54 سال از آتش زدن مسجدالاقصی می‌گذرد و نبرد ادامه دارد

به گزارش حلقه وصل: مسجدالاقصی در این ساعات، در سال 1969 با مدل جدیدی از مجموعه جنگ صهیونیستی علیه خود در چارچوب برنامه ریزی برای تخریب و کنترل آن و برپایی «معبد» ادعایی و دروغین در این مکان قرار گرفت.

در 26 دقیقه بامداد 21 اوت 1969، شهرک نشین مایکل دنیس در منطقه شرقی مسجدالاقصی آتش سوزی را به راه انداخت و آتش به مناطق وسیعی از مسجد سرایت کرد و نما، سقف، فرش ها و تزئینات آن سوخت.

این آتش سوزی منجر به تخریب سه راهرو از جنوب به شمال شد و بخشی از سقف مسجد به اضافه مسجد عمر که از پل ها و سقف های سفالی و چوبی تشکیل شده است، به زمین افتاد.

آتش ایجاد شده توسط شهرک نشین صهیونیست، منبر مسجد تاریخی را که صلاح الدین ایوبی پس از آزادسازی مسجد از اشغال صلیبی ها در سال 1187 از شهر حلب آورده بود، بلعید.

جنایت دنیس در آتش زدن مسجدالاقصی توسط نیروهای اشغالگر با قطع آب مناطق اطراف و تاخیر در اعزام خودروهای آتش نشانی شهرداری تکمیل شد.

فلسطینیان از قدس اشغالی و مناطق مختلف فلسطینی با وجود محاصره ای که نیروهای اشغالگر بر منطقه تحمیل کرده بودند، برای خاموش کردن آتش به سمت مسجد هجوم بردند و آتش تا ساعت دوازده بعد از ظهر ادامه داشت. 

مایکل دنیس را پیرو جریان «صهیونیسم مسیحی» و یکی از «گرایش های مسیحایی» می دانند که به بازگشت مسیح معتقدند و شرط آن را «بازگشت بنی اسرائیل به سرزمین فلسطین» و ساخت «معبد سوم» ادعایی می‌دانند.

منابع تاریخی به نقل از منابع عبری می گویند که دنیس قبلاً سعی کرد نمازخانه القبلی را به آتش بکشد، اما خوشبختانه موفق نشد.

اشغالگران بعداً دنیس را پس از ادعاهایی مبنی بر اینکه او از یک بیماری روانی رنج می برد آزاد کرد، اگرچه شهادت برخی تأیید می کند که او هیچ علامتی از جنون را نداشت.

دهه ها پس از جنایت دنیس، جنبش مسیحایی صهیونیستی همچنان پشت سر کابینه های صهیونیستی و جنایات مستمر آن علیه فلسطینی ها و اعراب ایستاده است که بارزترین نمونه آن رهبران ارشد دولت قبلی آمریکا در زمان دونالد ترامپ هستند.

در این سال‌ها، گروه‌های شهرک‌سازی برای تدارک تخریب مسجدالاقصی و استقرار «معبد ادعایی» به جای آن، تلاش‌های خود را برای اجرای طرح‌های خود برای کنترل مسجدالاقصی تشدید کردند.

خطر برای مسجدالاقصی اخیراً پس از ظهور نمادهایی از سوی «جریان مذهبی صهیونیستی» که از گروه‌های «معبد» حمایت می‌کنند و با توجه به اجماع جریان‌های صهیونیستی، تخریب مسجد را ضروری می‌دانند، دوچندان شده است. چه سکولار و چه مذهبی، با هدف کنترل مسجد، اما با ابزارها و ایدئولوژی های متفاوت.

در هفته‌های گذشته، رسانه‌های عبری طرحی از سوی گروه‌های شهرک‌نشین برای سوزاندن پنج گاو قرمز برای دستیابی به به اصطلاح «تطهیر» را فاش کردند که یکی از شروط مندرج در فتوای خاخام به باور بخش بزرگی از «حاردی» است، با توجه به اعلام یکی از اعضای کنست از حزب لیکود مبنی بر طرح تقسیم مسجد و محدود کردن مسلمانان به نمازخانه.

پس از به آتش کشیدن مسجدالاقصی در سال 1969، جوخه ای از مقاومت فلسطین در روستاهای بیت لحم از جمله دارصلاح و العبیدیه تصمیم گرفت به این جنایت پاسخ دهد. رزمنده محمد ابوذهبیه به همراه اعضای گروه خود از منطقه از جمله یونس العسا، اسماعیل جادوع العسا و احمد حسین العسا موفق شدند با استفاده از یک قایق بادی که در حرکت بود، موشک هایی را از اردن قاچاق کنند. 

این هسته راکت ها را سوار بر اسب به بیت الفجار و سپس به سور باهر در جنوب قدس اشغالی منتقل کرد و از آنجا به سمت ساختمان کنست پرتاب کرد و پس از عملیات نیروهای اشغالگر روستاهای دار، صلاح، العبیدیه و الشوراء را محاصره شدید کردند که تحت نظارت وزیر جنگ سابق، موشه دایان بود.

امروزه خطر همچنان بر سر مسجدالاقصی و احیای محافظت از آن وجود دارد که در سال های گذشته در کمک های مختلف نشان داده شده است، از انتفاضه قدس در سال 2015 تا نبرد سیف القدس، وحدة الساحات و ثار الأحرار و جنبش انقلابی کنونی در کرانه باختری که همچنان در روشنایی لازم است، با توجه به این واقعیت که رویارویی با گروه های شهرک نشین در تمام جزئیات پیچیده است و نیازمند تلاش های جمعی در سطوح فلسطینی، عربی و اسلامی است.