به گزارش حلقه وصل، میلیاردها انسان در سراسر جهان همچنان در بحبوحه تعطیلی ها و محدودیت های شدید ناشی از کووید۱۹ زندگی می کنند. و برای تقریبا تمامی ما، زندگی در میانه همه گیری در سال ۲۰۲۰ سالی دشوار و به دور از دیگران بوده است. با این حال پزشکان هشدار می دهند که کودکان به گونه ای در حال تجربه کردن پیامدهای روانی شدید ناشی از تعطیلی ها هستند که به شکل گرفتن یک «همه گیری جهانی» از خودکشی کودکان انجامیده است.
آسوشیتدپرس با دکتر دیوید گرینهورن که در بخش اورژانس بیمارستان بردفورد رویال انگلیس کار می کند در باره این موضوع مصاحبه ای کرده است. به گفته گرینهورن موارد بحران سلامت روانی نظیر اقدام به خودکشی که در دوران پیش از همه گیری بیشتر از دو مورد نبوده، امروزه به چند مورد در روز رسیده است.
گرینهورن می گوید: «این یک همه گیری جهانی است و ما هنوز به درستی آن را نشناخته ایم. در زندگی کودکی که ۸ سال سن دارد، یک سال زمان به راستی درازی است. آنها به ستوه آمده اند. بی آنکه بتوانند پایانی برای این وضعیت متصور شوند.»
دکتر ریچارد دلروم رئیس بخش روان درمانی یکی از بزرگ ترین بیمارستان های کودکان در فرانسه نیز در گفتگو با آسوشیتدپرس هشدار مشابهی را مطرح کرده است. به گفته دلمور روشن است که ممنوعیت ها و تعطیلی های ناشی از کووید۱۹ در حال اثر گذاشتن بر کودکانی است که از بیمارستان او سردر می آورند. او می گوید: «آنها درباره این جهان پر هرج و مرج حرف هایی می زنند مثل: «بله، من دیگر کارهایم را انجام نمی دهم»، «چرا باید تمرینات نوازندگی ام را انجام دهم؟»، «آدم زورش می آید هر روز صبح مدرسه برود»، «به سختی از خواب بیدار می شوم» و«از ماسک زدن ذله شده ام.»
به گزارش آسوشیتدپرس بیمارستان دلمور از حدود ۲۰ اقدام به خودکشی در هر ماه در میان نوجوانان ۱۵ ساله یا کوچک تر، به بیشتر از دو برابر این رقم رسیده و آزاردهنده اینکه در این اقدام به خودکشی ها بیشتر از همیشه عزم و اراده جدی برای مردن دیده می شود.
دلمور می گوید: «ما از دیدن شدت تمایل به مرگ در میان کودکان شاید ۱۲ یا ۱۳ ساله بسیار شگفت زده شده ایم. در مواردی با کودکانی ۹ ساله مواجه شده ایم که می خواسته اند بمیرند. و این اقدامات صرفا تحریک کردن احساسات دیگران یا اخاذی کردن از طریق خودکشی نیست. بلکه از سر آرزوی واقعی به خاتمه دادن زندگی شان است که این کار را انجام می دهند.»
این یکی از دردناک ترین پاراگراف هایی بود که من تاکنون خوانده ام، حالا اجبار به نوشتن آن به جای خود. صرف تایپ کردن این چند سطر چشم هایم را پر از اشک کرده. اما بسیار مهم است که پیامدهای ناخواسته تدابیر سختگیرانه مربوط به همه گیری کرونا که به قیمت جان عده ای تمام می شود نادیده گرفته نشود.
ممنوعیت های دولتی که دو سال پیش فکرش را هم نمی شد کرد در میانه ترس و عدم اطمینانی اعمال شده اند که شیوع همه گیری به شکل قابل درکی در مردم دامن زده است. شکی نیست که حامیان این سیاست ها امیدوارند با کمک این تدابیر جان انسان ها را نجات دهند. با این حال نشان داده شده که کارآمدی ممنوعیت های دولتی جای تردید دارد و دو مطالعه در کنار نمونه های جهان واقعی نشان می دهند که رابطه آشکار اندکی بین شدت تعطیلی ها و مرگ و میر ناشی از کووید۱۹ وجود دارد.
در همین حال تعطیلی ها و سایر محدودیت ها تعاملات اجتماعی را به شدت کاهش داده اند و به شکل غم انگیزی به کاتالیزوری برای بحران سلامت روانی کودکان تبدیل شده اند. اینجا در آمریکا مراکز کنترل بیماری ها گزارش می کنند که در طول این تعطیلی ها ۲۵ درصد جوانان به خودکشی فکر کرده اند، در حالی که به نظر می رسد نرخ مشکلات سلامت روانی و خودکشی نیز افزایش یافته اند. خودکشی کودکان تنها تازه ترین جلوه خجالت آور از این است که سیاست های تحمیل شده از سوی دولت، چه تبعات سنگینی دارند. وقتی پای خاتمه دادن به ممنوعیت های مربوط به همه گیری به میان می آید، باید این لطمات انسانی را در تجزیه و تحلیل های خود لحاظ کنیم نه فقط تعداد تلفات خود کووید۱۹ را.
مثل هر سیاست دیگری الزامات سلامت عمومی باید بر اساس پیامدهایشان مورد ارزیابی قرار بگیرند. همانطور که میلتون فریدمن اقتصاددان برنده جایزه نوبل می گوید: «یکی از بزرگ ترین اشتباه ها قضاوت کردن در مورد سیاست ها و برنامه ها بر اساس نیات پشت آنها بوده نه نتایجی که به بار می آورند.» تعطیلی های مرتبط با همه گیری کرونا شاید از صادقانه ترین آرزوها برای حفاظت از جامعه نشات گرفته باشند، اما پیامدهای معکوسی به بار آورده اند.
چرا؟ چون هر اقدام دولت به خصوص الزامات سختگیرانه فقط تاثیر مورد نظر را به دنبال ندارند، بلکه پیامدهای ثانویه و ثالث ناخواسته ای را نیز در پی دارند. آنتونی دیویس اقتصاددان و جیمز هریگان دانشمند علوم سیاسی در توضیح این موضوع به ما گفته اند: «هر عمل انسانی هم نتایج خواسته و هم نتایج ناخواسته ای در پی دارد. انسان ها به هر قانون، قاعده و نظمی که دولت ها تحمیل می کنند واکنش نشان می دهند و واکنش های آنها به نتایجی منجر می شود که می تواند به کلی با پیامدهای مد نظر قانونگزاران فرق داشته باشند.»
در مورد مسئله تعطیلی ها، ما در وبسایت خود برخی از این پیامدهای ناخواسته آن را به دفعات مستند کرده ایم، از جمله، انزوا، افسردگی، میل به خودکشی، بیکاری، سوء مصرف مواد مخدر، خشونت خانگی و غیره. این اثرات ثانویه شدید یادآور تلخی از این هستند که چرا سیاستگذاران باید در برابر تبعات اقدامات خود فروتن باشند. وضع تعطیلی های فراگیر هرچیزی هست جز رفتاری از سر فروتنی: آنها فرض را بر این می گیرند که بروکرات ها در یک دفتر در هر جایی می توانند جامعه را با دستورهای از بالا به پایین نجات دهند و هیچ مشکلی نیز پیش نخواهد آمد.
دولت ها در سراسر جهان باید بیشتر از آنکه تعداد مبتلایان به کووید۱۹ را بشمارند، سیاست های تعطیلی فعلی و آتی خود را مورد ارزیابی قرار دهند. آسیبی که ما داریم به کودکان وارد می کنیم آنقدر ویرانگر است که نمی توان به اسم سلامت عمومی آن را نادیده گرفت. این اتفاق به جای خود به معنای واقعی کلمه یک وضعیت اضطراری است.