تفاوت سهراب مرادی با ورزشکاران اینستاگرامی!

به گزارش حلقه وصل: ورزشکاری که این روزها روی تخته و در هر مسابقه‌ای وزنه ها را به تسلیم خود در می آورد هیچ شباهتی به سهراب مرادی ناکام چندسال پیش ندارد. به یقین می توان گفت سهراب مرادی ستاره ای است که در ۲۷-۲۸  سالگی ظهور کرد و ثابت کرد که می توان جای ناکامی را با ستاره بودن عوض کرد.

مرادی در المپیک لندن تنها کسی بود که از آن تیم شش نفره وزنه برداری،  دست خالی بازگشت و پس از آن به دلیل یک اشتباه در زندگی ورزشی اش، مجبور شد دو سال از پولاد سرد دور باشد.  در همان روزها خیلی ها بر این باور بودند که کار سهراب مرادی تمام شده و حتی خود او هم  بارها جملات نا امید کننده ای شنید که شاید اراده هر کسی را سست می کرد اما سهراب مرادی خودش و توانایی هایش را باور داشت. نتیجه صبوری کردن و ایمان داشتن هم این شد که تمام آن کنایه‌ها و پوزخندها را با افتخارآفرینی در جهان و المپیک و زدن وزنه های خیره کننده پاسخ داد.

"صبور و کم حرف بودن" مهمترین ویژگی سهراب مرادی است  و شاید همین ویژگی باعث شده که به دور از حواشی مختلف، تمام تمرکز خود را بر روی تمرین کردن بگذارد تا بتواند از شانس دوباره ای که خدا به او داده نهایت استفاده را ببرد. در شرایطی که برخی از ستاره های ورزش ایران برای هر مدالی که می گیرند، به دنبال گرفتن امتیاز ات مختلفی هستند اما حتی دیگر برای سهراب مرادی  اهمیتی ندارد که روزی قرار بود در شهرش صاحب خانه ای شود و در نهایت مجبور پس دادن کلیدش شد.

کسانی که با سهراب مرادی در ارتباط باشند به خوبی می دانند این ورزشکار تا چه اندازه از حاشیه فراری است. قطعا خود سهراب مرادی هم می داند که ورزش ایران با این حال نه چندان خوب به ستاره ای چون او مخصوصا در المپیک احتیاج دارد اما بااین حال سهراب نه ادعای پادشاهی در وزنه برداری دارد و نه تاکنون به فکرش خطور کرده تنها با یکی از مدال هایش بخواهد فدراسیون را دور بزند  و خودش مستقیما امتیازاتی را از وزیر بگیرد؛ کاری که برخی قهرمانان رشته های دیگر اخیرا پس از کسب مدال طلا البته نه در جهان بلکه در بازیهای آسیایی انجام داده‌اند و با دور زدن فدراسیون خود مستقیما به سراغ وزیر ورزش رفته اند تا امتیاز بگیرند.

سهراب مرادی با وجود اینکه مدال هایی دارد که خیلی ها  حسرت داشتن یکی از آنها را می خورند اما به دنبال شو آف نیست و بلکه بسیار متواضعانه رفتار می کند. او  مانند برخی قهرمانان نیست که پس از تبدیل کردن طلای بازیهای آسیایی در اینچئون، به ناکامی در بازیهای جاکارتا، به فکر  گرفتن ژست خاص برای منتشر کردن عکس خود در اینستاگرام و تبلیغ کالا برای گالری های مختلف باشد، نیست و شاید همین مسئله است که باعث شده مرادی در زمره ورزشکاران حرفه ای قرار بگیرد.

نکته جالب دیگر این است سهراب مرادی برای داشتن عناوین قهرمانی المپیک و قهرمانی دو دوره جهان و رکوردداری جهان، میلیاردی پول نگرفته یا از بهترین امکانات اردویی در خارج کشور گرفته تا داشتن مربی خارجی و شخصی برخوردار نبوده است بلکه سهراب مرادی با  همان تمرین در  سالن قدیمی آزادی و با استفاده از تجهیزات کهنه و فرسوده روی سکوهای جهانی  و المپیک رفت  و بارها رکوردهای جهان را فرو ریخت.

او نه اعلام کرده سرمربی تیم ملی را قبول ندارد و نه به بهانه درمان از رئیس کمیته المپیک پولهای میلیونی گرفته و نه در زمان گردش در کشورهای اروپایی عکس یادگاری از خود منتشر کرده است.

همین مسائل باعث شده که با هر بار موفقیتش در کوچه و خیابان شاهد این باشیم که مردم با غرور خاصی از این ورزشکار یاد می کنند  و به وجودش افتخار می کنند. او برخلاف برخی ورزشکاران اینستاگرامی است که در صفحات اجتماعی مدعی قهرمانی هستند اما پس از  مسابقه می گویند "امروز روز من نبود، بدشانسی آوردم، مسئولان حمایتم نکردند و ..."

البته کار سهراب مرادی ۳۰ ساله هنوز تمام نشده و هنوز دوسال مهم و سرنوشت ساز دیگر را پیش رو دارد تا بتواند سومین طلای جهان و دومین طلای المپیک خود را بگیرد.

با توجه به اینکه عطش سهراب برای رسیدن به مدال سیری ناپذیر است، بنابراین منتظریم تا دوباره او را روی سکوی قهرمانی ببینیم. خودش معتقد است هنوز بدنش کشش دارد  و هنوز می تواند زندگی در خوابگاه وزنه برداری را تحمل کند بنابراین هنوز هم می تواند وزنه بزند. از این رو امیدواریم حداقل تا دوسال  دیگر روزهای سخت اردو را تحمل کند تا باز هم برای ایران افتخارآفرین باشد و باز هم بتواند پاسخ محکمی به افرادی بدهد که روزی سهراب و اهدافش را به سخره گرفته بودند.

سهراب مرادی ثابت کرده ورزشکاری است که حرفه ای زندگی می کند و با تمام وجود برای رسیدن به اهدافش می جنگد. امیدواریم حداقل مسئولان هم قدر دان ستاره بی حاشیه وزنه برداری ایران باشند. هر چند خود سهراب چیزی نمی گوید اما اگر  آقایان مسئول  وعده ای به او می دهند به آن پایبند باشند نه اینکه وقتی عکس ها یشان را با این قهرمان گرفتند دیگر نه او را بشناسند  و نه وعده هایشان را به خاطر بیاورند.