به گزارش حلقه وصل، «تام فیلپات»، گزارشگر سایت آمریکایی، در یادداشتی درباره مالکیت ۹۸ درصدی زمین های زراعی آمریکا توسط سفیدپوستان نوشته است.
متن این یادداشت را در ادامه می‌خوانید:
سیاهپوستان به شکل گسترده ای از چشم انداز کشاورزی آمریکا بیرون رانده شده اند. در سال ۱۹۲۰ نزدیک به یک میلیون کشاورز سیاهپوست آمریکایی روی ۴۱.۴ میلیون هکتار از زمین های کشاورزی کار می کردند که یک هفتم زمینداران را تشکیل می دادند. امروز تنها حدود ۴۹ هزار نفر از آنها باقی مانده اند که تنها ۱.۴ درصد از کل زمینداران کشور را شامل می شوند که روی ۴.۷ میلیون هکتار از این زمین ها کار می کنند. این دو رقم نشان می دهند که ۹۰ درصد از اراضی کشاورزی از دست سیاهپوستان خارج شده است.
این اتفاق تصادفی رخ نداده است. از زمان لغو برده داری، به دلیل وجود تاریخی طولانی از سیاست های نژدپرستانه و سرقت زمین، کشاورزان سیاهپوست مجبور شده اند برای به دست آوردن سهمی از زمین های حاصلخیز کشور مبارزه کنند. ولی آنگونه که لیا پنیمان از مدیران سول فایر فارم در ایالت علیای نیویورک و نویسنده «کشت و کار در عین سیاهپوست بودن» در یکی از شماره های اخیر نشریه «بایت» توضیح می دهد، کشاورزی پایدار مدرن دین بسیار زیادی به کشاورزان سیاهپوست دارد.
در روندی که از قرن هفدهم آغاز شد، تاجران برده اروپایی به اجبار آفریقاییان را به این قاره آوردند و نه تنها زندگی و نیروی کار آنها، بلکه دانش کشاورزی غنی آنها را نیز به سرقت بردند. برای مثال امپراتوی نژادی که در کارولیناهای آمریکای اولیه تشکیل شد با سنت های کشت و کار منطقه سنگامبیا در غرب آفریقا بود که به شکوفایی رسید.
مردمانی که به بردگی گرفته شدند سنت های کشاورزی پنهانی را که از زادگاهشان با خود آورده بودند نیز حفظ کردند. او می گوید: «نیاکان مادربزرگ های ما وقتی با احتمال بسیار بالای گیرافتادن، ربوده شدن و اجبار برای سوار شدن بر کشتی های برده اقیانوس پیما مواجه شدند، بذرهایی را که طی نسل ها در خانواده هایشان حفظ شده بود – بامیه، نوعی ذرت محلی، ذرت خوشه ای، برنج سیاه -جمع آوری و آنها را لابه لای موهایشان مخفی می کردند.» به رغم تمامی مشکلات آنها به داشتن آینده ای بر روی خاک زراعی «باور داشتند» و می دانستند که «فرزندانشان لازم است این بذرهای گرانبها را به ارث ببرند.»
پنیمان خاطر نشان می کند بعد از آنکه این وعده پرزیدنت اندرو جانسون که بعد از اجرای قانون آزادی بردگان آنها صاحب «۴۰ هکتار زمین و یک قاطر» خواهند شد زیر فشار نژادپرستی زیرپا گذاشته شد، مقرراتی برای کاشت مشارکتی کشاورزان سیاهپوست وضع شد که زمینه فراهم شدن ثروت بزرگی را برای طبقه زارعین سفیدپوست ایجاد کرد اما ارمغان آن برای کشاورزان سیاهپوست دیون سنگینی بود که به فقر بیشتر آنها دامن زد.
پنیمان می گوید: «تا اوایل دهه ۱۹۰۰ که کشاورزان سیاهپوست اندک اندک شروع به پس انداز پول کافی و خرید تکه های کوچک زمین – غالبا ۲.۵ تا ۵ هکتاری- کردند وضع به همین صورت باقی ماند.» در طول زمان کشاورزان سیاهپوست شیوه هایی را ابداع کردند که در تا امروز در هسته کشاورزی پایدار دوام یافته است. جرج واشنگتن کارور، یک استاد پیشرو در دانشگاه تاسکگی در آلاباما مدت ها پیش در «ماه تاریخ سیاهان» از دستاوردهای خود در یافتن کاربردهای جدید برای بادام زمینی یاد کرده است. گرچه در واقع او چهره برجسته ای است که باید به خاطر چیزهایی بسیار بیشتر از استادی در کشت بادام زمینی به خاطر آورده شود.
کارور به این دلیل از کشاورزان می خواست بادام زمینی بکارند که تلاش داشت آنها را متقاعد کند که کاشت حبوبات مصرف کننده نیتروژن زمین به طور تناوبی با سایر محصولات کشاورزی، می تواند وضعیت خاک را در مناطقی بهبود دهد که نتیجه دهه ها کاشت تک محصولی پنبه، بنیه خود را از دست داده بود. کارور همچنین سیستمی برای اشاعه نتیجه تحقیقات دانشگاهی خودش به کشاورزان اطراف از طریق کارگاه ها و نمایشگاه ها ابه وجود آورد و همچنین به آنها در حل مشکلاتی که با آن مواجه می شدند کمک کرد. به گفته پنیمان سیستم کارور بعدا در قالب برنامه گسترش وزارت کشاورزی آمریکا شکلی کشوری به خود گرفت.
مالکیت اراضی از سوی سیاهان در سال ۱۹۲۰ به اوج خود رسید. پنیمان می افزاید که حول و حوش همین زمان کوکلوس کلان ها و سایر گروه ها «عکس العملی سریع و شدید» را برای به وحشت انداختن کشاورزان سیاهپوست مستقل به راه انداختند. این اقدامات خودسرانه با مجموعه ای از سیاست های دولت آمریکا همراه شد – که جزئیات آن در مقاله بسیار مهم نشریه آتلانتیک در سال ۲۰۱۹ به قلم وان آر.نیوکرک دوم آمده است- که به شکل موثری اراضی کشاورزی تحت تملک سیاهان را تقلیل داد و این زمین ها را به دست سفیدپوستان انداخت.
در طول قرن بیستم قیمت اراضی کشاورزی بیشتر شد و در نتیجه باز هم به ابزار قدرتمندتری برای ثروت اندوزی تبدیل شد که آفریقایی آمریکاییان به شکلی سیستمی از دسترسی به این ابزارها محروم بودند.افزایش شدید قیمت زمین که در قرن بیست و یکم نیز ادامه پیدا کرد، خریداری آن را برای کشاورزان تازه کار باز هم دور از دسترس تر کرد و در نتیجه سلطه سفیدپوستان بر زمین های کشاورزی باز هم با قوت ادامه پیدا کرد.