فارغ از اینکه تصمیم داور برای اخراج شجاعی درست بود یا نه؛ آمار، جای دفاعی برای مسعود شجاعی باقی نمی‌گذارد. بازیکنی که مثل بقیه بازیکنان تیم ملی در این بازی اصلا پاس کلیدی نداد و موقعیتی نساخت. شجاعی در هیچ کدام از چهار شوت ایران مقابل عراق سهمی نداشت و اصلا دریبل هم نزد. صفرهای پرتکرار کارنامه مسعود نشان از عملکرد ضعیف این بازیکن دارد.
اما نکته مهم‌تر از نمایش ضعیف شجاعی، این بود که روند تیمی ایران در این مسابقه نشان می‌دهد اخراج شجاعی ضربه مهلکی به تیم ویلموتس نزده و دور از انصاف است بازیکنی که در دقیقه 81 اخراج شده مقصر این ناکامی لقب بگیرد. به جز احمد نوراللهی و تا حدودی هم محمد محبی، کدام بازیکن در حد انتظار ظاهر شد؟ ریز آمار مسابقه که متریکا منتشر کرده هم به چنین موضوعی صحه می‌گذارد.
ایران در 15 دقیقه ابتدایی نیمه دوم در 70درصد زمان مسابقه شاهد پاس‌کاری و حمل توپ بازیکنان عراق بود و فقط سی درصد مالکیت توپ در اختیار شاگردان ویلموتس بود. در ادامه مسابقه و تا زمان اخراج کاپیتان هم مالکیت توپ به همین شکل در اختیار حریف بود.
تا قبل از اخراج شجاعی، عراق 9 مرتبه با شوت دروازه ایران را تهدید کرده بود که سه شوت در چارچوب بیرانوند بود. بعد از اخراج شجاعی تیم حریف خیلی خطرناک‌تر از قبل نشد و فقط یک شوت در چارچوب زد؛ هر چند که همان شوت در چارچوب گل شد.
حتی بار تهاجمی تیم ملی هم با بیرون رفتن مسعود آسیب‌پذیرتر نشد. ایران در زمان شجاعی یکی از چهار شوتش، در چارچوب بود و در زمان اخراج مسعود هم یکی از دو شوتش در چارچوب بود. اتفاقی که البته به ضعف مسعود شجاعی در طراحی حملات تیم ملی هم اشاره دارد.
یا به عنوان نمونه در شروع نیمه دوم عراق 57 کنش تهاجمی داشت و ایران فقط 15 اکت تهاجمی ثبت کرد. با چنین آمارهایی شکست ایران را نمی‌شود به نام یک بازیکن نوشت و برای چنین اختلاف آماری، باخت دور از انتظار نبود.
حتی در صحنه گلی که ایران دریافت کرد هم رد پای کارت قرمز شجاعی دیده نمی‌شود. ایران روی ضربه کرنری گل خورد که عراق برتری عددی نداشت و فقط شلختگی در یارگیری باعث دریافت آن شد. ابتدا نوراللهی لیز خورد و سپس نادری موفق به مهار بازیکن یارگیرش نشد تا دروازه ایران باز شود. شجاعی بود هم این اتفاقات می‌توانست رخ دهد و بهتر است به شخصی تسویه حساب با یک بازیکن، کل عملکرد تیمی دیده شود.
