به گزارش حلقه وصل، اعتراض بومیان قاره آمریکا به تاریخ استعمار و تبعیض، در پی کشف چند گور دسته جمعی در محوطه مدارس شبانه روزی کودکان بومی در کانادا و آمریکا، وارد مرحله جدیدی شده و کشورهای این قاره را یکی پس از دیگری درنوردیده است.
به گزارش «گاردین»، همزمان با سرنگونی مجسمه اشغالگران و ملکه‌های استعمارگر قاره آمریکا در میانه اعتراض‌ها در سراسر آمریکای شمالی و جنوبی، بومیان برای تسویه حساب با میراث تلخ استعمار و قتل عام تلاش می‌کنند.
بومیان آمریکایی در اعتراض‌های خود، دولت‌های ملی و سایر نهادهای قدرتمند را هدف قرار دادهاند.
کشف گورهای بی علامت کودکان بومی در محوطه مدارس شبانه روزی تحت کنترل دولت و کلیسای کاتولیک کانادا، سبب شد تا درخواست گسترده‌ای برای ارزیابی مجدد تاریخ استعمار و نابرابری‌های ساختاری بروز کند.
در شیلی و کلمبیا نیز، خیزش‌هایی درباره نابرابری اجتماعی با درخواست ارزیابی تاریخ بومیان به راه افتاده است.
قانون اساسی شیلی بومیان را با توجه به سهم حدود ۱۳ درصدی آنان از جمعیت این کشور به رسمیت نمی‌شناسد.
در پایتخت بولیوی بومیان معترض دست به تظاهرات در مقابل مجسمه تخریب شده «کریستف کلمب» زدند.
اگرچه زمینه و تاریخچه کشورها و بومیان منطقه تفاوت زیادی را نشان می‌دهد، اما تجربه مشترک آنان از حاشیه نشینی، فقر و امید به زندگی پایین، بسیاری از بومیان را ناچار کرده تا در مرزهای استعماری به صورت مشابه اقدام و اعتراض کنند.
مدارس شبانه روزی کودکان بومی در کانادا و آمریکا با هدف جذب اجباری کودکان بومی در جامعه استعماری، تاسیس شدند.
شمار این مدارس در کانادا ۱۵۰ و در آمریکا ۵۰۰ عدد تخمین زده می‌شود.
کشف بیش از هزار و ۵۰۰ گور در کانادا و آمریکا رشته اعتراض‌هایی را سبب شد که سراسر قاره آمریکا را در برگرفته است؛ جایی که بومیان به شکل فزاینده‌ای با نمادهای استعمار مقابله می‌کنند.
شیلی از سال ۲۰۱۹ شاهد سرنگونی مجسمه‌های فاتحان اسپانیایی و جایگزینی قهرمانان بومی بود و کلمبیا در سال جاری در میانه تظاهرات علیه فقر، مجسمه‌های استعمارگران را سرنگون شده دید.
تا همین یک نسل پیش، مالکان ثروتمند در کشورهای قاره آمریکا، حیوانات، محصولات و زنان بومی را تصرف می‌کردند.
اکنون نیز پروژه‌های استخراج معادن در مناطق بومی نشین که سبب تخریب محیط زیست و آوارگی و نقش حقوق بشر می‌شود، جلوه جدید استعمار است.
در سراسر قاره آمریکا، بومیان در بیشتر موارد، شاخص‌ها از فقر گرفته تا امید به زندگی به شکل قابل توجهی شرایط بدتری را تجربه می‌کنند.
بومیان در این قاره، اکنون فراتر از اقدام‌های نمادین و اعلامیه‌های همبستگی بی مایه، خواستار اصلاح اموری هستند که به تغییرات ملموس در زندگی آن‌ها منجر شود.
آن‌ها بر این باورند که پس از هر نسل کُشی باید «جبران اقتصادی، سیاسی و اجتماعی انجام شود؛ تنها در این صورت است که می‌توان به سمت تعیین سرنوشت، برابری و بازگرداندن اراضی بومیان به آن در سراسر قاره آمریکا حرکت کرد.»