به گزارش حلقه وصل، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
به گزارش «انتخاب»، محسن هاشمی نوشت: مدیریت شهری به صورت یکدست در اختیار اصلاح‌طلبان است.
پرسش اینجاست که میراث ما برای تهران چیست؟، ما می‌توانیم در تبلیغات و سخنرانی دستاوردهایی برای خود عنوان کنیم اما تاریخ بدون نظر ما و بر اساس واقعیات در مورد کارنامه ما قضاوت خواهد کرد.
بدیهی است صرف انجام پروژه‌های عمرانی، آن هم بدون مطالعه صحیح، یک دستاورد مثبت نیست اما سخن گفتن و نقد کارنامه دیگران بدون داشتن دستاوردهای عینی و واقعی نیز پذیرفته نیست و طبیعی است که ما نیازمند انجام فعالیت‌های ماندگاری هستیم که تهران و شهروندان تهران آینده با آن ما را به‌خاطر بیاورند.
بنابراین نیاز به عمل‌گرایی و واقع‌گرایی در مدیریت شهری تهران داریم و اگر امروز با این انتقاد و خودانتقادی مواجه هستیم که در این دو سال سپری شده از عمر مدیریت شهری، دستاوردهای عینی و واقعی کافی را تحقق نبخشیدیم نباید با گارد و پاک کردن صورت مسئله، به این موضوع بپردازیم.
در مقابل عمل‌گرایی و واقع‌گرایی، شعارگرایی و ایده‌آل‌گرایی قرار دارد که به‌جای واقعیت‌ها بر اساس ذهنیت‌ها عمل می‌کند و سعی می‌کند با گفتاردرمانی و تبلیغات، فقدان دستاوردهای عینی را جبران کند و شاید این نوع فعالیت سیاسی در کوتاه‌مدت بتواند جواب بدهد اما قطعا در درازمدت شهروندان از منتخبین خود در مدیریت شهری کارنامه و نتایج واقعی را مطالبه می‌کنند.
شاید برخی بگویند که مشکل اصلی رکود در مدیریت شهری تهران، کمبود نقدینگی و ضعف منابع مالی است در حالی‌که این مسئله را نیز می‌توان با راهکارهای عمل‌گرایانه حل کرد. ما هفتاد هزار پرونده در کمیسیون ماده صد داریم که عدم اندیشیدن تدبیر برای آن باعث نارضایتی، رانت و فساد می‌گردد که بخشی از همین پرونده‌ها و تصمیمات معطل در حوزه شهرسازی می‌تواند منابع کافی را برای مدیریت شهری تأمین کند. در موضوعات ساده و درآمدزایی نظیر احداث پارکینگ نیز سکون به چشم می‌خورد، پارکینگ‌های بزرگ مجاور باغ کتاب، پارک ملت یا مصلی تهران، سال‌هاست در حد گود رها شده و هم مشکلات ترافیکی و رفاهی برای شهروندان به‌ویژه ساکنان منطقه به‌وجود آورده و هم ایمنی را به‌خطر انداخته است، در حالی‌که می‌توان با احداث پارکینگی طبقاتی در این گودها توسط بخش خصوصی، گرهی از مشکلات این منطقه متراکم شهر گشود.
نه تنها پارکینگ‌های طبقاتی بلکه پارک حاشیه‌ای شهر نیز رها شده‌اند، این بخش که نه تنها هزینه‌ای ندارد بلکه می‌تواند درآمد هم ایجاد کند، نیازمند تصمیمات مدیریتی عمل‌گرا و گره‌گشاست. در ابتدای مسئولیت خود در مدیریت شهری تهران اقدام به نظرسنجی کردیم و حدود ۹۳ درصد از شهروندان، آلودگی هوا و ترافیک را به‌عنوان معضل اصلی تهران عنوان کردند و آسیب‌های اجتماعی و بافت‌های فرسوده در اولویت‌های بعدی مسایل تهران بودند، حالا باید ببینیم ما برای حل این مسایل واقع‌گرایانه و عمل‌گرایانه برخورد کرده‌ایم؟
روزانه ۸۰ میلیارد تومان و سالانه ۲/۵ میلیارد دلار یارانه بنزین تهران است اما تاکنون یک سنت از ۹۰۰ میلیون دلاری که قرار بوده است برای ۹ میلیارد سفر انجام‌شده توسط مترو از سوی وزارت نفت پرداخت شود را دریافت نکرده‌ایم در حالی‌که هم بودجه ساخت مترو و اتوبوس و هم یارانه آن توسط دولت مصوب شده است و باید برای دریافت آن پیگیری ویژه‌ای صورت گیرد.
ما می‌توانستیم بخش قابل توجهی از این ناوگان را توسط کارخانجات داخلی، در داخل تولید کنیم که هم اشتغال ایجاد می‌کرد و هم کمبود شدید و فرسودگی ناوگان اتوبوس و متروی تهران را جبران می‌کرد اما این اتفاق رخ نداد.
حتی اقدامات سهل و نسبتاًً کم‌هزینه‌ای مانند احداث تونل‌های مترو که دستگاه‌های حفار خودکار آن نیز در حال حاضر بیکار است و بعضاً از تهران خارج شده‌اند نیز معطل مانده است.
مسئله تخصیص اعتبار صندوق توسعه ملی برای تأمین ۱۹ هزار دستگاه اتوبوس برای کلان‌شهرها و مراکز استان، که با وجود دستور رئیس جمهور و پیگیری معاون اول دولت، همچنان پس از گذشت دو سال بلاتکلیف مانده است، این موضوع یکی از کلیدهای حل مسئله اشتغال، آلودگی هوا، ترافیک و مصرف سوخت است.
وزارت کشور، وزارت صمت، وزارت نفت و بانک مرکزی چهار رکنی هستند که باید تخصیص اعتبار از صندوق توسعه ملی را اجرایی کنند اما به‌دلیل گره‌هایی که ناشی از عدم فهم مشترک و همراهی دستگاه‌های مختلف و برداشت‌های خشک از متن مصوبات و قوانین و عدم پیگیری مناسب شهرداری‌ها، پس از دو سال حتی هنوز یک‌دستگاه هم از این مجموعه ۱۹ هزار اتوبوس به شهرها تحویل نشده و ساخت آن نیز حتی آغاز نشده است.