به گزارش حلقه وصل، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
جلال میرزایی ضمن یادداشتی که دیپلماسی ایرانی منتشر کرده با اشاره به حملات مذکور نوشت: این در حالی است که بسیاری از دولت‌های اروپایی درگیر با بیماری کرونا و حتی در مرتبه اولی ایالات متحده آمریکا به عنوان بزرگ‌ترین رقیب تجاری چین که انتقادات پررنگ در روزهای آغازین شیوع کرونا به عملکرد چین داشتند، اکنون به سمت همکاری، همگرایی، تعامل و اشتراک‌گذاری تجربیات با چین به منظور تقابل هر چه بهتر و موثرتر با شیوع ویروس کرونا گام برداشته‌اند.
اگر مواضع سخنگوی وزارت بهداشت و به خصوص توئیت‌های سفیر چین در ایران به دقت مورد بررسی و تحلیل قرار می‌گرفت نیازی به اتخاذ این مواضع و واکنش‌های نادرست سیاسی نبود که یک نماینده مجلس تا جایی پیش رود که به خود اجازه دهد دولت را به نادیده گرفتن جان مردم کشور خود و قربانی کردن سلامت جامعه به قیمت تقویت روابط تهران با پکن متهم کند و در ادامه ۱۷ تن از نمایندگان مجلس که عمدتا از جریان اصلاح‌طلب مجلس هم بودند با اتخاذ مواضعی تندتر از آقای جهانپور سخنگوی وزارت بهداشت به نوعی مواضع سخنگوی وزارت امور خارجه را در واکنش به اظهارات به زعم خود خارج از شئون دیپلماتیک سفیر چین در ایران، مغایر با راهبرد «نه شرقی، نه غربی» نظام جمهوری اسلامی ایران و همچنین مغایر با غرور ایرانیان قلمداد کنند.
اولا سخنگوی وزارت بهداشت مواضعی را اتخاذ می‌کند که هیچ‌گونه ارتباطی با حوزه کاریشان ندارد.
ثانیا به استناد چه مدرک، سند قابل قبول و یا موضع مقامات چینی می‌توان ادعا کرد که اطلاعات مقامات و مسئولین پکن مبنی بر شیوع ویروس کرونا بیشتر از دیگر کشورها، سازمان‌ها و نهادهای بهداشتی جهانی و بین‌المللی بوده است؟! حداقل و کف انتظار این است که سخنگوی محترم وزارت بهداشت زمانی خارج از حوزه تعریف شده خود، موضعی را اتخاذ می‌کند که این سخنان به حوزه‌های دیپلماتیک مربوط می‌شود، دقت لازم را لحاظ کند.
نکته مهم‌تر به مواضع آقای چانگ هوا، سفیر چین در ایران باز می‌گردد؛ ایشان در یک توئیت و در واکنش به سخنان آقای جهانپور عنوان می‌کند که «دوستان باید به یکدیگر کمک کنند. ما با هم می‌جنگیم»؛ این کل واکنش سفیر چین به مواضع سخنگوی وزارت بهداشت ایران است؛ کجای این عبارت توهین‌آمیز است که برخی از دوستان اصلاح‌طلب را برآشفته کرده است؟ اینکه آقای موسوی، سخنگوی وزارت امور خارجه بر حسب وظایف ذاتی و تعریف‌شده خود بخواهد از تشدید مجادله بیهوده‌ای که شکل گرفته بود، جلوگیری کند، کجای این سخنان غرور ملی ایرانیان را خدشه‌دار کرده است؟ آیا اتخاذ مواضعی کاملا منطقی و منطبق با عرف و شئون دیپلماتیک و سیاست خارجی کشور به منظور تشکر از کمک‌های پزشکی چین به ایران در زمینه تقابل با کرونا که تا به اکنون در ۱۰ یا ۱۵ مرحله صورت گرفته، مغایر با راهبرد نه شرقی و نه غربی نظام جمهوری اسلامی ایران است که برخی از آقایان نماینده را به اصطلاح نگران کرده و به وزیر امور خارجه تذکر می‌دهند؟
میرزایی با اشاره به این که چین در دوره تحریم اولین شریک تجاری ایران است می‌افزاید: سوال اینجاست که چین چه رفتار مغایر ایدئولوژیکی با ایران داشته است؟ پکن چه زورگویی و یا تحکم سیاسی و دیپلماتیکی را بر تهران اعمال کرده است؟! مگر سرایت ویروس کرونا از چین تنها مختص و منحصر به ایران بوده است؟! مگر تعمدی در انتقال این ویروس به ایران بوده است؟! مگر اقتصاد چین از قبل شیوع کرونا در این کشور آسیب‌های جدی ندیده است؟! این رفتارها، مواضع و سخنان تقریبا غیرمنطقی برخی سیاسیون ناشی از چیست؟! ذیل تمام نکاتی که مطرح شد اکنون سوال اساسی این است که برخی با این موضع‌گیری‌ها چه اهدافی را دنبال می‌کنند؟ این سخنان، واکنش‌ها و تذکر به وزارت امورخارجه و شخص آقای دکتر ظریف، آن هم در این برهه حساس چه منافعی را برای ایران به ارمغان خواهد آورد؟! آیا در این مواضع محاسبه هزینه و فایده صورت گرفته است؟