5 تفاوت روشن انقلابی‌گری و افراطی‌گری

آیا انقلابی‌گری و انقلابی ماندن همان افراط گرایی است؟ آیا مقابله‌کنندگان با افراط‌گرایی به تقابل با جریان انقلابی می‌اندیشند؟ برای پاسخ به این سوالات باید به ماهیت رفتاری انقلابیون پرداخت و شاخص‌های انقلابی‌گری را با آنان تطبیق کرد.

به گزارش حلقه وصل: پس از طرح مسأله اعتدال در عرصه سیاسی کشور، تلاش‌ها برای شناسایی نقطه مقابل آن یا چرایی طرح این مسأله شروع شد. به صورت طبیعی اذهان عمومی نقطه مقابل اعتدال را افراط می‌دانند، اما کم‌کم تفسیر از افراط موسع شد و احساس «هم‌بودگی» آن با «انقلابی بودن»، نیروهای انقلاب اسلامی را نگران کرد. این نگرانی دغدغه رهبری را نیز به همراه داشت و ایشان از اینکه جوانان انقلابی کشور که از قضا دستی هم در قدرت و ثروت ندارند و در عین حال، افراطی خوانده شوند ابراز ناراحتی و گلایه کردند. آیا انقلابی‌گری و انقلابی ماندن همان افراط‌گرایی است؟ آیا مقابله‌کنندگان با افراط‌گرایی به تقابل با جریان انقلابی کشور می‌اندیشند و آیا کسانی که به افراط‌گرایی متهم هستند، همان جریان انقلابی کشورند؟ برای پاسخ به سوالات مذکور باید به ماهیت رفتاری انقلابیون پرداخت و شاخص‌های انقلابی‌گری را با آنان تطبیق کرد.

سلیقه‌محوری در کار انقلابی نیست

افراط‌گرایی سلیقه‌محور است، بدین معنی که الزاماً بین اصول آرمان‌ها و ارزش‌های انقلاب و مطالبات ارتباط محکمی وجود ندارد. افراد فهم خود را محور قرار می‌دهند و اندیشه حکومتی نیز ندارند، اما در انقلابی‌گری عمل و رفتار انقلابی به فرمان انجام می‌شود و اصول انقلاب اسلامی نیز مشخص‌کننده انحراف یا سلامت این مسیر است. به تعبیر دیگر انقلابیون سرخود عمل نمی‌کنند بلکه برای رفتار خود حجت می‌آورند و این حجت را فراتر از سلایق می‌دانند.

آدم افراطی به دنبال شخصی‌کردن درگیری‌هاست

افراط‌گرایان با افراد درگیر می‌شوند. افراط‌گرایان در نقد به حوزه شخصی افراد وارد می‌شوند و معمولاً راهی به نقد اندیشه ندارند. اما انقلابیون به روندها، تصمیمات، انحراف‌های اصولی و خدشه به عزت ملی اعتراض می‌کنند. اندیشه‌های ناهمسو با انقلاب و فکر و رفتار را مورد نقد قرار می‌دهند و به نقد شخصی وارد نمی‌شوند.

افراطی من‌محور است، نه انقلاب‌محور

افراط‌گرایان «من‌محورند» و بر خود اصرار دارند. برای خود حیطه قائلند و با هوچی‌گری درصدد تامین آن هستند. اما انقلابیون منفعت محور نیستند، آنان نگران آرمان‌هایی هستند که هزینه زیادی برایشان پرداخته شده است.

انقلابی زمان‌شناس است

زمان‌شناسی یکی دیگر از عناصر متمایز کننده افراط‌گرایی و انقلابی‌گری است. افراط‌گرایان زمان و مکان نمی‌شناسند. هیچ ملاحظه‌ای را نمی‌فهمند، مثل آنان، مثل مورچه‌ای است که چون آب به لانه‌اش رسوخ کرد جهان را غرق در آب می‌دید. افراط‌گرایان خود را در حد یک گروه چریکی می‌بینند، فهمی از ملت و تراز ملی ندارند. اما انقلابیون زمان شناسند، بهانه به دست دشمن نمی‌دهند، رصد و تحلیل دارند، موعد شناسند، منطق هر موفقیت را می‌شناسند، کلان نگرند، برای هر چیز کوچکی به میدان منازعه وارد نمی‌شوند، اولویت‌شناسی دارند و اهم و مهم مسائل را با اصول انقلاب اسلامی تراز می‌کنند.

حزب‌اللهی، مسئول است

انقلابیون مسئولیت‌پذیر و مسئولیت‌شناس هستند. از ولی جلوتر حرکت نمی‌کنند. بین حقوق ملت و اهداف انقلاب فاصله‌ای نمی‌بینند، اما افراط‌گرایان بی‌مسئولیتند و به هیچکس و هیچ جایی پاسخگو نیستند و چنین احساسی هم ندارند. افراط‌گرایان عاقبت‌اندیش نیستند اما انقلابیون بین تکلیف و نتیجه جمع می‌بندند و از حزب الله عنصری وظیفه شناس، مومن، ایثارگر و مطالبه‌گر ارائه می‌دهند.

شما بخش‌هایی از این کتاب را خواندید