بدون سودآوری بنگاه‌های تولیدی هیجان بورس بی‌فایده است

یک روزنامه اقتصادی وابسته به اصلاح‌طلبان تصریح کرد: رشد حبابی و غیرواقعی شاخص‌های بورس، فایده‌ای به حال تولید ندارد.

به گزارش حلقه وصل، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:

روزنامه تعادل (وابسته به الیاس حضرتی) با اشاره به هیجانات غیرمنطقی بورس در هفته‌های اخیر نوشت: نقدینگی زمانی که گسترش پیدا می‌کند، تورم‌زاست. وقتی می‌توان نقدینگی را از تبعات تورم‌زا، محفوظ کرد که در اثر این نقدینگی چیزی تولید شود که دارای ارزش افزوده است. کالایی صنعتی تولید شود، محصول کشاورزی ارائه شود، خدمات مورد نیاز ارائه شود و... تولید چه زمانی محقق می‌شود؟ وقتی تولید صورت می‌گیرد که موانع تولید از بین رفته باشد.

بحثی هم که این روزها مطرح است به هیچ عنوان بحث هدایت نقدینگی نیست. نقدینگی وقتی که ایجاد می‌شود و به سمت بازارهایی مثل طلا، مسکن یا ارز می‌رود، این کالاها را با افزایش قیمت مواجه می‌کند اما ورود نقدینگی به بورس به هیچ عنوان باعث نمی‌شود که مثلا قیمت سهام در بورس بالا رود. زمانی که نقدینگی وارد بازار سهام می‌شود اما در سوی مقابل بنگاه‌های ارایه شده به سوددهی نرسیده‌اند و بستر لازم برای رشد آنها فراهم نشده و این نقدینگی بازدهی برای خریداران سهام ندارد؛ این نقدینگی صرفا از جیب یک عده‌ای به جیب یک عده دیگری می‌رود.

طبیعی است از جیب عموم مردم به جیب یک عده معدودی فرصت‌طلب می‌رود. تا زمانی که ما شاهد سودآوری بنگاه‌ها نباشیم شاهد خلق ثروت نباشیم صرف اینکه قیمت سهم‌ها بالا می‌رود، هیچ اهمیت بنیادین اقتصادی ندارد و قادر نیست تاثیر خاصی هم در فرآیندهای اقتصادی کلان کشور داشته باشد. بعد از مدتی مردم و کسانی که عنوان سهامدار را دارند نیازمند این هستند که سودی واقعی به آنها پرداخته شود و زمانی که بنگاهی به سمت سوددهی و ایجاد ارزش افزوده نرفته باشد عملا سود واقعی در اقتصاد ایجاد نمی‌شود و مردم هم بهره‌ای از آن نخواهند برد. اوایل ممکن است تحرکات مثبتی به چشم بخورد اما این قیمت‌گذاری غیرواقعی بعد از مدتی شکل واقعی خود را نشان می‌دهد.

البته ممکن است در کوتاه‌مدت و میان‌مدت سودهایی هم پرداخت شود اما در بلندمدت چون ساختار بنگاه‌ها در مسیر درستی قرار ندارد ارزش واقعی در اقتصاد ایجاد نمی‌کند. ممکن هم هست برخی به صورت فردی سودهای کلانی را از این فضا ببرند اما عموم سهامداران و اقتصاد کشور بعید است که در بطن یک چنین ساختار مشکل‌داری دستاورد شایان توجهی کسب کنند.

راه مشخص است؛ تحلیلگران سالیان سال است که نیازهای توسعه را تشریح و ارایه کرده‌اند اما به نظر می‌رسد نهادهای دولتی و مدیران تصمیم‌ساز گوشی برای شنیدن این راهکارها ندارند.