حلقه وصل_ دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان: اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ وَ سَهِّلْ سَبِیلِی إِلَی خَیْرَاتِهِ وَ لاَ تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ یَا هَادِیاً إِلَی الْحَقِّ الْمُبِین ای خدا، در این روز بهره مرا از برکاتش وافر گردان و به سوی خیراتش راهم را سهل و آسان ساز و از حسنات مقبول آن، مرا محروم مساز، ای راهنمای بسوی دین حق آشکار . اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِیهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ این قطعه از دعا نشان می دهد که این ماه تا چه اندازه برکات و خیرات دارد و البته همین که مردم در این ماه میهمان خدا هستند نشان می دهد که این ماه برکات و خیرات بسیاری دارد؛ یکی از نعمتهای بزرگ خداوند متعال ماه مبارک رمضان است، ماهی که انواع برکات در آن وجود دارد. بزرگترین نعمت خداوند، قرآن مجید، در این ماه نازل شده است؛ نعمتی که عالیترین مائده آسمانی است. درهای رحمت الهی در این ماه باز، و درهای جهنّم بسته، و شیاطین در غل و زنجیر هستند، و هوای نفس نیز در پرتو این ماه به زنجیر کشیده میشود. هر نعمتی شکرانهای دارد و شکرانه این نعمت این است که به فلسفه و أسرار این ماه پی ببریم و به حقیقت روزه دست یابیم. وَ سَهِّلْ سَبِیلِی إِلَی خَیْرَاتِهِ خدایا، راه خیرات را بر من آسان کن.
وَ لاَ تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ اگر انسان در این ماه کار خوبی هم انجام می دهد، باید خدا بپذیرد و شرط قبولی طاعات و عبادات هم اخلاص است کما این که در جریان قربانی فرزندان آدم، خداوند قربانی یکی از ایشان را پذیرفت «وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَیْ آدَمَ بِالْحَق إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَر، مائده ، 27» و داستان دو پسر آدم را [ که سراسر پند و عبرت است ] به درستی بر آنان بخوان، هنگامی که هر دو نفر با انجام کار نیکی به پروردگار تقرّب جستند ، از یکی پذیرفته شد ، و از دیگری قبول نشد. ملاک پذیرش اعمال: اما چرا عمل یکی مقبول درگاه حق شد و دیگری نشد؟ خود آیه در ادامه شرط قبولی عبادت را تقوی می‌داند. لذاست که اگر اهل تقوی بودیم، اعمال ما مورد قبول درگاه الهی واقع می گردد و قبولی طاعات یکی از آثار تقوی است؛ أمیر المؤمنین علی علیه السّلام در نتیجه و أثر تقوا میفرماید:وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ یَتَّقِ اللَهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا مِنَ الْفِتَنِ وَ نُورًا مِنَ الظُّلَمِ، وَ یُخَلِّدُهُ فِیمَا اشْتَهَتْ نَفْسُهُ، وَ یُنَزِّلُهُ مَنْزِلَ الْکَرَامَةِ عِنْدَهُ؛ فِی دَارٍ اصْطَنَعَهَا لِنَفْسِهِ، ظِلُّهَا عَرْشُهُ وَ نُورُهَا بَهْجَتُهُ، وَ زُوَّارُهَا مَلَآئِکَتُهُ، وَ رُفَقَآؤُهَا رُسُلُهُ. و خطبه را ادامه می‌دهد تا آن که میفرماید: فَبَادِرُوا بِأَعْمَالِکُمْ تَکُونُوا مَعَ جِیرَانِ اللَهِ فِی دَارِهِ؛ رَافَقَ بِهِمْ رُسُلَهُ، وَ أَزَارَهُمْ مَلَآئِکَتَهُ، وَ أَکْرَمَ أَسْمَاعَهُمْ أَنْ تَسْمَعَ حَسِیسَ نَارٍ أَبَدًا، وَ صَانَ أَجْسَادَهُمْ أَنْ تَلْقَی لُغُوبًا وَ نَصَبًا؛ ذلِکَ فَضْلُ اللَهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَآءُ وَ اللَهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ. [«نهج البلاغة» خطبه 181، طبع عبده مصر، ص 347] «و ای بندگان خدا! بدانید هر کس که تقوای خدا را پیشه سازد، خداوند برای او راه خلاصی و رهائی از فتنه ها را قرار می‌دهد، و نوری را برای روشنگری از تاریکی ها و ظلمت ها به او می‌دهد و او را در آنچه نفسش بدان مائل است و اشتها دارد، مخلَّد و جاودان می‌کند. خداوند در نزد خود برای او، در منزلگاه کرامت فراهم می‌کند و با تکریم منزل می‌دهد؛ در خانه ای که خداوند برای خودش تهیّه کرده است که سایه آن خانه عرش اوست، و نور آن خانه بهجت اوست، و واردین و زائرین آن خانه، فرشتگان او هستند، و مصاحبان و رفیقان آن خانه نیز پیامبران و فرستادگان او میباشند. بنابراین با انجام دادن أعمال صالحه، از یکدیگر سبقت گیرید تا با همسایگان خدا در خانه خدا باشید؛ هم آنها که خداوند، پیامبران و رسولانش را رفیق آنها قرار داده، و فرشتگانش را زائر و ملاقات کننده آنان نموده، و گوشهای آنها را رفیع تر و منیع تر قرار داده از آنکه حتّی لحظه ای صدای ضعیف و خفیّ آتشی را بشنوند، و بدنهای آنها را در حفظ و مصونیّت قرار داده از آن که سختی را حس کنند؛ و این فضل و رحمت خداست که به هر که بخواهد می‌دهد، و خداوند دارای فضل عظیمی است.» یَا هَادِیاً إِلَی الْحَقِّ الْمُبِین ای خدایی که راهنمایی می کنی به سوی حق روشن روشنگر./