به گزارش حلقه وصل، بر اساس تکلیف قانون کار، تمام شاغلان بیمه شده تأمین اجتماعی در زمان اتمام همکاری مشمول یک پایه سنوات پایه خدمت به تعداد سال‌های سابقه می‌شود.
بر این اساس، به استناد ماده ۲۴ قانون کار، در صورت خاتمه قرارداد کار اعم از «کار معین یا مدت موقت»، کارفرما مکلف است به کارگری که مطابق قرارداد، یک سال یا بیشتر، به کار اشتغال داشته است، اعم از متوالی یا متناوب بر اساس آخرین حقوق، مبلغی معادل یک ماه حقوق به عنوان مزایای پایان کار، در مقابل هر سال سابقه، به نیروی کار پرداخت کند؛ اما در پرداخت حق سنوات پایان کار، دو رویه وجود دارد که بر اساس یک بخش از آن، برخی کارفرمایان حق سنوات پایان خدمت را در زمان پایان خدمت (قطع همکاری یا بازنشستگی) به صورت یکجا با حقوق پایه همان سال پرداخت می‌کنند.
در عین حال، رویه دیگر این است که برخی کارفرمایان حق سنوات را در پایان هر سال به نیروی کار پرداخت می‌کنند، به این ترتیب که هر فرد شاغل، در پایان هر سال علاوه بر پرداخت دوپایه حقوق به عنوان عیدی، معادل یک پایه نیز به عنوان حق سنوات دریافت می‌کند.
بر اساس رأی جدید دیوان عدالت اداری، قضات عالی مقام، در رسیدگی به شکایات کارگران با اصدار احکام مشابه، پرداخت حق سنوات در پایان سال را علی الحساب تلقی کرده اند که این بخشنامه ابطال می‌شود و حق سنوات باید در خاتمه و قطع رابطه کاری بر مبنای آخرین حقوق پایه دریافتی تسویه حساب شود.
بر همین اساس، بخشنامه طبق رأی جدید دیوان عدالت اداری، پرداخت مزایای پایان خدمت (سنوات) در هر سال به منزله تسویه حساب نهایی حق سنوات نیست و باید بر مبنای آخرین حقوق محاسبه شود.
