به گزارش حلقه وصل، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
حمیدرضا صالحی عضو اتاق بازرگانی در گفت‌وگو با روزنامه آرمان درباره انحراف ۱۱ هزار میلیارد تومانی خصوصی‌سازی در سال ۹۷ اظهار داشت: نباید خصوصی‌سازی را در واگذاری مالکیت بنگاه‌ها خلاصه کرد، بلکه اصل مهم در این زمینه به واگذاری مدیریت بنگاه‌ها مربوط می‌شود. یعنی از توان بخش خصوصی باید در حوزه سیاست‌گذاری، تصمیم‌گیری و اجرا کمک گرفت. ظرفیت فکری این بخش می‌تواند به بهره‌وری بیشتر کارمندان و کارگران کمک کند و در نهایت بنگاه اقتصادی را در مسیر رونق و بازدهی مطلوب قرار دهد. بدین شکل رقابت‌پذیری اقتصادی در کشور ما افزایش می‌یابد و با افزایش رقابت، فساد و رانت هم به حداقل می‌رسد.
وی می‌افزاید: هر گاه بنگاهی به فروش می‌رسد، دیگر برای دولت اهمیتی ندارد که این بنگاه دچار چه سرنوشتی می‌شود. این نوع از واگذاری نه تنها رقابتی به وجود نمی‌آورد، بلکه بنگاه‌ها را از چرخه نظارت هم خارج می‌کند. در نبود نظارت‌ها حقوق کارگران ماه‌ها پرداخت نمی‌شود و گاه شاهد فروش زمین‌ها به قیمت‌های نامتعارف هستیم. اگر واگذاری‌ها به شکل درستی صورت می‌گرفت، قوه قضائیه به ماجرا ورود نمی‌کرد که در نهایت شاهد دستگیری بدون اغماض گروهی از مدیران سازمان خصوصی‌سازی بودیم. حتماً تخلفاتی در این زمینه شکل گرفته که این مدیران دستگیر شده‌اند. خصوصی‌سازی که منجر به توسعه و رونق بنگاه نشود، دردی را دوا نمی‌کند. آیا ما در چهار دهه گذشته در حوزه‌هایی مانند خودروسازی، صنعت، معدن و... پیشرفت کیفی داشته‌ایم که بتوانیم نام آن را توسعه بگذاریم؟
این عضو اتاق بازرگانی همچنین درباره واگذاری سهام برخی شرکت‌های بزرگ در بورس و از طریق صندوق‌های سرمایه‌گذاری هم گفت: این اتفاق هم با ابهاماتی مواجه است. چه کسی می‌خواهد این صندوق‌ها را مدیریت کند؟ مگر بدین‌شکل بهره‌وری بنگاه‌ها افزایش می‌یابد؟ تجربیات گذشته نشان می‌دهد که علاوه بر انحراف خصوصی‌سازی، ما از حرکت به سمت اقتصاد آزاد هم غافل شده‌ایم. وقتی اقتصاد توسط دولت اداره می‌شود، مدیران فقط تلاش می‌کنند که صندلی خود را از دست ندهند. در چنین اقتصادی اندک مدیرانی را می‌توان یافت که در اندیشه رشد و بهره‌وری باشند.
متأسفانه در شیوه کنونی خصوصی‌سازی صرفاً رانت توزیع شده و دلالانی با امضای طلایی روی کار آمده‌اند. این افراد که از بنگاه‌داری مدرن بویی نبرده‌اند، به بهره‌وری تولید اعتقادی ندارند. این افراد بیش از اعتنا به تولید، به زمین و ساختمان و دستگاه‌های تولیدی چشم دارند تا با فروش آنها در گروه ثروتمندان قرار بگیرند.