به گزارش حلقه وصل، گوهر یسنا انزانی اظهار کرد: بعضا والدین تصور می‌کنند تفاوت و فرق گذاشتن بین فرزندان چندان اهمیتی ندارد و فرزندان پس از بزرگ شدن متوجه بی اهمیتی این تفاوت‌ها شده و این مساله را امری عادی و بی‌منظور از سوی والدین تلقی می‌کنند. در حالی که اثرات روانشناختی این رفتارهای والدین تا مدت‌ها و پس از بزرگسالی نیز بر روی فرزندان باقی می‌ماند.
این روانشناس با بیان اینکه افراد تا پیش از ۱۷ سالگی اغلب احساساتی با مسائل برخورد می‌کنند، ادامه داد: از این رو نباید تصور کرد تفاوت گذاشتن بر روی فرزندان اثری بر روی آن‌ها ندارد و پس از بزرگ شدن متوجه می‌شوند این تفاوت گذاشتن‌ها بی منظور بوده است، بلکه این فرق گذاشتن‌ها بر روی فرزندان منجر به ایجاد حس حقارت، خشم، کینه، اضطراب، افسردگی، توجه طلبی منفی و انزوا می‌شود و این احساسات تا بزرگسالی به همراه آن‌ها خواهد بود.
وی تفاوت گذاشتن والدین بین فرزندان را رنج بزرگی برای فرزندان تلقی کرد که بعضا می‌تواند منجر به ایجاد حس انتقام جویی و حتی فرار از خانه شود که در صورت رفع نشدن، این الگوهای رفتاری تا آخر عمر باقی خواهند ماند.
به گفته انزانی در اغلب موارد تعارضات بین برادر با برادر و برادر با خواهر بیشتر از تعارضات بین خواهر با خواهر است و از سوی دیگر اغلب والدین به هنگام اختلاف بین فرزندان با فرزند بزرگ برخورد کرده و فرزندان پسر در اختلاف با خواهران، بیشتر مورد مواخذه قرار می‌گیرد.
وی معتقد است که ادامه یافتن این رفتارهای والدین می‌تواند منجر به افزایش حس کینه و انتقام شده و می‌تواند باعث شود فرزندی که کمتر مورد توجه و محبت والدین قرار گرفته دست به اقداماتی برای جلب توجه نظیر روی آوردن به مواد مخدر، بیمار نشان دادن خود، خرابکاری کردن و تقصیر را بر گردن برادر یا خواهر انداختن زند که این امر می‌تواند به فاصله گیری از خواهر و برادر و حتی خانواده بیانجامد.
این روانشناس با بیان اینکه والدین معمولا با مقایسه کردن فرزندان، تشویق یک فرزند و سرزنش فرزند دیگر باعث ایجاد حس حسادت در آن‌ها می‌شوند، دو تا چهار سالگی را اوج سن حسادت کودکان دانست و افزود: والدین باید نسبت به رفتار خود در این مرحله سنی دقت داشته باشند. تبعیض بین فرزندان و مقایسه کردن و نادیده گرفتن تفاوت‌های فردی آن‌ها باعث ایجاد حس حسادت و رقابت بین آن‌ها می‌شود و اینگونه فرزند احساس امنیت و حمایتی از طرف والدین نمی‌کند.
به گفته وی، احساس دوست داشتنی نبودن، تنهایی، کاهش روابط اجتماعی و کاهش سازگاری اجتماعی که از جمله اثرات فرق گذاشتن بین فرزندان است بعضا باعث می‌شود فرزندان نتوانند تا پایان عمر رابطه خوبی با یکدیگر داشته باشند.
این روانشناس همچنین این را هم گفت که شبیه بودن یکی از فرزندان به والدین، شرایط متفاوت تولد فرزند، هوش و استعدادهای متفاوت فرزند، شرایط سنی و شخصیتی فرزند از جمله عواملی است که می‌تواند منجر به علاقه بیشتر والدین به یکی از فرزندان شود، از این رو اگرچه ممکن است احساسات والدین نسبت به فرزندان متفاوت باشد، اما والدین باید این احساسات را شناخته، نسبت به آن‌ها آگاه شده، این احساسات را پذیرفته و برای آن‌ها حل مساله کنند.
انزانی در پایان سخنان خود خطاب به والدین تاکید و توصیه کرد: تاکید می‌کنم که والدین فرزندان را با یکدیگر مقایسه نکنند. هر بچه‌ای ویژگی و توانمندی خاص خود را دارد که باید ابتدا این ویژگی‌ها را شناخته و این توانمندی‌ها را درون او افزایش دهیم. والدین باید شرایط یکسان و عادلانه‌ای را برای فرزندان فراهم کنند. با بچه‌ها همدل باشند و عادلانه با آن‌ها برخورد کنند. حتما مهارت‌های فرزند پروری را آموخته و پیش از تولد فرزند دوم با متخصصین درباره نحوه رفتار با فرزندان مشورت کنند تا تعارضات بین فرزندان کمتر شود.