رمز نجات حضرت موسی میان نیل/ فریاد استغاثه‌ی آدم علی علی‌ست

حلقه وصل: امروز یکشنبه سیزدهم ماه رجب، سالروز میلاد حضرت امیرالمومنین علی(ع)، امام اول شیعیان جهان است. حضرت علی بن ابی طالب(ع) در سیزدهم ماه رجب درحالی که دیوار خانه کعبه به روی مادرشان «فاطمه بنت اسد» شکافت و وی وارد خانه کعبه شد، متولد شدند.

پدر امام علی علیه السلام، ابوطالب بن عبدالمطلب است كه با عبدالله بن عبدالمطلب پدر حضرت محمد صلی الله علیه و آله، برادر اعیانی و مادرشان فاطمه بنت عمرو بن عایذ مخزومی بود. ابوطالب کسی بود که بعد از مرگ عبدالمطلب سرپرستى حضرت محمد صلی الله علیه و آله را بر عهده گرفت و چون آن حضرت به پیامبری رسید از او حمایت نمود. مادر آن حضرت، فاطمه بنت اسد بن هاشم بن عبدمناف بود. وی از جمله بانوان گروه نخست بود كه به پیامبر صلی الله علیه و آله ایمان آورد و مسلمان شد و رنج‌های ایام حضور در مكه را به همراه همسر و خانواده‌اش متحمل گردید و در هنگام هجرت پیامبر صلی الله علیه و آله وی نیز به مدینه هجرت نمود و در همین شهر مقدس بدرود حیات گفت و پیامبر صلی الله علیه و آله با پیراهن خود وی را كفن كرد و اقرار به ولایت فرزندش علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام را به وی تلقین كرد.

* ماجرای ولادت حضرت علی علیه السلام در کعبه
تولد آن حضرت در شهر مكه معظمه و در داخل خانه خدا (كعبه) واقع گردید. تولد در خانه كعبه، فضیلتی ویژه حضرت علی علیه‌السلام است و خدای متعال تنها وی را به چنین امتیازی كرامت نمود. نه پیش از او و نه پس از او، برای هیچ كسی چنین فضیلتی پدید نیامده است.

مرحوم شیخ عباس قمی، كیفیت ولادت آن حضرت را چنین بیان كرده است: آنچه به سندهای بسیار وارد شده، آن است كه روزی عباس بن عبدالمطلب با یزید بن قعنب و با گروهی از بنی هاشم و جماعتی از قبیله بنی العزی در برابر خانه كعبه نشسته بودند، ناگاه فاطمه بنت اسد به مسجد درآمد و به حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام، نه ماه آبستن بود و او را درد زائیدن گرفته بود.

پس در برابر خانه كعبه ایستاد و نظر به جانب آسمان افكند و گفت: پروردگارا! من ایمان آورده‌ام به تو و به هر پیامبر و رسولی كه فرستاده‌ای و به هر كتابی كه نازل گردانیده‌ای و تصدیق كرده‌ام به گفته‌های جدم حضرت ابراهیم خلیل علیه‌السلام كه خانه كعبه بنا كرده او است، پس سئوال می‌كنم از تو به حق این خانه و به حق آن كسی كه این خانه را بنا كرده است و به حق این فرزندی كه در شكم من است و با من سخن می‌گوید و به سخن گفتن خود مونس من گردیده است و یقین دارم كه او یكی از آیات جلال و عظمت تو است كه آسان كنی بر من ولادت او را.

عباس و یزید بن قعنب گفتند كه چون فاطمه از این دعا فارغ شد دیدیم كه دیوار عقب خانه شكافته شد. فاطمه از آن رخنه داخل شد و از دیده‌های ما پنهان گردید، پس شكاف دیوار به اذن خدا به هم پیوست و ما چون خواستیم در خانه را بگشاییم چندان كه سعی كردیم، در گشوده نشد. دانستیم كه این امر از جانب خدا واقع شده و فاطمه سه روز در اندرون كعبه ماند.

اهل مكه در كوچه‌ها و بازارها این قضیه را نقل می‌كردند و زن‌ها این حكایت را یاد می‌كردند و تعجب می‌نمودند. تا روز چهارم رسید، پس همان موضع از دیوار كعبه كه شكافته شده بود دیگر باره شكافته شد، فاطمه بنت اسد بیرون آمد و فرزند خود اسدالله الغالب علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام را در دست خویش داشت و می‌گفت: ای گروه مردم! به درستی كه حق تعالی برگزید مرا از میان خلق خود و فضیلت داد مرا بر زنان برگزیده كه پیش از من بوده‌اند. زیرا كه حق تعالی برگزید آسیه دختر مزاحم را و او عبادت كرد حق تعالی را پنهان در موضعی كه عبادت خدا در آن جا سزاوار نبود، مگر در حال ضرورت یعنی خانه فرعون. و مریم دختر عمران را حق تعالی برگزید و ولادت حضرت عیسی علیه‌السلام را بر او آسان گردانید و در بیابان درخت خشك را جنباند و رطب تازه از برای او از آن درخت فرو ریخت و حق تعالی مرا بر هر دو و زیادتی داد و همچنین بر جمیع زنان عالمیان كه پیش از من گذشته‌اند. زیرا كه من فرزندی آورده‌ام در میان خانه برگزیده او و سه روز در آن خانه محترم ماندم و از میوه‌ها و طعام‌های بهشت تناول كردم و چون خواستم كه بیرون آیم در هنگامی كه فرزند برگزیده من بر روی دست من بود، هاتفی از غیب مرا ندا كرد كه: ای فاطمه! این فرزند بزرگوار را علی نام كن، به درستی كه منم خداوند علی أعلی و او را آفریده‌ام از قدرت و عزت و جلال خود و بهره كامل از عدالت خویش به او بخشیدم و نام او را از نام مقدس خود اشتقاق نموده‌ام و او را به آداب خجسته خود تأدیب نموده‌ام و امور خود را به او تفویض كرده‌ام و او را به علوم پنهان خود مطلع كرده‌ام و در خانه محترم من متولد شده است و او اول كسی است كه اذان خواهد گفت بر روی خانه من و بت‌ها را خواهد شكست و آن‌ها را از بالای كعبه به زیر خواهد انداخت و مرا به عظمت و مجد و بزرگواری و یگانگی یاد خواهد كرد و اوست امام و پیشوا بعد از حبیب من و برگزیده از جمیع خلق من محمد صلی الله علیه و آله كه رسول من است و او وصی او خواهد بود. خوشا حال كسی كه او را دوست دارد و یاری كند او را و وای بر حال كسی كه فرمان او نبرد و یاری او نكند و انكار حق او نماید.

در تقویم جمهوری اسلامی ایران سالروز ولادت امام اول شیعیان جهان، «روز پدر» نامگذاری شده است. مردم سراسر ایران، سالروز میلاد حضرت امام علی (ع) را که در حقیقت پدر امامت هستند، گرامی می‌دارند.

* اینفوگرافی | زندگانی حضرت علی(ع) از ولادت تا غدیر

* سیر مطالعاتی پیرامون امیرالمومنین(ع)
 به مناسبت ولادت امیرالمومنین، سیر مطالعاتی امام علی، 24 کتاب در 15 موضوع درباره امیرالمومنین به همراه پوستر و اینفوگرافی آن تقدیم مشتاقان ولایت و رهجویان حقیقت از برادران شیعه و اهل سنت، می‌شود.

* اشعار ولادت امیرالمونین علیه السلام

ما سرابیم و خیرمان مکر است
آب و تاب از فریب می گیریم
وسط معرکه، به جای مصاف،
ختم «امّن یُجیب» می گیریم!

مثل تیغی که در غلاف طلاست
عمر، پشت نقاب سر کردیم
تشنه کُش، مثل ابر یائسه‌ایم
سرِ انگشت مرگ، تر کردیم

دست از پا خطا نکرده کسی!
همه اینجا نَشُسته ی پاکند!
مفت خورهای خوش سلیقه ی شهر
همه در لاک خویش، دلّاکند!

مسخ شد در حقیقت، آتشمان
شعله آهمان مَجازی شد
رجز ما قیام لکنت ها...
پرسش ما «جواب بازی» شد!

شاه تک چشم شهر کورانیم
بی سبب نیست هیچکاره شدیم
آرزومان قضای حاجت شد
بسکه درگیر استخاره شدیم

تلخی شعر را حلال کنید
طعنه بر روزگار کج زده‌ام
غرضم عرض بی قراری بود
گام اگر در ره فرج زده‌ام

سنگ بستیم بر ترازوها
عدل از لاف ما خجل مانده
خشک و تر سوخت در تنور امید
خرده ریزی به نام دل مانده

یا علی! یا محول الاحوال!
حال ما در شب تنور گذشت
دست کم از غروب جمعه نداشت
صبح عیدی که بی ظهور گذشت

زندگی بی امام، زندان است
تلخی شعرم از تعارف نیست
روزگار کجی که می‌بینم
جای خوبی برای یوسف نیست

بی تعارف! غرورمان زخمی ست
بی امام آبرویمان رفته ست
غافلیم از امام و ... جمعه ما
روز تعطیل آخرِ هفته ست!

بیش از این در مرام عاشق‌ها
صبر، مطلوب نیست، یا حیدر!
بهتر از هرکسی، تو می دانی
حالمان خوب نیست، یا حیدر!

کاش می‌شد چو موج در دریا...
گوهری غرق در صدف باشیم
وقت تحویل سال های جدید
کاش می شد که در نجف باشیم

حُرمتش واجب است در دو جهان
هرکه در فکر احترام علی ست
از یمن تا به شام، معلوم است
هرچه دعواست پای نام علی ست

پای نام علی ست دعواها...
دامن زخم را ز کف ندهیم
اختیار مناره را هرگز
به اذان‌های بی طرف ندهیم

در اذان‌های بی طرف، ارثی ست
که به اَشراف بی شرف برسد
کوری چشمِ تنگ این اَشراف،
روزی شیعه از نجف برسد

یاعلی! یا محول الاحوال!
رو به راه است حالمان با تو
پدر! ای تکیه گاه بی منت!
تخت باشد خیالمان با تو

زیر دِین توئیم یا حیدر!
عشق، مدیون توست...مذهب، هم!
پدری کن شکسته بالان را
نان و خرما بیار امشب هم...

دم تیغ دو دم نبود اگر
مُرده ای خاک خورده می‌ماندیم
شهدا را اگر نمی‌دیدیم
بی تعارف، فِسرده می‌ماندیم...!

دست ما کوتَه است و ... ناله، بلند
تو دعا کن زمانه برگردد
پدر! از حق بخواه، از زندان
یوسف ما به خانه برگردد

هرچه هستیم...، خاک پای فلک،
یا اگر بر سر مَلک، تاجیم
پدری کن برای ما امروز
به دعای تو سخت، محتاجیم

بغض تلخی که چارپاره شده
با تو سنگ صبور خواهد شد
بی تعارف، اگر تو جلوه کنی
سال، سال ظهور خواهد شد

شمع سرخورده ایم در طوفان...
دست تو جان پناه ماست... علی!
شاعرت را به قتلگاه بکش...
نجف، آغاز کربلاست... علی!
احمد بابایی

صحرای حجاز آمده رشک ارم امشب
عالم همه گردیده محیط کرم امشب
تکبیر بگویید حرم شد حرم امشب
بیش از همه شب گشت حرم محترم امشب
در خانه زده صاحب‌خانه قدم امشب
بت‌ها همه گشتند به تعظیم خم امشب
در سیزده ماه رجب ماه مبارک
میلاد علی در حرم‌الله مبارک

این جانِ جهان است فدا باد جهانش
در قلب رسل چار کتاب است به شأنش
داده است خداوند به هر عصر نشانش
ریزد دُر توحید و نبوّت ز دهانش
پیوسته بود نام محمد به زبانش‌
ای کعبه در آغوش به بر گیر چو جانش
گلبوسه بزن صورت الله صمد را
تبریک بگو فاطمة بنت اسد را

ارکان حرم راست به سر شور ولایت
بت‌ها همه گشتند به توحید هدایت
زمزم به دوصد زمزمه کرده است روایت
کامشب به حرم نور علی گشته عنایت
نوری که نه مبدأ بود آن را نه نهایت
کز نور الهی کند این نور حکایت
این نور همان است که پیش از گِل آدم
تابید ز. حُسن ازلی در دِل آدم

این نور فروغ بصر آدم و حوّاست
این نور همان راهبر نوح به دریاست
این نور تجلای خدا در دل سیناست
این نور عیان جلوه حق در یَد بیضاست
این نور همان معجزه فیض مسیحاست
این نور خطابی است که در طور به موساست
این نور فروغی است که در غیب نهان بود
این نور چراغی است که در عرش عیان بود‌
ای بحر تجلایِ اَزَل، این گهر تواست‌
ای معجزه صُنع خدا، این اثر تواست‌
ای روح‌الامین مرشد تو راهبر تواست‌
ای بیت، جمال اَحدِ دادگر تواست‌
ای آدم پاکیزه سرشت این پدر تواست‌
ای فاطمه بنت اسد این پسر تواست
بر رویِ دو دست تو یدالله مبارک
دیدار جمال اسدالله مبارک

آغوش گشوده است ز هم بیت‌الاهش
کعبه، حرم امن خدا شد به پناهش
ارکان حرم تشنۀ یک نیم نگاهش
مادر شده محو شرف و عزّت و جاهش
در پاکی و در زهد، خداوند گواهش
پیغمبر اسلام بود چشم به راهش
تا بار دگر روح شریفش به تن آید
بر یاری او حیدر خیبر شکن آید

افتاده نفس در دل خلقت به شماره
از چشم سماوات روان گشته ستاره
مَه خندد و خورشید شده محو نظاره
جبریل به دیوار حرم کرده اشاره
وز شوق گریبان حرم گشته دوپاره
تا جلوه کند رویِ خداوند دوباره‌
ای اهل حرم باز حرم محترم آمد
تکبیر بگویید علی از حرم آمد

این است که دیدند به هر عصر عیانش
این است که پیوسته زمان هاست زمانش
این است که برتر ز. مکان هاست مکانش
آیات خدا ریخته از دُرج دهانش
پیوسته بود نام محمد به زبانش
بگرفته به بر خواجۀ لولاک چو جانش
لب هاش گل انداخته از بوسۀ احمد
انگار که قرآن شده نازل به محمد

این است که سر تا به قدم جان رسول است
شمشیر خدا، شیر خروشان رسول است.
چون خرمن گل زینت دامان رسول است
از کودکیِ خویش نگهبان رسول است
قدر و نبأ و فاطر و فرقان رسول است
قدرش بشناسید که قرآن رسول است
قرآن که ز. آغاز به احمد شده نازل
بر قلب وی، از قلب محمد شده نازل‌
ای بندگیِ درگه تو روح سیادت‌
ای مهر تو امضایِ قبولی عبادت
خوبان جهان را به درت رویِ ارادت
توحید به توحید تو داده است شهادت
بی دوستی ات خلق نگردیده سعادت
از یمن قدوم تو حرم یافت ولادت
تو شیر خدایی و محمد به تو نازد
و الله قسم خالق سرمد به تو نازد

ما مهر تو با شیر گرفتیم ز مادر
بی مهر تو ما را نبُوَد روح به پیکر
جایی که بود پایِ تو بر دوش پیمبر
کس را نبود گفتن مدح تو میسّر
اوصاف تو را گفته خداوند مکرّر
گیرم که ببارد ز. دهان همه گوهر
با هیچ زبان گفتن مدح تو نشاید
میثم چه بگوید چه بخواند چه سراید؟
غلامرضا سازگار

بر شوره زار قلب‌ها باران می‌آید
بر درد‌های بی دوا درمان می‌آید

دستانِ پشت پرده‌ی خلق است حیدر
روزی رسان عالَم امکان می‌آید

چشم زمین روشن به روی صاحبش شد
شأن نزول سوره‌ی انسان می‌آید

قبل از نبی کعبه بغل کرده علی را
بر جسم سرد کعبه حالا جان می‌آید

هم باطن یاسین و هم اُمّ ُالکتاب است
آیات مدح اوست در قرآن می‌آید

ما خاک پای بچه‌های بوترابیم
خیلی به نوکرهاش این عنوان می‌آید

باقی نمی‌ماند گناهی و سیاهی
تا عشق حیدر در دل ویران می‌آید

در سینه ام باشد غم عالم غمی نیست
پای ضریحش غصه‌ها پایان می‌آید

هم هوش و هم دل می‌برد ایوان طلایش
عاقل از ایوان نجف حیران می‌آید

او وعده داده، دلخوشی من همین است
در لحظه‌ی جان دادنم جانان می‌آید
مرضیه نعیم‌امینی

مولا برای از تو سرودن غزل کم است
تلمیح و استعاره، مجاز و بدل کم است
باید برای مدح تو قرآن ناب خواند
شعر و خطابه، قصه و ضرب المثل کم است

آن لحظه که حلاوت نام تو بر لب است
شیرینیِ شکر که چه گویم، عسل کم است
باید برای مدح تو از صبح بدر گفت:

هیجای نهروان و شکوه جمل کم است‌
ای دست اقتدار خدا، فارس العرب
اصلا برای شان تو تعبیر «یل» کم است
شد شهره در میان عرب تک‌سواری‌ات
آوازه‌های صاعقه‌ی ذوالفقاری‌ات‌
ای آفتاب علم و یقین یا ابوتراب
همواره در مدار تو دین یا ابوتراب
صبح نگات شمس ضحی یا ابالحسن
تار عبات حبل متین یا ابوتراب

از ابتدای خلقت خود کسب فیض کرد
در محضر تو روح الامین یا ابوتراب
مولای من ولایت تو از ازل شده
با روح و جان شیعه عجین یا ابوتراب

الطاف بی کران تو‌ای قبله گاه جود‌
می‌بارد از یسار و یمین یا ابوتراب
در رستخیز صبح قیامت برای ما
عشق تو است حصن حصین یا ابوتراب

با عطر و بوی هر نفست در مشام شهر
جاری شده‌ست خلد برین یا ابوتراب
چشمان روشن تو بهشت پیمبر است
اصلاً سرشت تو ز. سرشت پیمبر است

تفسیر کن برای همه محکمات را
اسرار ناب آیه‌ی صبر و صلات را
مولای من تمام صفاتت الهی است
آئینه‌ای تلألؤ انوار ذات را

شرط حیات طیبه نور ولایت است
از ما مگیر حضرت عشق، این حیات را
با نعمت ولایتت آقا خودِ خدا
بی شک گشوده بر همه باب نجات را

یک لحظه در ولایت تو شک نمی‌کند
هر کس شنیده زمزمه‌ی کائنات را
تو آمدی کمی به زمین آسمان دهی
تا که تجلیات خدا را نشان دهی

تسبیح انبیاء معظم علی علی‌ست
نقش لب پیمبر خاتم علی علی‌ست
رمز نجات حضرت موسی میان نیل
فریاد استغاثه‌ی آدم علی علی‌ست

رمز تقربِ همه‌ی اهل کائنات
آوای هر فرشته دمادم علی علی‌ست
لبیک کعبه و حجر و مسجد الحرام
زیباترین ترنم زمزم علی علی‌ست

هر گوشه را که می‌نگرم ذکر خیر توست
آقای من، عبادت عالم علی علی‌ست
تو آمدی و عزت توحید پا گرفت
نور خدا زمین و زمان را فرا گرفت
یوسف رحیمی

آسمان باز شد... علی آمد
چشم کعبه، به زلف صاف افتاد
ناگهان تابدار شد کمرش
سجده کرد و به اعتکاف افتاد

قدر فهم کسی نبوده و نیست
از چه اینگونه گونه بر خاک است؟!
هیچکس پی نبرد کعبه چرا
روی پیشانی اش شکاف افتاد!

آنکه رسم تقیه اش بغض است
خطبه‌ی شقشقیه اش بغض است...
آه! وصف بقیه اش بغض است...
بس که در کوفه اختلاف افتاد

درب علم نبی شکسته شد و
فاطمه ایستاد پشت سرش
تا که در نجف زمین نخورد
جسم یاقوت، در مصاف، افتاد

بعد زهراست، چاه، یار علی
تحت امر است ذوالفقارِ علی
که به امرش گهی به جنگ نشست
گاه در بستر غلاف افتاد‌
ای تو خرمای پای چوبه‌ی دار!
مثل سلمان و یاسر و تمار
جان به عشق تو در نماز آمد
سر به پای تو در طواف افتاد
عارفه دهقانی

کیست معادل امیر مومنان؟
رقیب قابل امیر مومنان؟
شرح فضائل امیر مومنان...!
نقش شمائل امیر مومنان...
سیر منازل امیر مومنان...
اوج مراحل امیر مومنان...
کار کسی نیست به جز خدای من
علی کجا و ذهن پر خطای من

خدا به حق عاشقان با صفا
به ربنای بنده‌های بی ریا
به ناله‌ی شکسته‌های مبتلا
به حرف حرفِ آیه‌های هل اتی
به هوی هویِ ذوالفقار مرتضی
به کشته‌های راه شاه لافتی
بیا نمک بریز در بیان من
خدای دلنواز مهربان من!

مکان علی، زمین علی، زمان علی
ابهت خدای لامکان علی
دعا علی دوای دردِ جان علی
ولیِ حق، امام انس و جان علی
فلق علی افق علی اذان علی
عیان علی حقیقتِ نهان علی
میان هوی و‌های شاعرانه ام...
در انتظار لطف دلبرانه ام

فلک علی... ستونِ آسمان علی
محک علی... مدار کهکشان علی
کرم علی شکوهِ جاودان علی
صفا علی طراوتِ جهان علی
توان علی امیدِ ناتوان علی
تمام عشق صاحب الزمان علی
و کل غم... بذکره سینجلی
علی علی علی علی علی علی

شعر علی شعورِ شاعران علی
شهد علی شهودِ شاهدان علی
نور علی چراغِ رهروان علی.
ولی علی امیرِ سروران علی
جوهره‌ی صدای عاشقان علی
دمِ سحر دمِ موحدان علی
قمر علی، شرر علی، سحر علی
مدّبرِ قضا علی... قَدَر علی

نفس علی... نفس بزن بخوان علی
امیر دل، دلیرِ دلستان علی
محبت و عطای بیکران علی
شفای جان شفیعِ مهربان علی
حقیقتِ فراتر از گمان علی
همیشه راه بازِ آسمان علی
علی علی... امیر لو کشف علی!
حواله کن دوباره یک نجف علی

منم رعیت بلادِ تو علی
ترانه خوان خانه زادِ تو علی
اسیر رأفت زیادِ تو علی
سرم سرای اعتقادِ تو علی
من و شفاعت معادِ تو علی
بهشتی‌ام به یمن یادِ تو علی
ندیدم از غم تو خوشگوارتر
ندیدم از دم تو ذوالفقارتر
مجتبی روشن‌روان

ﺷﺄﻥِ تو در اندیشه ما جا شدنی نیست
در کوزه که جا دادن دریا شدنی نیست
هرچند که توصیف تو مولا شدنی نیست
تو لطف کنی ناشدنی؛ ناشدنی نیست
طبعی که نپرداخت به نام تو تلف شد
بر خاک نوشتند علی؛ در نجف شد

ماییم و دلی مست در ایوان طلایی
احسنت! چه معماری انگشت نمایی
تاریخ ندیده به خود اینگونه بنایی
دارد هنر شیخ بهایی چه بهایی...
هرکس که تو را دید به زانو زدن افتاد
در صحن تو خورشید به جارو زدن افتاد

در خلقت تو هر چه خدا داشت عیان شد
در روز ازل هرچه دلت خواست همان شد
هر کس که گدای تو شد آقای جهان شد
از برکت نام تو اذان نیز اذان شد
سردار بجز میثم تمار نداریم
ما غیر علی با احدی کار نداریم

از ظرفیت خویش فراتر چه بگویم؟
گنگ است زبان پیش تو دیگر چه بگویم؟
از تو که خدا گفته مکرر چه بگویم؟!
هیچ است علی، پیش تو من هر چه بگویم
مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه ست
چیزی که عیان است چه حاجت به بیان ست

نامِ تو شده قدرت بازوی پیمبر
در غزوه احزاب تویی یک تنه لشکر
یک ضربه ات از کل عبادات فراتر
با فاطمه شد قدرت تو چند برابر
غیر از تو علی هیچ کسی حصن حصین نیست
یا فاطمه گفتی رجزی بهتر از این نیست

باید که به رخ‌ها بکشانی هنرت را
آسوده کن این مرتبه تیغ دوسرت را
رندی کن و یک گوشه رها کن سپرت را
صفین محیاست بیاور پسرت را
چشم تو گره خورده به ابروی اباالفضل
وصل است به تو قدرت بازوی اباالفضل
مجید تال

نمی‌رسد به خدا، بنده‌ی خدا بی تو
میان راه شود تحبِسُ الدّعا بی تو

خدا مرا ز. سر کویِ تو جدا نکند
که می‌رسد به من از هر طرف بلا بی تو

عُبَیدُک بفنائک ذلیلُک بفداک
خودت بگو که کجا من روم؟ کجا بی تو؟

بهشت بی تو علی جان حقیقتش نار است
به منکرت بسپارم بهشت را بی تو

دلیل حب شما هست اصل طینتمان
وگرنه نیست محبت به دل روا بی تو

و خاک منکر تو از تبار سجّین است
کشیده شد گِل آن‌ها به ناکجا بی تو

بیا و خاک مرا با محبتت دُر کن
منم اسیر تراب و ابوترابی تو

جلا بده به دل تیره‌ام علی جانم
نخورده است عقیق دلم جلا بی تو

قسم به چادر خیرالنسا که درد مرا
مسیح هم نتواند دهد شفا بی تو

نمی‌شود که دوباره مرا نجف ببری؟
چه قدر خسته‌کننده است لحظه‌ها بی تو

همیشه بودی و هستی، همیشه خواهی بود
چرا که خلق نشد کل ماسوا بی تو

تمام مظهر اسماء حق تعالایی
نشد شناخته هرگز دمی خدا بی تو

صفای کعبه فقط سمت مستجارش هست‌
نمی‌بَرَد کسی از بیت حق صفا بی تو

به سجده هم که روم ذکر یاعلی گویم
نکرده خالق خود را کسی صدا بی تو

همیشه کرب و بلا می‌رویم بعدِ نجف‌
نمی‌رویم سوی شهر کربلا بی تو
مهدی علی‌قاسمی

برای گفتن از او پای شعر هم به گِلْ است
قلم به دست من حتّی هنوز هم دو دل است
چگونه واژه بگیرد به کار، چون خجل است
که جان سپردن شاعر ز. عجز، محتمل است
به ذره گر نظرِ لطفِ ماهِ من نرسد
به آسمانِ وصالش نگاه من نرسد

قلم به دست من امشب به شور آمده است
دوباره موسی جانم به طور آمده است
دوباره بانگ أَنَا الله ز. دور آمده است
بیا که جلوه‌ی مستورِ نور آمده است
بیا که شاه و گدا همنشین هم شده اند
دگر دعا و اجابت قرین هم شده اند

زمین مکّه کند فخر بر سما امشب
رسد ز. سوی سماوات این ندا امشب
رسیده آیت تطهیر و هَلْ أَتیٰ امشب
رسیده نَفْسِ پیمبر، ولیّ ما امشب
برای هرچه خدا گفت: یک مَثَل آمد
علی عالی اعلای بی بَدَل آمد

امیر مُلک ولا شاه لافتی حیدر
شهی که آمده در شأنش إنّما حیدر
برای امر خلافت به حقّ سزا حیدر
وَ معجزات نبوّت به انبیا حیدر
زمین ز. مَقدم او رشکِ آسمان گردید
به روی دست نبی دستِ حقّ عیان گردید

علیست یار و مددکار انبیای خدا
علیست در همه احوال، آشنای خدا
علیست راضی مطلق به هر قضای خدا
علیست آیت عظمای حقّ برای خدا
درون سینه‌ی من تا که عشق پابرجاست
زبان فقط به دهانم به یاعلی گویاست

ولایت تو به من داده آبرو آقا
فقط به عشق تو هستم به گفتگو آقا
به دست من ز مِی عشق دِهْ سبو آقا
نگو که رانده‌ای از خود مرا، نگو آقا
لبم به عشق علی هر دم این ثنا دارد
خوشا به حال دل من که مرتضی دارد

هر آنکه از تو سرود و هر آنکه از تو نوشت
یقین به حُرمت حبِ تو می‌سِزَد به بهشت
بگو به سر که ندارد به سر خیالت، خشت
بدون مُهر ولایت، اساس نیکی زشت
به حشر، دشمنِ تو سرفکنده می‌آید
به شیعیان تو آن روز خنده می‌آید
وحید دکامین