به گزارش حلقه وصل، 11 سال پیش بود که زنده‌یاد حسین معدنی سرمربیگری تیم ملی والیبال را به خولیو ولاسکو معروف و نامدار سپرد. از آن زمان تا به امروز، مربیان خارجی بودند که هدایت تیم ملی را بر عهده داشتند. پس از ولاسکو که عملکرد قابل قبولی داشت و البته شخصیت کاریزماتیک او بر عملکرد و نتایجی که کسب کرد چیره شده بود، سایر مربیان نتوانستند توقعاتی که از آنها می‌رفت را برآورده کنند.
کواچ، لوزانو و کولاکوویچ در شرایطی از ایران رفتند که اهالی والیبال از آنها به عنوان مربیان ناموفق یاد کردند و همین باعث شد که فدراسیون تصمیم به انتخاب آلکنو بگیرد؛ هر چند پیش از انتخاب وی هم به نظر می‌رسید داورزنی به این باور رسیده که مربیان ایرانی آنقدر شایسته هستند که می‌توانند سرمربی تیم ملی در مسابقات معتبر بین‌المللی باشند. اما ترجیح داد برای المپیک توکیو هم یک مربی خارجی مطرح روی نیمکت تیم ملی بنشنید؛ تصمیمی که از دید بسیاری از اهالی والیبال درست و بجا بود، چون اگر تیم ملی با مربی ایرانی به المپیک توکیو می‌رفت، هر نتیجه‌ای که کسب می‌شد را عده‌ای در جهت تخریب مربیان ایرانی استفاده می‌کردند.
قرارداد آلکنو با فدراسیون تا پایان المپیک توکیو است و پس از این رقابت‌ها تیم ملی باید در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کند. کمیته فنی فدراسیون تصمیم گرفت بهروز عطایی سرمربیگری تیم ملی را در این رقابت‌ها بر عهده داشته باشد. مسابقات قهرمانی آسیا از 21 تا 28 شهریور ماه به میزبانی ژاپن برگزار خواهد شد.
مسابقات قهرمانی جوانان جهان نیز به فاصله 3 روز و در تاریخ 31 شهریور ماه تا 11 مهر ماه به میزبانی ایتالیا و بلغارستان برگزار می‌شود و نکته جالب توجه اینکه کمیته فنی و مسئولان فدراسیون هدایت هر دو تیم را بر عهده عطایی گذاشتند. این در شرایطی است که هر دو تورنمنت اهمیت بالایی دارد؛ جوانان ایران باید از عنوان قهرمانی دوره گذشته دفاع کنند و تیمی که به قهرمانی آسیا اعزام می‌شود باید با قرار گرفتن روی سکو، سهمیه قهرمانی جهان را به دست بیاورد.
این تصمیم کمیته فنی با واکنش اکثریت اهالی والیبال روبرو شد چراکه عطایی در چند سال گذشته عملکرد بسیار خوبی هم در لیگ برتر و هم در میادین بین المللی داشته و قهرمانی در رقابت‌های جوانان جهان نکته بارز این موفقیت‌ها بوده است. بر همین اساس، به هیچ عنوان نمی‌توان صلاحیت فنی وی را برای سرمربیگری تیم ملی زیر سوال برد اما آن چیزی که این روزها از طرف عده‌ای مطرح می‌شود، بیشتر جنبه تخریبی دارد؛ در حالی که انتظار می‌رفت از حضور یک مربی ایرانی در راس کادر فنی تیم ملی استقبال کنند، برخی اظهارات سمت‌وسوی دیگری دارد و به نظر می‌رسد با هدف سهم‌خواهی صورت گرفته است.
نگاه فردی به منافع ملی، یکی از مهمترین دلایلی است که باعث شده والیبال ایران در سال گذشته نتواند از همه ظرفیت‌های خود استفاده کند. والیبال ایران همانگونه که در زمینه بازیکنان باکیفیت در آسیا و جهان سرآمد است، مربیانی دارد که با کمترین حمایت‌ها اتفاقات بزرگی را رقم زدند.
البته برخی از این حاشیه‌سازی‌ها به خاطر به بیرون درز پیدا کردن بحث‌هایی است که در کمیته فنی انجام شده است. کمیته فنی برای این تشکیل شده که در خصوص مسائل فنی، اعضا نظرات خود را عنوان کنند و در نهایت تصمیمی گرفته شود که بر اساس نظر اکثریت باشد. حال اگر نظر برخی اعضا در اقلیت قرار گرفته نمی‌تواند، دلیل درستی برای اینکه به صورت علنی نسبت به تصمیم کمیته موضع‌گیری کنند باشد.
کاش در شرایطی که والیبال و سرمربیان ایرانی پس از سال ها نیاز به اتحاد و حمایت دارند، برخی افراد سودجو که دنبال سهم خواهی هستند دست از اقدامات خود علیه منافع ملی بردارند تا شاهد بالا رفتن پرچم کشورمان در میادین مختلف با حضور سرمربیان ایرانی باشیم.