سروده‌هایی در مدح حضرت علی (ع)

به گزارش حلقه وصل، 13 رجب و ولادت فخر زمین و زمان،‌حضرت علی علیه السلام است. هر سال روز سیزدهم رجب به خاطر زاد روز وصی نبی مکرم اسلام، مولای متقیان، امیرمومنان، پیشوای مسلمانان، نخستین امام شیعیان، ابوالسبطین، حضرت امام علی بن ابی طالب (ع) و جشن و شادمانی پیروان اهل بیت (ع)، در کشورمان به «روز پدر» نام گذاری شده است.

در ادامه اشعار شاعران آیینی کشورمان را در مدح حضرت علی علیه السلام را باهم می‌خوانیم: 

محمدجواد پرچمی

امشب دلیل مستی ام از هر جهت تویی

دنیا تویی برای من و آخرت تویی

شایسته مرد هیمنه سلطنت تویی

نور خدا به هیبت انسان فقط تویی

در جلوه ات خدا شده تکرار ، یاعلی

تو بودی و خدا و جهان آفرینی ات

تو بودی و ملائک و خلوت گزینی ات

صدها هزار سال پس از همنشینی ات

حالا رسیده وقت ظهور زمینی ات

حالا رسیده موعد دیدار ، یا علی

من سینه چاک روی توام، کعبه نیز هم

گرم طواف کوی توام، کعبه نیز هم

من در نماز سوی توام، کعبه نیز هم

مدیون آبروی توام، کعبه نیز هم

ای قبله گاه، کعبه ی سیار،یا علی

کعبه اگر که چاک گریبان گشوده است

ثابت نمود،عاشقت از قبل بوده است

صحنی که خاک مقدم مریم زدوده است

در را به روی بنت اسد وانموده است

مختصِ توست، مُعجزِ بسیار،یا علی

مِنْ بعد از این علامت توحید، علم شده

ماتِ تجلّیِ تو خداوند هم شده

بتخانه ی حجاز ،دگر محترم شده

بیت الحرام بعد تو بیت الحرم شده

شد با شرافت این درو دیوار،یا علی

دادم زکف به شوق مدیحت ،قرار را

واجب شده است سجده کنم نام یار را

میزان کجاست ،تا که بسنجد عیار را

نشناختیم غیر تو پروردگار را

ماتم از این شباهت رفتار،یا علی

گاهی علی نشسته به جای خدای خود

گاهی خداست جای شه لافتای خود

در تو نگاه کرده خدا رو نمای خود

هنگام خلقت همه بنده های خود...

فرموده است اول گفتار ، یا علی

در لا اله غیر تو خواندیم ،جا نشد

من هیچکس برای دلم مرتضا نشد

مومن نشد هرآنکه ز کفرش دوا نشد

پس لاشریکٓ لَهْ که حقیقت ادا نشد

من به یقین رسیده ام اینبار،یا علی

آنقدر مِی زدم علنی عشق می کنم

امشب اویسمُ قرنی عشق میکنم

با جمله ی یَموت یَرنی عشق میکنم

من با ابالحسن،حسنی عشق میکنم

دیوانه ام ،پیاله نگه دار یا علی

عشقم اگر علیست سرِ دارَم آرزوست

من سر گذشتِ میثم تمارم آرزوست

خرما فروختن بشود کارم آرزوست

رسوا شدن میانه ی بازارم آرزوست

بالای دار از تو زنم جار،یا علی

هر کس که دید اوج تورا بال و پر فروخت

نهج البلاغه از نمک تو شکر فروخت

آنقدر غمزه های نگاهت، نظر فروخت

هر کس که دید سر به جنون زد جگر فروخت

عشاق را تویی تو خریدار، یا علی

پر میدهیم مرغ دل خویش تا نجف

کنج ضریح گوشه ایوان طلا نجف

پر شد قنوت هر شبم از ذکر یا نجف

من سالهاست خواسته ام از خدا نجف

خواندم دعای وصل تو بسیار ،یاعلی

سر میدهم سروش نجف روزی ام کنید

ابر گناه پوش نجف روزی ام کنید

هستم پیاله نوش نجف روزی ام کنید

دیدار می فروش نجف روزی ام کنید

پس تا نجف بگو:صد و ده بار یا علی

در این مسیر دیده ی گریان مُقرب است

در صحن شاه، ریگ بیابان مقرب است

در خانه ای که کلب نگهبان مقرب است

زانو زدن مقابل ایوان مقرب است

پس سجده میکنم به تو اینبار، یا علی

گر چه برات ،مالک اشتر نمیشویم

مقداد نیستیم ،ابوذر نمیشویم

سلمان نبوده مُحرِم این در نمیشدیم

اینها که جای خود سگ قنبر نمیشویم

اما تویی همیشه مددکار،یا علی

توحید محض، باعث ایجاد حیدر است

بالای عرش افضل اوراد حیدر است

آنکس که جام دست نبی داد حیدر است

زهرا عروس خانه و داماد حیدر است

ای در نگاه عشق،علمدار یا علی

مولی الموحدین،نفحات پیمبری

نَفسِ رسول، باب نجات پیمبری

رمز شفاعت عرصات پیمبری

مِیلِ حیات و کُنهِ صفات پیمبری

پیغمبر است بر تو گرفتار ،یا علی

حبّ علی نتیجه ی احسان فاطمه است

او هل اتای فاطمه، قرآن فاطمه است

اسباب شادی لب خندان فاطمه است

این مرد مهربان به خدا جان فاطمه است

زهرا توراست یار و وفادار،یا علی

آنجا که نیست نام تو جای نشست نیست

لعنت به هرکسی که زجام تو مست نیست

بر روی دست دست خداوند دست نیست

این ورطه جای آنکه یقینش شکست نیست

لعنت به هر که میکند انکار،یا علی

 ای شیر پاک،ای ثمر لقمه ی حلال

خونم حلال تو شده یا سیف ذی الجلال

گرما بده شراب شود غوره های کال

ما را به غیر هجر نجف نیست یک ملال

امضا بزن به نامه ام ای یار،یا علی

ای اولین تلاوت قرآنِ قبل از آن

ای اولین امام مسلمان قبل از آن

آیات مومنون نمایان قبل از آن

ای صاحب ولایت دوران قبل از آن

قرآن بخوان بگو تو ز اسرار،یا علی

قاری شدی و تیر و سنانت نریختند

سنگ جسارتی به لبانت نریختند

با خیزران به سمت دهانت نریختند

مشتی حرامزاده به جانت نریختند

وای از حسین و مجلس اغیار،یا علی

حسن لطفی

خدا می‌خواست چشمِ او فقط عین‌الیقین باشد

خدا می‌خواست دستِ او فقط حَبل‌المَتین باشد

خدا می‌خواست تیغِ او میانِ کُفر و دین باشد

خدا می‌خواست نامِ او به نامِ خود قَرین باشد

خدا خود را که مومن خواند *منظورش همین باشد

که می‌خواهد علی تنها امیرالمومنین باشد

خدا تصویری از خود را زمانی که به قاب انداخت

خدا را شُکر ما را هم به پایِ بوتراب انداخت

"صبا خاکِ وجودِ ما به آن عالیجناب" انداخت

رُطب‌های نجف وقتی دهان‌ها را به آب انداخت

ضریح غرقِ انگورش مرا شَطِ شراب انداخت

صُراحی می‌کشم وقتی  شرابش اینچنین باشد

دلم مست است تا ساقی  امیرالمومنین باشد

علی منظور از مِی‌ها از این هوهو و هِی‌هِی ها

علی می‌جوشد از هر لب  لبِ ما یا لبِ نِی ها

علی موسیقیِ باران که می‌بارد پیاپی ها

فدای شاه راهش که به مژگان می‌کنم طی ها

سمرقند و بخارا و حجاز و کعبه و رِی ها

علی حق و علی حی و پس از این نقطه چین باشد

فقط وصفِ خدا وصفِ امیرالمومنین باشد

خدا وقتی بهشتی رویِ دامانِ نجف دارد

بهشت از دور رویایِ بیابانِ نجف دارد

چه غم دارد کسی که خُرده‌ای نانِ نجف دارد

که زهرا هم دو چشمش را به ایوانِ نجف دارد

چه کم دارد خدا وقتی که سلطان نجف دارد

خدا را می‌توان بینی اگر آئینه این باشد

خدا را شُکر مولایم امیرالمومنین باشد

به حیرت  کعبه  می‌بیند شکوهی آسمانی را

ظهورِ نقطه‌ی بسم‌الله سَبْع‌الْمَثانِی را

نبی می‌بوسدش از لب همین جامِ دهانی را

به میدان می‌رود بیند زمین خانه تکانی را

به تیغ آبدارا و به هر سو سر پَرانی را

همیشه مرکبش دُل‌دُل برایِ فتح  زین باشد

رمیدنهای لشکر از امیرالمومنین باشد

نه تنها وقت رزمش زَهره هاشان از جگر ریزد

نه تنها وقتِ مِیدان‌داریَش کوه از کمر ریزد

که از جبریل و عزرائیل حتی کُرک و پَر ریزد

نه تنها پیشِ او صحرایی از تیغ و سپر ریزد

که از تیغ و سپرشلوارهاشان بیشتر ریزد

نمی‌اُفتیم از پا تا علی حِصنِ حَصین باشد

نمی‌اُفتیم از پا تا   امیرالمومنین باشد

اگر توفیق باشد سر به پای قنبر اندازیم

"فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم

بُوَدکان شاهِ خوبان را نظر بر منظر اندازیم

که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم"

که از خاکِ نجف خود را به حوضِ کوثر اندازیم

به نامش  بشکند هر سَد اگر دیوارِ چین باشد

ولیِ رهبرم وقتی  امیرالمومنین باشد

*آیه 23 سوره مبارکه حشر

احمدعلوی

روی خاک افتاده بودم.،نردبان میخواستم

هم زمین میخواستم هم آسمان میخواستم

گاه در افلاک وگاهی نیز در اعماق خاک

این دو را یک عمر یک خط در میان میخواستم

اشهد ان علی تا گفت در گوشم پدر

گریه کردم،جای لا لایی اذان میخواستم

بر زمین میخوردم وبا یا علی پا می شدم

لحظه ی بر خاستن از او توان می خواستم

آن یتیم کوفی ام که از زمان کودکی

از سر این سفره تنها آب ونان میخواستم

عشق او از هر دوعالم بی نیازم کرد وحیف

آنچه را خود داشتم از دیگران میخواستم

خوشبحال من که از آغاز شعر وشاعری

از زلال اشک او طبع روان میخواستم

پر توقع نیستم اما نمی دانم چرا

برترین گنج خدا را در جهان می خواستم

شک ندارم حاصلی غیر از پشیمانی نداشت

هر که را غیر از امیر مومنان می خواستم

محمدعلی بیابانی

به نام عشق به نام خدا به نام علی

شروع می کنم این شعر را به نام علی

هزار مرتبه ممنون مادر و پدرم

که کرده اند مرا آشنا به نام علی

برو به طوس، برو کاظمین و سامرا

برو مدینه برو کربلا به نام علی

نهاده اند سرم تاج جاه و عزت را

قدم گذاشته ام هر کجا به نام علی

به زیر پرتو این نام، هرچه نام، گم است

همینکه می تابد آفتاب نام علی

تو را خدای تو از بسکه دوست داشت علی

خودش علی شد و نام تو را گذاشت علی

زمان رو شدن گنج های راز شده

که روشن از دل ویرانه ی حجاز شده

چه بوده است مگر راز سر به مهر خدا

که بر ظهورش لب های کعبه باز شده

ببین تواضع معبودهای سنگی را

حقیقت آمده، در سجده هر مجاز شده

و بی نیازی مخصوص آسمان ها بود

علی رسید و زمین نیز بی نیاز شده

و ان یکاد نخوانید که برای علی

زمین پر است از آیات در فراز شده

رسید حضرت قرآن و از درون میخواند

برای احمد از آیات مومنون میخواند

بگو تو را که چه بنویسم ای نمود خدا

اگر قلم نزنم در حد و حدود خدا

کسی به چشم خدا را ندید و تو دیدی

تویی که غرق شدی غرق در وجود خدا

زمان خلقت نور تو را که می داند؟

تو نیز بوده ای از آن زمان که بوده خدا

روانه است به سمت علی و آل علی

همیشه تیر سلام خدا درود خدا

فضائل تو اگرچه زیاد، باز کم است

یقین فراتر از این ها تو را ستوده خدا

به حق عشق، به حق علی و آل علی

خدا نصیب کند باز هم وصال علی

خدا نصیب کند باز هم سفر به نجف

ببر دوباره مرا باز هم ببر به نجف

نجف؟! کدام نجف؟! آن دیار که انگار

گشوده است خدا از بهشت، در به نجف

به نیت همه ی مادران مدینه برو

بیا به نیت پابوسی پدر به نجف

هزار بار نظر سمت کعبه بردن را

معاوضه نکنم با یکی نظر به نجف

اگر بناست که در کربلا بمیرم، کاش

که قبل از آن برسد جسم محتضر به نجف

هزار مرتبه ما را به کربلا ببری

نرفته ایم به زیبایی نجف سفری

جواد محمدزمانی

حیا به گوشۀ ‌آن چشم مست منزل داشت

وفا هزار فضیلت ز دوست در دل داشت

به باغ فطرت ما آب نور پاشیدی

زلال کوثر تو شوق خلقت از گِل داشت

طلوع معجزۀ هر رسول نام تو بود

خدا تو را به دل انبیاش نازل داشت

مسیح دست تو از بس طبیب حاذق بود

سلامت از تو امید شفای عاجل داشت

رکوع شوق تو تنها زکات دادن نیست

نمازت آیۀ رحمت برای سائل داشت

کسی ز بعد تو دریای ایستاده ندید

که چشم حیرت دل جستجوی ساحل داشت

نگاه آینه‌ات غرق در تجلی بود

که مثل فاطمه آیینه‌ای مقابل داشت

به جز ولای تو ایمان قلب کامل نیست

که غیر عاشق تو در بهشت داخل نیست

طلوع می‌کند آن آفتاب گنبد تو

ز سمت حلقه وصلِ صبح‌آشنای مرقد تو

به غیر نغمۀ «قد قامت» از منارۀ نور

کجاست جلوه کند سروِ قدّ و قامت تو

به راه‌های سما آشناتر از خاکی

و عین مبدأ تو روشن است مقصد تو

به رغم سورۀ انسان پیمبر نوری

فرشته می‌چکد از خلقت مجرّد تو

شگفت نیست کلامت طلوع معجزه است

که جبرئیل نشسته به درس اَبجد تو

تو را برای تولّد به خانه خوانده خدا

شکاف کعبه نباشد به جز خوش آمد تو

شکوه خشم خدا جلوه می‌کند بر خاک

اگر به معرکه بارد نگاه ممتد تو

چگونه جغد نفاق از قفس شود آزاد

که می‌شود در خیبر اسیر در ید تو

به فتنه ضربۀ تیغ تو بی‌عدد باشد

اگر چه عالمی عمرو بن عبدود باشد

شب از ستاره برای تو جان به کف دارد

کنار ساحل صبحت سحر صدف دارد

ز حلقه وصل آمده تا اوج آسمان خورشید

هوای بوسه به گلدستۀ نجف دارد

شکوهت از شرر اهل فتنه کم نشود

مگر نه ساحل دریا همیشه کف دارد؟

از آن که قدر تو چون شام قدر پنهان ماند

کتاب خاطره وصف «مع الأسف» دارد

هنوز از لب شمشیرت آب می نوشد

اگر زمین تو فرزند ناخلف دارد

جهان فتنه اگر ماند نهروانیِ تو

سپاه عزم تو لبیک صف به صف دارد

ز حکم نافذ تو اقتدار می‌جوشد

عدالت از لب این چشمه آب می‌نوشد

تو آن گلی که مجرد ز رنگ و بو باشی

به آفرینش این خاک آبرو باشی

زبان حق شده‌ای تا که در شب معراج

به اشتیاق نبی طعم گفتگو باشی

من از طهارت اسم تو خوب دانستم

که خود به بردن این نام با وضو باشی

ببین که وصلۀ کفش تو خنده می‌آرد

به وهم اینکه به خاک اهل آرزو باشی

بگو به اهل سقیفه که نام تو نبرند

تو باشکوه‌تر از این بگو مگو باشی

به احتضار خود آغوش می‌گشاید دل

اگر به قبر و قیامت تو پیش رو باشی

به حشر از مددت با نشاط خواهم رفت

به استواری پا از صراط خواهم رفت

فاضل نظری

به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است

همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است

قلندرها و درویشان و حق‌گویان و عیّاران!

من از راهی خبر دارم که ذکرش قل‌هوالله است

ندارم آرزویی جز مقام عشق ورزیدن

که از دل آخرین حبّی که بیرون می‌شود، جاه است...

سکوتی سایه افکنده‌ست همچون ابر بر صحرا

شب آرام است و نخلستان پر از تنهایی ماه است

کسی با چاه راز رنج خود را باز می‌گوید

چه تسبیحی‌ست این؟! آه است، این آه است، این آه است

نمی‌خوانم خدایش گرچه از اوصاف او پیداست

که هم بر عیب ستّار است، هم بر غیب آگاه است

به سویش بس‌که مردم چون گدا دست طلب دارند

جوانمردان بسیاری گمان دارند او شاه است

به «سلطان جهان»، «شاه عرب» گفتند و عیبی نیست

به هرتقدیر دست لفظ، از توصیف کوتاه است