علی قلی‌زادگان در دیدار رده‌بندی وزن ۵۱ کیلوگرم قهرمانی جهان در حالیکه تا ۳۰ ثانیه پایانی مقابل حریف اوکراینی پیش بود بر اثر یک غافلگیری "با فن سر و ته یکی" ضربه فنی شد و شکست خورد، هر چند یک مدال برنز جهان از چنگ ایران و قلی زادگان خارج شد اما هنوز ایران بخت نخست قهرمانی تیمی در این رقابت‌ها بود و جای نگرانی وجود نداشت.
قلی‌زادگان با پنجمی جهان ۱۰ امتیاز به اندوخته امتیازات ایران اضافه کرده بود و ایران هنوز هم بالاتر از روسیه بخت نخست عنوان قهرمانی بود، موضوعی که تا حد زیادی تلخی از دست رفتن مدال‌های طلا و برنز در روز آخر را از بین می‌برد.
اما همزمان با نواخته شدن سوت پایان مبارزه، اپیدمی"اعتراض" بار دیگر گریبان کشتی ایران را اینبار در رده نوجوانان گرفت؛ قلی‌زادگان بی‌توجه به اهمیت ۱۰ امتیازش برای قهرمانی ایران، شدیدا به عملکرد داوری اعتراض داشت(در حالی که تصمیم داور درست بود و کشتی‌گیر ایران ضربه شد). در حالی که کشتی‌گیر ایران به وسط میدان نمی‌رفت تا داور دست حریف را به عنوان برنده بالا ببرد، امیر توکلیان سرمربی تیم ملی نوجوانان با اصرار، او را به وسط تشک فرستاد تا داور دست حریف را به علامت فرد پیروز بالا ببرد، اما کشتی‌گیر نوجوان ایران از اعتراض دست بردار نبود و اینبار برای اینکه نشان دهد بیماری"اعتراض" بیش از این‌ها در جان کشتی و ورزش ایران رخنه کرده به سمت مربی حریف نمی‌رود و با او دست نمی‌دهد.
همین بی‌توجهی به قانون صریح اتحادیه جهانی کشتی که بی‌احترامی به مربی حریف تعریف شده است، کافی است تا قلی‌زادگان بلافاصله از مسابقات اخراج(دیسکالیفه) شود و هیچ امتیازی به او تعلق نگیرد.
بعد از این اتفاق و از دست رفتن عنوان قهرمانی ایران با اختلاف ۲ امتیازی نسبت به روسیه، سرمربی تیم ملی و دیگر مسئولان این تیم بجای قبول اشتباه، در توجیه کردن این کشتی‌گیر نوجوان، باز هم از توطئه و تصمیمات پشت پرده برای گرفتن عنوان قهرمانی از ایران و تقدیم آن به روسیه با عنوان" سر تیم ما را بریدند" صحبت کردند.
در جایی‌که کشتی ایران سال‌هاست جایگاه و نفوذی در اتحادیه جهانی کشتی و تصمیمات و لابی های پشت پرده کشتی جهان ندارد و با سیاه‌نمایی شاید چشم دیدن موفقیت کشتی ایران را نیز ندارند آیا ما باید چاقو بدستشان بدهیم تا سر تیم‌مان را ببرند؟ آیا مسئولان تیم ملی نباید با حساسیت بیشتر نسبت به ارائه آموزش‌های لازم به کشتی‌گیران نوجوان که شدیدا بنا بر اقتضای سنی در معرض تصمیمات احساسی هستند، اقدام کنند؟ آیا نمی‌شد با کمی تدبیر از وقوع این اتفاق که لطمه سنگینی بر جایگاه کشتی ایران در مسابقات جهانی زد، جلوگیری کرد؟
تا کی قرار است کشتی ایران تاوان این اعتراضات بچگانه در تمامی رده های سنی که هیچ منفعتی هم نداشته و ندارد را بدهد؟ چرا باید کشتی ایران بخاطر مسائل پیش پا افتاده مانند نپوشیدن گرمکن در زمان اهدای مدال یا دست ندادن با مربی حریف در پایان مسابقه اینگونه متضرر شود و آب به آسیاب دشمن بریزیم تا اینگونه به کشتی ایران لطمه بزنند. در حالی که همگان می‌دانیم اگر این اتفاق برای کشتی‌گیر روسیه پیش می‌آمد، شاید مسئولان مسابقات اینگونه او را تنبیه نمی‌کردند.
سال‌هاست نه تنها کشتی بلکه ورزش ایران از اینگونه رفتارها ضربه می خورد و مسئولان ورزش نه تنها بدنبال یافتن راه چاره برای آن نبوده‌اند، بلکه هر بار سعی کرده‌اند با یافتن بهانه‌های واهی و یا مقصر جلوه دادن ورزشکاران از قبول اشتباهات خود طفره بروند.
سال گذشته بود که در جریان همین رقابت‌های جهانی کشتی نوجوانان، داور میدان به وضوح حق یکی از کشتی‌گیران ژاپنی را نادیده گرفت اما چلنج مربی و کشتی‌گیر ژاپنی و اعتراض تماشاچیان راه به جایی نبرد و کشتی‌گیر ژاپنی علی‌رغم شایستگی شکست خورد اما برابر داور به نشان احترام سر خم کرد و کوچکترین اعتراضی نیز از خود نشان نداد.
آیا زمان آن نرسیده که از روانشناسان خبره ورزشی در اردوهای تیم ملی برای آموزش رفتاری کشتی گیران استفاده شود؟ به نظر می‌رسد آموزش مسائل رفتاری به ورزشکاران با استفاده از متخصصان در تمامی رده‌های سنی باید مورد توجه مسئولان ورزش و روسای فدراسیون‌ها قرار گیرد تا بیش از این به جایگاه ورزش ایران در رویدادهای بین المللی خدشه وارد نشود.
البته این اتفاقات منکر زحمات بسیار زیاد امیر توکلیان و کادر فنی‌اش نمی‌شود که تیمی بسیار خوب را مهیا ساختند و بدون شک تیم ملی کشتی آزاد نوجوانان مستحق قهرمانی جهان بود اما بخاطر یک رفتار اشتباه، زحمات همه به باد رفت و قهرمانی جهان تقدیم روسیه شد.