به گزارش حلقه وصل، منصوره مصطفی زاده، نویسنده و فعال حوزه کتاب در مطلبی نوشت:
شما الان جرئت دارید در پیج‌تان یکی از شاخ‌های اینستاگرام را نقد کنید؟ والا من که ندارم! چرا؟ چون معمولا در اطراف این پیج‌ها تعدادی زامبی زیست می‌کنند که منتظرند یکی نقدش کند. آن وقت لشگر زامبی‌ها حمله می‌کنند و تا جد و آبادت را نیاورند جلوی چشمت تکه‌تکه کنند، ول‌کن نیستند!
از آن طرف هم موضوعاتی هستند که زامبی خیزند! مثلا حرف زدن درباره‌ی استقلال یا پرسپولیس به هر شکل، با هر موضوع، با هر ادبیات، با هر رویکرد... اصلا فرقی نمی‌کند! یک لشگر زامبی را راهی درب خانه‌تان می‌کند.
بعضی‌ها هم زامبی پرورند. خوش‌شان می‌آید یک چیزهایی بنویسند و بقیه را انگولک کنند که یک عده نقدش کنند و بعد لشگر زامبی‌هایشان را گسیل کنند سمت‌شان!
بعد از یکی دو سال به این نتیجه رسیدم که نه زامبی‌ها و نه زامبی‌پرورها با تذکر یا پیگیری، اصلاح نمی‌شوند. چرا؟ چون هویت‌شان در این طوری بودن‌شان است: بدبو، حال‌به‌هم‌زن، ترسناک، بی‌پروا و بی‌مرز. این روش زیست مجازی‌شان است، نه یک اشتباه موقت. پس چه کار کنیم؟ ساکت بنشینیم تا تعفن‌شان همه جا را بردارد؟ یا برویم هی تذکر بدهیم و هی فحش بشنویم؟ نه. راستش را بخواهید یک چیز هست که آن‌ها را به شدت ضعیف می‌کند: ندیدن. نشنیدن. اضافه نکردن به عدد بازدیدها و لایک‌ها و فالوورها.
نگویید به خاطر کنجکاوی فالوش کردم، یا می‌خوام ببینم این احمق چی می‌گه، یا فقط برای خنده می‌بینم... شما دارید انرژی لازم برای لشگر زامبی‌ها و فرمانده زامبی‌پرورشان را تامین می‌کنید. هر بازدیدکننده، یک واحد انرژی برای بزرگ‌تر شدن و نیرومندتر شدن احمق‌هاست. من هیچ احمقی را فالو نمی‌کنم. شما چطور؟