شرح فرازهای دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان

حلقه وصل_ دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان: اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ وَ سَهِّلْ سَبِیلِی إِلَی خَیْرَاتِهِ‏ وَ لاَ تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ یَا هَادِیاً إِلَی الْحَقِّ الْمُبِین‏ ای خدا، در این روز بهره مرا از برکاتش وافر گردان و به سوی خیراتش راهم را سهل و آسان ساز و از حسنات مقبول آن، مرا محروم مساز، ای راهنمای بسوی دین حق آشکار . اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ این قطعه از دعا نشان می دهد که این ماه تا چه اندازه برکات و خیرات دارد و البته همین که مردم در این ماه میهمان خدا هستند نشان می دهد که این ماه برکات و خیرات بسیاری دارد؛ یکی از نعمت‏های بزرگ خداوند متعال ماه مبارک رمضان است، ماهی که انواع برکات در آن وجود دارد. بزرگ‏ترین نعمت خداوند، قرآن مجید، در این ماه نازل شده است؛ نعمتی که عالی‏ترین مائده آسمانی است. درهای رحمت الهی در این ماه باز، و درهای جهنّم بسته، و شیاطین در غل و زنجیر هستند، و هوای نفس نیز در پرتو این ماه به زنجیر کشیده می‏شود. هر نعمتی شکرانه‏ای دارد و شکرانه این نعمت این است که به فلسفه و أسرار این ماه پی ببریم و به حقیقت روزه دست یابیم. وَ سَهِّلْ سَبِیلِی إِلَی خَیْرَاتِهِ خدایا، راه خیرات را بر من آسان کن.  

وَ لاَ تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ اگر انسان در این ماه کار خوبی هم انجام می دهد، باید خدا بپذیرد و شرط قبولی طاعات و عبادات هم اخلاص است کما این که در جریان قربانی فرزندان آدم، خداوند قربانی یکی از ایشان را پذیرفت «وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَیْ آدَمَ بِالْحَق‏ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَر، مائده ، 27» و داستان دو پسر آدم را [ که سراسر پند و عبرت است ] به درستی بر آنان بخوان، هنگامی که هر دو نفر با انجام کار نیکی به پروردگار تقرّب جستند ، از یکی پذیرفته شد ، و از دیگری قبول نشد. ملاک پذیرش اعمال: اما چرا عمل یکی مقبول درگاه حق شد و دیگری نشد؟ خود آیه در ادامه شرط قبولی عبادت را تقوی می‌داند. لذاست که اگر اهل تقوی بودیم، اعمال ما مورد قبول درگاه الهی واقع می گردد و قبولی طاعات یکی از آثار تقوی است؛ أمیر المؤمنین علی علیه السّلام در نتیجه و أثر تقوا می‏فرماید:وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ یَتَّقِ اللَهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا مِنَ الْفِتَنِ وَ نُورًا مِنَ الظُّلَمِ، وَ یُخَلِّدُهُ فِیمَا اشْتَهَتْ نَفْسُهُ، وَ یُنَزِّلُهُ مَنْزِلَ الْکَرَامَةِ عِنْدَهُ؛ فِی دَارٍ اصْطَنَعَهَا لِنَفْسِهِ، ظِلُّهَا عَرْشُهُ وَ نُورُهَا بَهْجَتُهُ، وَ زُوَّارُهَا مَلَآئِکَتُهُ، وَ رُفَقَآؤُهَا رُسُلُهُ. و خطبه را ادامه می‌دهد تا آن که می‏فرماید: فَبَادِرُوا بِأَعْمَالِکُمْ تَکُونُوا مَعَ جِیرَانِ اللَهِ فِی دَارِهِ؛ رَافَقَ بِهِمْ رُسُلَهُ، وَ أَزَارَهُمْ مَلَآئِکَتَهُ، وَ أَکْرَمَ أَسْمَاعَهُمْ أَنْ تَسْمَعَ حَسِیسَ نَارٍ أَبَدًا، وَ صَانَ أَجْسَادَهُمْ أَنْ تَلْقَی لُغُوبًا وَ نَصَبًا؛ ذلِکَ فَضْلُ اللَهِ‏ یُؤْتِیهِ مَن یَشَآءُ وَ اللَهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ. [«نهج البلاغة» خطبه 181، طبع عبده مصر، ص 347] «و ای بندگان خدا! بدانید هر کس که تقوای خدا را پیشه سازد، خداوند برای او راه خلاصی و رهائی از فتنه‏ ها را قرار می‌دهد، و نوری را برای روشنگری از تاریکی ‏ها و ظلمت ها به او می‌دهد و او را در آنچه نفسش بدان مائل است و اشتها دارد، مخلَّد و جاودان می‌کند. خداوند در نزد خود برای او، در منزلگاه کرامت فراهم می‌کند و با تکریم منزل می‌دهد؛ در خانه ای که خداوند برای خودش تهیّه کرده است که سایه آن خانه عرش اوست، و نور آن خانه بهجت اوست، و واردین و زائرین آن خانه، فرشتگان او هستند، و مصاحبان و رفیقان آن خانه نیز پیامبران و فرستادگان او می‏باشند. بنابراین با انجام دادن أعمال صالحه، از یکدیگر سبقت گیرید تا با همسایگان خدا در خانه خدا باشید؛ هم آنها که خداوند، پیامبران و رسولانش را رفیق آنها قرار داده، و فرشتگانش را زائر و ملاقات کننده آنان نموده، و گوش‏های آنها را رفیع تر و منیع تر قرار داده از آنکه حتّی لحظه ای صدای ضعیف و خفیّ آتشی را بشنوند، و بدن‏های آنها را در حفظ و مصونیّت قرار داده از آن که سختی را حس کنند؛ و این فضل و رحمت خداست که به هر که بخواهد می‌دهد، و خداوند دارای فضل عظیمی است.» یَا هَادِیاً إِلَی الْحَقِّ الْمُبِین‏ ای خدایی که راهنمایی می کنی به سوی حق روشن روشنگر./