به گزارش حلقه وصل، گذرگاه‌ها درب‌های خود را به صادرات کارخانه‌هایی می‌بندند که بعضی از آنها توانستند، مجددا به بازار کار بازگردند. اقدامی که به اعتقاد کارشناسان مسائل اقتصادی، خط مشی سازمان یافته‌ای است که در دل خود اهدافی راهبردی را دنبال می‌کند.
نوار غزه در رویارویی و تقابل مستمری با رژیم صهیونیستی بسر می برد، با اینکه آخرین تجاوز نظامی ارتش اشغالگر به نوار غزه در سال ۲۰۱۴ بود، اما جنگ اقتصادی طی ۱۵ سال محاصره هیچگاه متوقف نشد.
طی تجاوزهای نظامی سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴ ارتش اشغالگر صهیونیستی بیش از ۳ هزار واحد صنعتی را تقریبا به طور کامل نابود کرد. اغلب این واحدهای صنعتی تا به امروز در فهرست‌های بازسازی قرار نگرفته‌اند. در این میان نابودی زیر ساخت‌های اقتصادی نوار غزه تنها یک حلقه از حلقه‌های جنگ و تجاوز نظامی است، چون بعد از گذشت بیش از ۶ سال از آخرین تجاوز نظامی رژیم اشغالگر صهیونیستی به نوار غزه، این رژیم همچنان مانع صادرات تولیدات صنعتی به خارج نوار می‌شود که برخی از واحدهای صنعتی جان سالم به در برده تولید کننده آنها بوده‌اند.
«خضر ابو ندی»، صاحب یکی از کارخانه‌های داروسازی است که طی تجاوز سال ۲۰۱۴ کارخانه‌اش تخریب شد. وی تأکید می‌کند، کارخانه‌ای که با هزینه بیش از یک میلیون دلار ساخته بود، توسط جنگنده‌های اسرائیلی بمباران شد و هیچ غرامتی تاکنون دریافت نکرده است، این باعث شده تا با بحران مالی مواجه باشد.
«محمد ابو جیاب»، کارشناس مسائل اقتصادی تأکید می‌کند که سیاست‌های صهیونیستی در سال‌های محاصره اقتصاد فلسطین، حساب شده بوده و هدف آنها محکم کردن قبضه اسرائیل بر تمام اشکال زندگی بود.
ابو جیاب هشدار می‌دهد که نابودی کارخانه‌ها یکی از اشکال جنگ اقتصادی علیه غزه است، چون رژیم اشغالگر همچنان مانع واردات مواد خام صنعتی می‌شود، علاوه بر اینکه مانع صادرات تولیدات کارنجات به بازارهای جهانی می‌شود، با توجه به اینکه ده‌ها کارخانه در نوار غزه دارای گواهی استاندارد هستند.
کمی آن سوتر از بخش صنعت، بخش کشاورزی نوار غزه در وضعیتی مشابه بخش صنعت بسر می‌برد، چون مساحت زمین‌های قابل استفاده برای کشاورزی و محصولات آن، بیش از نیاز بازارهای داخلی است، اما رژیم اشغالگر مانع صادرات این تولیدات به بازارهای خارجی می شود.
«ادهم البسیونی»، سخنگوی وزارت کشاورزی فلسطین می‌گوید: «اسرائیل جنگی را علیه کشاورزان در نوار غزه آغاز کرده، چراکه آنها را در نزدیکی مرزها مستقیما هدف می‌گیرد و آنها را از کشت زمین‌هایشان در مجاورت حصار حائل محروم می‌کند، سپس مانع صدور تولیدات آنها به بازارهای خارجی می‌شود.
علاوه بر محصولات مختلف سنتی، نوار غزه در تولید توت فرنگی معروفیت دارد. «محمد خصیر»، از کشاورزان نوار غزه می گوید که این میوه قبلا «طلای قرمز» نامیده می‌شد، چون منبع درآمد عالی برای کشاورزان است، اما از وقتی رژیم اشغالگر صادرات توت فرنگی را ممنوع کرد، در بازارهای داخلی یک چهارم قیمت واقعی‌اش به فروش می رسد و این به کشاوزران زیان می رساند، چون آنها یک سال به امید صادرات این محصول را کشت می‌کنند.
فلسطینی‌ها به این اقدامات به چشم عصایی نگاه می‌کنند که درصدد گرفتن امتیازات سیاسی از آنهاست.
راز اصرار بر «مذاکره و ملاقات به هر قیمت» چیست؟ 
مشتریان نفت ایران در ۷ سال گذشته +فیلم