به گزارش حلقه وصل، روزنامه «کیهان» در ویژههای خود نوشت:
وبسایت بیبیسی با وجود اینکه ظرف یک هفته گذشته، تلاش فراوانی برای تهییج به آشوب و بزرگنمایی برخی اغتشاشات هفته گذشته در ایران داشت، سرانجام در یادداشتی اذعان کرد «اعتراضهای ایران، در رسانههای معتبر بینالمللی کمتر بازتاب داشت».
بیبیسی در ادامه مینویسد: رسانههای فارسی زبانی که با محدودیتهای حکومت ایران برای سانسور خبرهایشان روبهرو نیستند، بهسرعت سعی کردند تا خود را با سرعت خبرها وفق دهند و اعتراضها را به شکل ویژه پوشش بدهند اما رسانههای بزرگ بینالمللی چطور؟ تحولات ایران به دلیل نقش منطقهای و اثرات بینالمللی این کشور، ارزشهای خبری گوناگونی به این تحولات میبخشد. تجربیات پیشین مانند اعتراضهای سالهای ۸۸ و ۹۶ نیز شواهدی هستند که نشان میدهند، رسانههای بینالمللی، با حساسیتی متناسب با وزن جهانی کشوری چون ایران، خبرهایش را پوشش دادهاند.
اما در چند روز گذشته که اعتراضها به افزایش قیمت بنزین، به جرقهای برای تظاهرات تبدیل شده و برخی معترضین، از ابتدای حضور خیابانی، به تندی بنیانهای نظام سیاسی حاکم را هدف گرفتهاند، بازتاب بینالمللی رویدادها، به شکل قابل توجهی از گذشته کمتر است.
بیبیسی در ادامه مدعی شد: بخشی از شرایط موجود نتیجه عدم آگاهی برخی از رسانهها از جزئیات اتفاقات ایران است. قطعی اینترنت از سویی و محدودیتها برای فعالیت خبرنگاران بینالمللی و همچنین خبرنگاران مستقل، از سویی دیگر، دست به دست هم دادهاند و بر بازتاب رسانهای اعتراضهای ایران اثر گذاشتهاند. نکته مهمتر اما این است که سیاستگذارانی با نفوذ در ساختار قدرت ایران، برای بهوجود آوردن این شرایط و اعمال این محدودیتها، به شکل حسابشدهای برنامهریزی کرده و تصمیم گرفتهاند. استراتژی سانسور، برای حاکمیتی مانند «جمهوری اسلامی» در ایران، استراتژی خارقالعاده و تازهای نیست.
با همه اینها، وضعیت امروز، شرایطی متفاوت نسبت به گذشته نهچندان دور- مثلاً سال ۸۸- است که حضور گروه بزرگی از خبرنگاران معتبر بینالمللی در ایران (همزمان با اعتراضهای جنبش سبز) تبعات بینالمللی قابل توجهی برای نظام حاکم بر ایران داشت. در آن روزها و با آغاز حضور خیابانی معترضان، بسیاری در گوشهگوشه جهان هر روز با تصاویری دقیق و حرفهای از تظاهرات در خیابانهای ایران بیدار میشدند.
در همان روزها، مقامهای ایرانی خیلی زود به این نتیجه رسیدند که آزادی حضور خبرنگاران خارجی در میان معترضان، هزینه بینالمللی قابل توجهی برای اعتبار جهانی ایران داشته و آرام آرام محدودیتهایی برای رسانهها و خبرنگارانشان اعمال شد. درس ۸۸ نیز هرگز از خاطره سیاستگذاران فراموش نشد.
از سال ۸۸، مسیر برخورد با آزادی بیان در ایران به سوی وضعیتی بوده که پوشش هر اعتراضی برای رسانههای خارجی، دشوار و دشوارتر شود.
تقلای بیبیسی در حالی است که رسانههای معتبر بینالمللی به تجربه سالها و دههها آموختهاند روی دیوار دروغ اپوزیسیون جمهوری اسلامی و رسانههای وابسته به سرویسهای جاسوسی غرب (نظیر بیبیسی، رادیو فردا و...) یادگاری ننویسند و آبروی خود را به حراج نگذارند.