چرا کشورهای عربی گرفتار معامله قرن شدند؟

به گزارش حلقه وصل به نقل از پایگاه خبری العهد، کشورهای عربی بنا به دلایل زیادی، اقتصاد بدی دارند. این امر علت های مختلفی دارد که مهم ترین آنها فساد و عدم اصلاحات اداری است. این دلایل سبب می شود تا آنها دائماً به وام گرفتن از صندوق بین المللی پول و بانک جهانی و نیز موسسه های مالی بین المللی که تبدیل به شمشیری بر گردن کشورها شده اند روی بیاورند. کشورهای لبنان و مصر و اردن از جمله این کشورها هستند که دائماً از سوی آمریکا که خود کنترل این موسسات را بر عهده دارد، تحت فشار و تحریم اقتصادی قرار می گیرند.

امروزه روابط اقتصادی در بیشتر مواقع با روابط سیاسی ادغام شده و کشورها معمولاً در برابر شرایط اعتباردهندگان تسلیم هستند. یکی از عجیب ترین شرایطی که اعتباردهندگان برای وام گیرندگان مطرح کردند، شرط بانک جهانی برای اردن در رابطه با وامی بود که برای ساخت سدی در رود اردن تقاضا کرده بود بانک جهانی قبول کرد که به شرط موافقت رژیم صهیونیستی با ساخت سد و تعهد به عدم تخریب آن، این وام را پرداخت کند. همین امر مانع تکمیل وام و یا تکمیل سد شد. مشابه همین امر در رابطه با درخواست وام مصر برای ساختن سد در دهه ۶۰ رخ داد. در این زمان بانک جهانی اعلام کرد که به شرط موافقت ایالات متحده حاضر است این وام را بپردازد.

در حال حاضر واشنگتن این روش را در رابطه با کشورهای عربی و از خلال معامله قرن اعمال می کند. طرح جارد کوشنر داماد و مشاور دونالد ترامپ در این معامله این است که با یک طرح اقتصادی به حل و فصل سیاسی برسد، به گونه ای که با مشروعیت بخشی به اشغالگری رژیم صهیونیستی، فلسطین را تنها به عنوان یک منطقه در دولت صهیونیست ها معرفی کند.

معامله قرن همچنین به دنبال فریب و خریدن کشورهای عربی با وعده چند میلیارد است که از بدهی های زیاد و تولید پایین و فقدان بخش های تولیدی رنج می برند و همین عوامل موجب تبعیت آنها از سیاست های واشنگتن شده است.

در این میان، میزان بدهی های خارجی مصر به ۹۲.۶۴ میلیارد دلار می رسد که اخیراً ۱۵ میلیارد هم وام گرفته که ۱۲ میلیارد دلار آن از صندوق بین المللی پول و ۳ میلیارد دلار آن از بانک جهانی بوده است. در اردن نیز میزان بدهی های این کشور حدود ۴۰ میلیارد دلار است که این میزان برابر با تولید ناخالص ملی است و اردن به کمک های مالی آمریکا و عربستان تکیه کرده است. اردن اخیراً دو میلیارد دلار از بانک جهانی و نزدیک یک میلیارددلار از صندوق بین المللی پول وام گرفته است.

آمریکا به طور غیر مستقیم از این وضعیت کشورهای عربی و از طریق وام های بین المللی سوء استفاده می کند تا در ازای پرداخت چند میلیارد برای بهبود اقتصاد و سرمایه گذاری هایشان، انها را یکی از طرف های معامله قرن قرار دهد.

تصمیم ایالات متحده آمریکا برای برگزاری کنفرانس بحرین از سلسله ایستگاه هایی که مسئله فلسطین از آن عبور کرده و با تضعیف روند سازش و تشدید منطق مقاومت داخل فلسطین همراه بوده است، انجام شد. همچنین این تصمیم پس از سلسله تغییراتی که در محیط منطقه ای به وجود آمد و منجر به اوج گرفتن محور مقاومت شد که با پیروزی های خود تاریخ را تغییر داد، گرفته شد. اردوگاه های دشمن که در راس آنها ایالات متحده است، صحنه ائتلافی برای فروش فلسطین و با هدف سرکوب تاثیرات این پیروزی ها و مقابله با محور مقاومت در منطقه شده است.

اتفاقی که پس از پیمان نامه اسلو رخ داد این بود که رژیم صهیونیستی در تحمیلروژه سازش نهایی خود بر مردم فلسطین موفق نشد که این مسئله منجر به ایجاد حالت رکود و بن بست در زمینه سازش شد.در مقابل، رژیم صهیونیستی در سایه توافقنامه اسلو با گسترش طرح های شهرک سازی خود در کرانه باختری و اشغالیف تعدا شهرک نشین های خود را از ۱۱۰ هزار به ۸۰۰ هزار نفر در این مناطق رساند.

با این حال رژیم صهیونیستی در طرح های خود به منظور از بین بردن مقاومت در فلسطین موفق نشد و نیز در مشروعیت بخشی به اشغال خود از سوی مردم فلسطین نیز شکست خورد. این مسئله موجب شد تا ثبات و دوام مقاومت و روح انقلابی آن حفظ شود. مقاومت به مرحله ای رسید که توانست معادلاتی را به رژیم صهیونیستی تحمیل کند که رژیم اشغالگر تاکنون در برابر این معادلات تسلیم شده است.

در همین راستا منطقه در سال های گذشته شاهد پیشرفت محور مقاومت در همه سطوح بوده است. واشنگتن و تل آویو این روند را تهدیدی برای نفوذ آمریکا و امنیت ملی رژیم صهیونیستی می دانند.

آمریکا و رژیم صهیونیستی با توجه به تجربه هایی که از گذشته دارند و می دانند که بقای مسئله فلسطین در قلب ملت عرب است و اصرار بر مبارزه و مقاومت در مردم فلسطین همچنان یک تهدید دائمی برای آنها است. این تهدید از دوجهت است: اول اینکه محور مقاومت همه ملت های منطقه را در موضع آزادسازی فلسطین متحد می کند. و دوم اینکه مقاومت مانعی در برابر کشورهای ضعیف و تسلیم است که در گیر اتحادهای علنی با رژیم صهیونیستی نشوند. بنابراین دشمنان امت اسلامی و فلسطین حذف مسئله فلسطین را ضروری می دانند.

رژیم صهیونیستی بر اساس طرح های خود به اشغال فلسطین مشروعیت بخشیده و آن را تبدیل به یک موجودیت طبیعی کرده که حق امنیت دارد. رژیم اشغالگر همچنین بر همین اساس، دولت ها و احزاب و شخصیت های عربی را تبدیل به ابزار مقابله با محور مقاومت کرده است.

بر اساس این دیدگاه، رویکرد جدیدی برای حذف مسئله فلسطین مطرح شده است. دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا وارد برنامه های صهیونیست ها شده و خواسته های رژیم صهیونیستی در مقابل و فلسطین و جریان های منطقه را تصویب می کند.

ترامپ از زمان ریاست جمهوری خود اعلام کرده که به دنبال حذف مسئله فلسطین است. این ادعای او از مشخصات معامله ای که قصد دارد بر مردم فلسطین تحمیل کند به شکل عملی دیده می شود. رئیس جمهور آمریکا در ابتدا قدس را به عنوان پایتخت رسمی رژیم صهیونیستی به رسمیت شناخت وسفارت آمریکا را به آنجا انتقال داد، سپس به مشروعیت بخشی جولان به عنوان بخش از سرزمین های اشغالی پرداخت و پس از آن تلاش کرد تا نقش آژانس امداد و اشتغال فلسطین را در توجه به حذف مسئله پناهندگان از بین ببرد.

ترامپ در حال حاضر شهرک های کرانه باختری را به عنوان بخشی از سرزمین های اشغالی به رسمیت شناخته است که این مساله به طور واضح شرایط معامله ای را که قصد دارد به کشورهای عربی تحمیل کند نشان می دهد.

اتحاد فلسطینیان در رابطه با رد معامله قرن نخستین سیلی بود که این طرح دریافت کرد. خروج نیروهای مقاومت با همه جریان ها و گروه هایش از این معامله، موجب تشدید مقابله با این طرح شده است.هم زمان با این، تحولات داخلی رژیم صهیونیستی بارها منجر به تعویق اعلام این معامله شد که در نهایت با راه اندازی کنفرانس بحرین، به آن پرداخته می شود.

جارد کوشنر مشاور دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا اعلام کرده که بر اساس این معامله قرار است ۵۰ میلیارد دلار در طی ۱۰ سال سرمایه گذاری شود. وی همچنین تاکید کرد که نیمی از این مبلغ در زمین های فلسطین و نیمی از آن در کشورهای مصر و اردن و لبنان هزینه می شود. ترامپ و مسئولان آمریکایی نمی خواستند که این مبلغ با عنوان رشوه برای فروش فلسطین به نظر برسد؛ با این حال این پیشنهاد همیشه رشوه نامه ای باقی خواهد ماند که در انتظار اجراست.

زمانی که سخن از رشوه باشد، قطعاً پای یک کالا و یا خدمتی در مقابل آن در میان است. در این معامله طرف رشوه دهنده دشمن صهیونیستی است که در ازای آن می خواهد به اشغالگری خود مشروعیت ببخشد؛ اما نکته اینجاست که بیشتر این مبلغ را اعراب باید پرداخت کنند.

کارگاه منامه درواقع ترجمه طرح نتانیاهو است که سالها پیش با عنوان طرح صلح اقتصادی آن را رواج داده تا به حل و فصل سیاسی برسد. نکته قابل توجه در این راستا این است که با وجود نشانه های شکست این معامله، بازهم اصرار بر مطرح کردن آن دارند. حتی بیشتر کارشناسان رژیم صهیونیستی بدبینی خود را دررابطه با موفقیت این طرح پنهان نمی کنند.

واشنگتن می خواهد که کشورهای عربی را بخرد تا به حذف مسئله فلسطین کمک کنند. آنها نمی دانند که خطرات این معامل برایشان خیلی بیشتر از چند میلیاردی است که به آنها می دهند. آمریکا به دنبال بازسازی منطقه خاورمیانه بر اساس چشم اندازها و دیدگاه های خودش است. ایالات متحده می خواهد که کشورهای عربی را از خلال این معامله تقسیم کند که غصب زمین های فلسطین و مصر و اردن برای بازسازی این مناطق و برپایی دولت صهیونیستی در صدر برنامه های این معامله است.

-یهودی سازی شهر قدس و تسلط کامل رژیم صهیونیستی بر مقدسات اسلامی و مسیحی.

-الحاق کرانه باختری به سرزمین های اشغالی تحت حاکمیت صهیونیست ها و پایان دادن به آرمان برپایی دولت مستقل فلسطین.

-حذف مسئله پناهندگان فلسطینی و لغو حق بازگشت آنها.

-جدایی کرانه باختری و نوار غزه.

-تسریع عادی سازی روابط رسمی به شکل های مختلف میان رژیم صهیونیستی و کشورهای عربی و از بین بردن نیروهای مقاومت.

-در این میان مصر یکی از بزرگترین بازنده ها از خلال اجرای این معامله خواهد بود؛ چرا که واشنگتن تلاش دارد تا شبه جزیره سینا را از اراضی مصر جدا کند تا این منطقه نتواند مانع روند گسترش صهیونیست ها برای برپایی رژیم صهیونیستی بزرگ شود. علاوه بر این اردن هم از خلال مصادره زمین هایش و الحاق آن به موجودیت صهیونیستی خسارت زیادی متحمل می شود.

بنابراین آمریکا تلاش می کند که از این مقدمات اقتصادی و از طریق گرفتار کردن مصر، عربستان، امارات، مغرب و دیگر کشورهای عربی در معامله قرن با وعده چند میلیاردی که حتی برای بدهی های یکی از این کشورها نیز کافی نیست، به یک حل و فصل سیاسی جدید برسد.

با این حال این حقیقت را باید یادآور شویم که طرح ها و برنامه ها به خودی خود شکست نمی خورند و تجربه های گذشته نیز این حقیقت را اثبات می کند. اما آنچه که موجب اعتماد به آینده می شود تنها اعتقادات و امیدها نیست، بلکه تجربه های پیروزی های تاریخی که مقاومت در لبنان و فلسطین به دست آورد به و سوریه و عراق و از آن به یمن رسید نشان می دهد که موفقیت محور مقاومت در تبدیل تهدید معامله قرن به یک فرصت تاریخی برای اتحاد و همبستگی با شعار واحد آزادسازی فلسطین از دریای مدیترانه تا رود اردن دور اتفاق عجیبی نیست.