مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: خوشا به حال گمشدهای که بداند گم شده است. عموم مردم گم شدهاند، اما نمیدانند. دائم در حال دویدن هستند. تمام کفّار و اشقیاء شب و روز و در خواب و بیداری در حال دویدن هستند. اما مومنین درک کرده اند که گم شده اند.
شما یک موزه شگفتانگیزی را نابود کردی، یعنی موزهای که خود مردم آن را ایجاد کردند. والله فقط یکذره همت میخواست که حفظ کنند. چنین موزهای اگر بخواهید ایجاد کنید باید صد هزار میلیارد تومان خرج کنید تا این ایجاد شود و نمیشود.
نخبگان در یک جامعه، سمفونیِ علمِ تاریخی بشر را رقم میزنند. اعضای جامعه علمی معمولاً نظرهای علمی تولید میکنند اما نظریه علمی کار نخبگان جامعه است.
متاسفانه فحاشی این عادت ناپسند و ناخوشایند، این روزها در فضای مجازی رواج پیدا کرده و افراد از این روش ناپسند برای کوبیدن اشخاصی که خوششان نمیآید، استفاده میکنند. متاسفانه نقش برخی جوانان و نوجوانان در این پدیده زشت، پررنگ است.
آنچه در پی میآید، متن سخنرانی آیتالله سید محمدمهدی میرباقری رییس فرهنگستان علوم اسلامی قم درباره متدولوژی و مبانی علم دینی (از مکتب دینی تا علم دینی) در جمع دانشجویان دانشگاه امام صادق(ع) است.
محمدمهدی سیار، شاعر جوان کشور در گفتاری که توسط پایگاه اطلاعرسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیتالله خامنهای منتشر شده است، به اهمیت سرود پرداخت.
از حال کارگردان دکتر سلام تا حال آن جانباز شیمیایی عزیز، از حال مسئولان سیاسی حاضر در جشن و تا حال سربازان لب مرز انقلاب اسلامی... حال همه بچههای انقلاب خوب است.
از فرصت شادی و نشاط نوروز که جمع خانوادهها و همراهی کوچکترها در کنار بزرگترها هست به عنوان فضایی جهت ترویج مطالعه و دعوت به دانش و بینش و آگاهی کتاب بهره ببریم و به عبارتی نوروزمان را نوروز مطالعه و کتابخوانی کنیم.
اینروزها شعرهای ضدجنگ بسیار زیاد شده است، حسرتخوردن مداوم برای جای خالی شهدا و قهرمانان جنگ و نگاه به جای خالی آنها در کنار سفره عروسی یا وقت رفتن به دانشگاه بهخودیخود بسیار هم خوب است
آیا میان دو مقوله معرفت و هنر با دین ارتباطی هست یا نه؟ اگر هست چگونه توجیه میگردد؟ به عبارت دیگر آیا یک اثر هنری مثلا نقاشی یک گل، دینی و غیر دینی دارد؟