به گزارش حلقه وصل، برگزاری جام جهانی یک ریسک است. هزینه‌ای که کشور میزبان می‌کند میلیون‌ها یورو است و در عوض این کشور انتظار جذب توریست دارد و می‌خواهد به پایتختی برای خارجی‌ها تبدیل شود که در جریان این رقابت‌ها، ماها و سال‌ها بعد این هزینه‌های چند میلیاردی جبران شود. با این حال سه میزبان جام جهانی گذشته یعنی آفریقای جنوبی، برزیل و روسیه از لحاظ توریست، پول‌های زیادی به دست آوردند اما انتظار بیشتری می‌رفت. تنها روسیه میزبان جام جهانی ۲۰۱۸ توانست به سرعت سود کسب کند. آفریقای جنوبی (میزبان جام جهانی ۲۰۱۰) برای ساخت ورزشگاه‌ها ۴ میلیارد یورو هزینه کرد اما تا سال ۲۰۱۶ نتوانست این هزینه را جبران کند. در برزیل سودها پس از پنج سال توانستند از خرجی که برای ورزشگاه‌ها صرف شد عبور کنند. برگزاری جام جهانی حتی بر اقتصاد این کشور تاثیر گذاشت.
با وجود چنین آماری میانگین در آمد اقتصادی سه کشور میزبان جام حهانی مانند چهره بدی که ورزشگاه‌ها بر جای گذاشتند بد نیست. ورزشگاه‌های در حال تخریب، فاصله داشتن با محل‌هایی که فوتبال در آن جریان دارد و جایگاه‌های خالی، تصاویر معمول ۳۴ ورزشگاه میزبان جام جهانی آفریقای جنوبی، برزیل و روسیه است. این سه کشور برای ساخت یا بازسازی ورزشگاه‌ها ۱۱ میلیارد و ۱۶۵ میلیون یورو هزینه کردند.
آمار مشارکت هواداران در این استادیوم‌ها خیلی بد است. در برخی از آنها بازی‌های ملی و بین‌المللی برگزار می‌شود. در آخرین فصل تنها ۲۳.۲ درصد ۳۴ ورزشگاه میزبان جام جهانی پر شد (۹.۷ درصدر در آفریقای جنوبی، ۲۲.۹ درصد در برزیل و ۳۷ درصد در روسیه). از تمام ورزشگاه‌ها تنها سه ورزشگاه روسیه از ۵۰ درصد عبور کردند (تقریبا ۱۵ بازی فصل). ورزشگاه اوتکریتیه آره‌نا مسکو که اسپارتاک در آن بازی می‌کند میانگین ۳۰ هزار و ۹۴۱ نفر را به ثبت رساند (۴۶ هزار و ۹۹۰ نفر ظرفیت دارد). کرتوفسکی سن پترزبورگ که زنیت در آن جا بازی می‌کند میانگین ۴۸ هزار و ۱۲۲ نفر را به ثبت رساند (۶۹ هزار و ۵۰۰ نفر ظرفیت دارد) و روستوف آره‌نا که خانه روستوف است در طول یک سال گذشته برای هر بازی تقریبا ۳۱ هزار و ۳۴ تماشاگر را به خود دید (ظرفیت این ورزشگاه ۴۳ هزار و ۷۰۲ نفر است). ورزشگاه‌هایی همچون ماراکانا در ریو دوژانیرو یا لوژنیکی در مسکو از لحاظ حضور تماشاگر میانگین خوبی دارند اما تنها در آن بازی‌های بین‌المللی برگزار می‌شود (در طول سال بیش از پنج بازی انجام نمی‌شود).
تیم‌های باشگاهی متعلق به آن شهر نیز به حضور بهتر هواداران در ورزشگاه‌ها کمک نمی‌کنند. در برزیل و در استادیوم‌های آره‌نا پرنامبوکو و آره‌نا آمازونیا تنها رقابت‌های دسته سه برگزار می‌شود. ورزشگاه آره‌نا دوناس به تیم حاضر در دسته چهار تعلق دارد. دیگر ورزشگاه‌ها همچون آره‌نا پانتاتال و مانه گارینچا تقریبا بی استفاده هستند. نخستین استادیوم تقریبا در حال تخریب است و هیچ مسابقه فوتبالی در آن برگزار نمی‌شود. یخشی از دومین استادیوم به ایستگاه اتوبوس تبدیل شده است. این ورزشگاه‌ها در برزیل به فیل‌های سفید مشهور هستند.
تاریخ قدرتمند آفریقا در راگبی باعث شده استادیوم‌های میزبان جام جهانی ۲۰۱۰ بی استفاده نمانند. در ورزشگاه‌های پرتوریا، نسپرویت، بلومفونتاین و پورتو الیزابت میزبان رقابت‌های غیر فوتبالی همچون راگبی، دوومیدانی و کریکت هستند که باعث شده این کمپ‌ها فراموش نشوند. تنها ورزشگاه ساکرسیتی ژوهانسبورگ همچنان هواداران فوتبال را به خود می‌بیند و میانگین حضور تماشاگران از ۱۰ هزار نفر عبور می‌کند.