به گزارش حلقه وصل، کریم باقری، مربی تیم پرسپولیس دیروز مهمان تمرین تیم ملی بود. او در این حضور و در گفتگو با خبرنگاران به نکته جالبی اشاره کرد و گفت: «همه بازیکنان تیم ما بازیکنان باتجربه‌ای هستند، اما متأسفانه مشکلی که نه در تیم ملی بلکه در فوتبال ما وجود دارد، این است که بازیکنان زود عصبانی می‌شوند و به خودشان، تیم حریف و داور پرخاش می‌کنند که نمی‌دانم به چه خاطر است. این یکی از معضلات است و شاید اعصاب خراب باشد! بازیکنان بازی به بازی بهتر می‌شوند و امیدوارم با تمرکز خوب و انگیزه خوب یک نتیجه خوب بگیرند.»
علت چیست؟ چرا بازیکنان ما عصبانی هستند در حالی که اعداد قرارداد آن‌ها چند صفر دارد و از نظر رفاهی زندگی بهتری نسبت به شهروندان عادی دارند.
۱- دوپینگ یکی از دلایل می‌تواند دوپینگ و حتی دارو‌هایی باشد که در لیست دارو‌های ممنوعه قرار ندارند. از نظر پزشکی ورود این دارو‌ها به بدن روی سیستم عصبی تأثیر منفی می‌گذارد و از همه مهمتر موجب دویدن بیش از توان می‌شود. طلب آنچه که خارج از ظرفیت‌ها است از بدن شرایط روحی و روانی بازیکن را به‌هم می‌ریزد و موجب می‌شود بازیکن با حالت پرخاشگرانه رفتار کند. بازیکن به اندازه‌ای که بدن ظرفیت دارد باید از آن کار بکشد و دارو‌های مصرفی موجب می‌شود بازیکن بیش از اندازه بدود.
۲- جامعه رفتار‌های فوتبالیست‌ها در زمین می‌تواند برگرفته از مسائل اجتماعی باشد. فوتبالیست‌ها بخش کوچکی از جامعه هستند و وقتی در جامعه روحیه پرخاشگرانه می‌بینند، این رفتار را با خود داخل زمین می‌آورند. واقعیت این است که ما جامعه پرخاشگری داریم و از راننده تاکسی و مغازه‌دار تا شهروند توی پیاده‌رو و معلم و کارمند، همه با کوچک‌ترین واکنش به هم می‌ریزند و گاهی دست به رفتار‌هایی می‌زنند که زننده است.
۳- پرداخت‌های مالی نامنظم پرداخت‌های مالی نامنظم می‌تواند هر خانواده‌ای را به چالش بکشد. در زندگی عادی هم این‌طور است. کارمند اگر در پایان ماه حقوق خود را دریافت نکند، به هم می‌ریزد و طبیعی است دست به رفتار‌های پرخاشگرانه می‌زند. حتی در احادیث داریم از دری که فقر وارد شود ایمان بیرون می‌شود بنابراین در چنین شرایطی تعهد باشگاه‌ها به بازیکنان می‌تواند به بهبود مسائل رفتاری بازیکنان در زمین کمک کند.
۴- مدیران عصبانی آن‌هایی که باشگاه‌ها را اداره می‌کنند، عصبانی هستند. این در مصاحبه‌ها مشخص و طبیعی است بازیکنان از این رفتار‌ها الهام بگیرند و مشابه عمل کنند. به واقع الگو‌های فوتبال ما الان الگو‌های خوبی نیستند. کافی است در یکی از موارد باشگاه‌ها بازیکن را با جریمه نقدی قابل ملاحظه مواجه کنند. بی‌شک بازیکن حساب کار دستش خواهد آمد و متوجه می‌شود که در محیط باشگاه و همچنین زمین فوتبال باید مراقب رفتار خود باشد. در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا و در بازی با ژاپن اعتراض به داوری کاری دست‌مان داد که جبرانش غیرممکن شد و در بازی با بحرین هم دیدیم برخی از بازیکنان ما چگونه عصبانی می‌شدند و به سود تیم حریف رفتار می‌کردند. نمونه اش سردار آزمون و محمد محبی دو بازیکن جوان که در این بین از سردار آزمون که در خارج از کشور زندگی می‌کند و دستمزد خوبی می‌گیرد، بعید بود. انتظار طبیعی از سردار این است که از نظر روحی و روانی در شرایط خوبی قرار داشته باشد. در آستانه بازی با عراق ذکر این نکته ضروری است اگر تیم ملی در این بازی که قطعاً پربرخورد و فیزیکی خواهد بود بر اعصاب خود مسلط نباشد خوب بازی نخواهد کرد و در چنین شرایطی عدم نتیجه گیری طبیعی است. مدیریت و کنترل رفتار خود یک پشتوانه بزرگ برای پیروزی در این بازی خواهد بود.