سرویس ورزش حلقه وصل – هر ساله در فصل نقل و انتقالات بیشتر بازیکنان خیلی طبیعی و بدون اما و اگر به باشگاه رفته، قرارداد خود را بسته یا تمدید می کنند و در نهایت از همان هفته اول شروع تمرینات بدنسازی شان را زیر نظر کادر فنی استارت می زنند. عده کمتری کمی دیرتر و با چکش کاری رقم قراردادهای مدنظرشان در نهایت تن به امضای قرارداد داده و از هفته دوم در تمرینات گروهی شرکت می کنند ولی همیشه درصدی هم هستند که یا تلفن جواب نمی دهند، یا مدیربرنامه هایشان ادعا می کنند از اروپا و حوزه خلیج فارس پیشنهادهای آنچنانی دارند و یا کلا ترجیح می دهند در بدنسازی ابتدای فصل حضور نداشته باشند! در عوض تصاویر تمرینات سفت و سختشان زیر نظر بدنساز اختصاصی در سالن های پیشرفته بدنسازی با ابزار و تجهیزات مدرن را در صفحه شخصی شان منتشر می کنند تا شاید فالوورهای بیشتری داشته باشند!
نکته مهم در این بین اصرار باشگاه ها برای برقراری ارتباط با این قبیل بازیکنان است. نفراتی که اغلب ستاره یا پدیده لیگ هم نیستند و فقط حاشیه های مخصوص به خودشان را برای گروهی از طرفداران خاص مدنظرشان دارند. فوتبالیست هایی که در کنار فوتبال به حرفه های دیگری مانند خوانندگی، بازیگری، مدلینگ یا از این قبیل هم می پردازند و هرگز همه توان و تفکرشان را برای فوتبال صرف نمی کنند.
آنچه به سوء مدیریت در این قبیل موارد مربوط می شود اصرار برخی مدیران باشگاه ها به جذب یا تمدید قرارداد این دسته از فوتبالیستهاست. واسطه کردن این و آن و یا برگزاری جلسات نیمه شب در دفاتر خصوصی مدیران یا صرف شام و قهوه در رستوران های لاکچری بالای شهر و حتی اضافه کردن آپشن هایی مانند ویلا و ماشین همه و همه، فقط برای این است که رقبا با فلان فوتبالیست قرارداد نبندند! نوعی چشم و هم چشمی که البته سودش به جیب دلال ها و دودش به چشم هوادار می رود! در حالی که صرف چنین هزینه ها و یا انرژی برای فوتبالیستی که مشابه اش با ارقامی خیلی کمتر در فوتبال زیاد است نه تنها بازده مورد نظر کادر فنی را ندارد بلکه در نهایت ضرری میلیاردی روی دوش باشگاه می گذارد.
فوتبالیست ایرانی اگر فوتبال بلد باشد همه جا خریدار دارد وگرنه بسته به توانایی هایش از لیگ های تایلند، سنگاپور، لهستان، نروژ، سوئد، تیم های درجه دو ترکیه و امثال آن سر در می آورد. بماند که بازیکنی همچون مرتضی پورعلی گنجی راهی لیگ چین شد و یا خالد شفیعی به لیگ کره جنوبی رفت که هر دو لیگهایی معتبر در فوتبال آسیا دارند.
به تازگی شاهد بودیم بختیار رحمانی که در دوره کی روش دو سال پیش در اردوهای تیم ملی هم دعوت می شد راهی لیگ دسته اول قطر (سطح دوم فوتبال قطر) شد. قطعا این بازیکن با پایین آوردن سطح توقع مالی اش می توانست در ایران خودمان فوتبال بازی کند و حتی با درخشش مجدد از سوی ویلموتس به اردوی تیم ملی دعوت شود ولی ایجنت ها و یا بهتر است بنویسیم دلال هایی که دور و بر بازیکنان هستند بدون در نظر گرفتن صلاح بازیکنشان تنها به حق دلالی خود فکر می کنند و با این قیمت بالای دلار اینکه کجا 1000 دلار بیشتر می توان پول درآورد. قطعا بازی در لیگ دسته یک قطر افت بزرگی برای فوتبالیستی مانند بختیار رحمانی محسوب می شود که از ارکان اصلی قهرمانی فولاد خوزستان در لیگ برتر بود.
بی شک بازی در لیگ دسته دو هیچ ایرادی ندارد ولی لیگ دو داریم تا لیگ دو! سعید عزت اللهی و کریم انصاریفرد هم به لیگ دسته یک یا همان چمپیونشیپ انگلیس رفتند که از کیفیت بالایی برخوردار است.
البته هستند عده ای از بازیکنان که حاضر هستند در اروپا توپ بزنند و برای همین تن به هر پیشنهادی می دهند و برایشان فرقی نمی کند در لیگ سوئد باشند یا بلژیک و یا نروژ! علیرضا حقیقی و سوشا مکانی در این دو کشور چه عاقبتی پیدا کردند؟ یکی تیم ملی را از دست داد و دیگری پرسپولیس را! فرشاد احمدزاده راهی لهستان شد و در اوج عصبانیت هواداران و با تصمیم شخصی مدیرعامل باز به پرسپولیس برگشت! مهرداد پولادی که در جام جهانی لیونل مسی را آزار داد، بهشاد یاورزاده، رضا حقیقی و محسن بیاتی نیا همگی با سابقه بازی برای تیم ملی، استقلال و پرسپولیس از لیگ تایلند سردرآوردند! چند ملی پوش هم دوران موفق و البته ناموفقی را در لیگ یونان سپری کردند و بعد به تیم های دیگر رفتند.
جالب تر اینکه تقریبا بیشتر این دست فوتبالیست ها پس از ناکامی در لیگ های نامعتبر خارجی به کشور و فوتبال خودمان برگشته اند چون می دانند بیرون از ایران نمی توانند خود را بالاتر از آن چیزی که هستند ارائه کنند!
وجود کمیته فنی در باشگاه های معتبر دنیا که با هزینه بخش خصوصی اداره می شود چنین اجازه ای را به مدیرعامل نمی دهد که برای لجبازی با فلان تیم رقیب، قول ویلا و ماشین آخرین سیستم با ارقامی چند برابر ارزش واقعی بازیکن را به کسی بدهند و فوتبالیست کم ارزش به خدمت بگیرند! اتفاقی که در سایه حرفه ای شدن فوتبال ایران که تنها در حرف است، شاهد تولدش بوده و هنوز هم هستیم!
از این نکته هم نباید غافل شویم که با توجه به روابط سیاسی ایران با برخی کشورهای منطقه مثل امارات رفتن بازیکن به این کشور ممنوع است و می توان گفت تنها مقصد فوتبالیست های ایران به حاشیه خلیج فارس کشور قطر است. از آنجایی که تیم های قطری با خرج کردن پول بازیکنان با کیفیتی از آفزیقا و برزیل و اروپا به خدمت می گیرند و برای میدان دادن به بازیکن خارجی محدودیت دارند، حضور بازیکنان لیگ برتر ایران در این کشور به راحتی و مثل سابق نیست و قطعا با رقمی بالاتر از تیم های ایرانی نمی توانند در تیم های مطرح قطری و یا حتی ترکیه ای حضور پیدا کنند.
کارشناسان و هواداران دوآتشه فوتبال در ایران هم از ناز کردن زیادی برخی بازیکنان و البته کنار آمدن و خریدن ناز این بازیکنان توسط مدیران به ستوه آمده اند و اکثریت معتقدند که مدیران نباید به هر قیمتی دنبال راضی کردن ستارگان کاغذی تیم باشند و می شود با یک سقف مشخص در ثبت قراردادها و البته پایبند بودن فدراسیون و باشگاه ها به آن بدون دور زدن و قراردادن آپشن های متفاوت و یا پیشنهاد نجومی از سوی تیم رقیب سطح توقعات این دسته از بازیکنان را پایین آورد. قطعا فوتبالیستی که فوتبال در اولویتش باشد نه بازارگرمی و پول زیاد،اگر پیشنهاد خوبی از خارج ایران نداشته باشد با ارقامی کمتر و در چارچوب سقف تعیین شده در ایران خواهد ماند و بازی خواهد کرد.
باشگاه ها می توانند با میدان دادن به بازیکنان جوان در هزینه ها صرفه جویی کرده و زمینه ارزآوری برای تیم را فراهم کنند البته به شرطی که هواداران هم در کسب نتیجه صبر پیشه کنند و با شعار و خط گیری مدیران پایبند به این قانون را تحت فشار قرار ندهند. البته با وجود دولتی بودن و عدم پایداری مدیریت و حضور انواع دلال ها در فوتبال باشگاهی ایران از این ضرب المثل نباید غافل شد: «خرج که از کیسه مهمان بود حاتم طائی شدن آسان بود»...