کمال تبریزی بعد از ساخت «خیابانهای آرام» -که از فیلمهای توقیفی حامی فتنه ۸۸ است- جرات و صراحت کلام بیشتری پیدا کرده است. فیلم اخیر تبریزی که حواشی فراوانی نیز در سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر داشت در ابتدا «خودسر» نام داشت، اما بعداً به «مارموز» تغییر نام یافت تا به نوعی تداعیگر فیلم «مارمولک» باشد.
مارموز در کل یک خط سادهی تم داستانی دارد و هزار شاخ و برگ بیهوده و بیمحتوا که همگی به عقده شبیهتر هستند و آرمانهای دستنیافتنی سازندگانش را به زبان کنایه بیان میکنند و در ظاهر و پوستهای مخالف تفکر سیاسی این افراد بیان میشوند، مردی با گذشته غریب رنگ عوض کرده و درصدد حضور و نمایندگی مجلس شورای اسلامی کشور است؛ دغدغه اصلی تبریزی در مارموز رنگ عوض کردن مسئولین پیشین و فعلی و آینده کشورش، دروغهایشان و دورویی آنهاست که طبق معمول همیشه در بیان این اهداف اغراق را چاشنی تصاویرش میکند و نیشگونهای پی در پی را نثار اهدافاش میکند.
