به گزارش حلقه وصل، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
روزنامه اعتماد نوشت: صدالبته ارزیابی عملکرد شجاعانه نیروهای صف شامل پزشکان، پرستاران، پرتوکاران، بهیاران، پرسنل آزمایشگاه، نیروهای بهداشتی، نیروهای خدماتی و امثالهم را بر عهده دوربین‌ها، اخبار میدانی، نظرات مردم و انعکاسات فضاهای مجازی می‌گذاریم که البته پیشاپیش همراه با ارج و احترام ملی همراه بوده است. آنچه در ادامه می‌آید خلاصه‌ای از وقایع اتفاقیه از زمان بروز اولین مورد ابتلا به بیماری کرونا و اقدامات بعد از آن به همراه تحلیل و استنتاجی کوتاه است:
پس از گذشت حدود ۲۰ روز (۲۰ روز زمانی است که در هر ۱۰ روز آن، مدیریت چینی می‌تواند یک بیمارستان ۱۰۰۰ تختخوابی تخصصی برای کرونا بسازد) هنوز دستورالعمل‌های متفاوت و گاهی ضد و نقیض صادر می‌شود. یکی ترکیب ساخت محلول ضدعفونی را یک جور می‌گوید و دیگری جور دیگر یا در یک جا تعطیلی است و در جای دیگر بازگشایی کار و مراکز اداری. یکی تصمیم به سرکشی خانه به خانه می‌گیرد و تا مرحله نزدیک به اجرا پیش می‌رود و دیگری خلاف آن را می‌گوید و موفق می‌شود جلویش را بگیرد. سوال اساسی این خواهد بود که تا چه زمان کشوری که تعداد بحران‌هایش از همه انواع طبیعی و غیرطبیعی در سطح بالایی است باید بدون وجود یک سیستم موثر و کارای مدیریت بحران که با گذر از هر بحران قاعدتا بهتر شود، در مقابل بروز بحران جدید به ناگهان غافلگیر شود و تنها حاصل از هر بحران وعده جبران در بحران بعدی است.
ناکارآمدی و کم‌تجربگی عملی مدیران که بسیاری از آنها از علوم مدیریت بحران مطلع نیستند کاملا در مناصب مرتبط به چشم می‌خورد. مثلا یک استاندار، یا یک فرماندار یا بخشدار بر چه اساسی و با چه سطحی از تجربه و آگاهی انتصاب می‌شود؟ آیا از بحران و مدیریت آن آگاه است؟ البته این سوال برای سایر مسئولان در دستگاه‌های مرتبط با اجرا نیز مطرح است.
کهولت سنی یا تکراری بودن مدیرانی که دوران شکوفایی و یادگیری آنها گذشته و فقط می‌توانند مشاوران خوبی باشند اما هنوز اصرار به بقا دارند. اینها از تحرک، واکنش سریع و نوآوری بی‌بهره‌اند.
عدم وجود فرآیند ساخت مدیران بحران که به صورت تخصصی در زمان آرامش به تحقیق در مورد علل، شیوع و احتمال بحران پرداخته و در زمان بروز در راس کادرهای اجرایی به مدیریت بپردازند.
عدم ارتقای ساختاری و عملکردی سیستم مدیریت بحران به لحاظ سازمانی، نیروی انسانی و بودجه با رویکرد زیرساخت‌سازی، پیشگیری و آماده‌سازی.
از آنجایی که بحران اپیدمی کرونا شبیه تحمیل یک جنگ از نوع بیولوژیک به کشورهاست، بنابراین آرایش جنگی همراه با مدیریت تخصصی و علمی در این نبرد می‌تواند کارایی بالاتری داشته و از ضریب موفقیت بیشتری برخوردار باشد.