۱۱ ژوئیه سال ۱۹۸۹ میلادی سازمان ملل یک مناسبت جدید اعلام کرد؛ «روز جهانی جمعیت». موضوع جمعیت آنسالها مُد روز و بحث روز بود.
ستاره فرمانفرمائیان در سال ۱۳۳۰ با مأموریت از شورای تحدید موالید آمریکا و سازمان ملل وارد ایران میشود و کنترل جمعیت ایران را از طریق سازمانهای غیردولتی و مطبهای خصوصی آغاز میکند.
کنترل جمعیت جهان را می توان به عنوان یک برنامه محرمانه نام برد و رد پای آن را در ایران و در اوایل دهه هفتاد، همزمان با شعار "فرزند کمتر، زندگی بهتر" پیدا کرد.
برخی کشورها از جمله آمریکا ۲ نوع برنامه کنترل جمعیت دارند؛ یکی برنامهای برای کمک به «صندوق جمعیت سازمان ملل» و دیگری برنامهای برای مردان و زنان «کشور خودشان» تا فرزند بیاورند!
این بازی اگر از سوی مسئولان کشور جدی تلقی شود، حتما بازی خطرناکی خواهد بود. مسئولانی که تاکنون برای جمعیت اقدامی از پیش نبرده اند و متعاقبا نباید انتظار داشته باشند بدون کشت، محصولی درو کنند.
رهبر انقلاب برای تأکید بر لزوم شکستن تابوی غلط درباره تعداد زیاد فرزندان، به خانوادههای پرجمعیت در آمریکا اشاره کردند که بعضاً ۱۵ تا ۲۰ فرزند دارند؛ آیا این خانوادهها را میشناسید؟
بخش قابل توجهی از خانوادههایی که میل به بچهدار شدن و یا فرزند بیشتر ندارند، خانوادههایی هستند که مادر، شغل تماموقت اجتماعی دارد. در حالیکه او میتواند با اصلاح سبکزندگی و توجه به دستورات اسلامی و قناعت، زندگی آرامی را با همان درآمد همسرش رقم بزند تا در آینده، فرزندان سرمایه تمامنشدنی آنان شوند.
...ما برای آمدن بچهها به این دنیا تصمیمگیرنده هستیم. همانطور که شاید خیلی از ما به والدینمان گفتهایم که چرا ما را به دنیا آوردهاید؛ شما که شرایط خوبی نداشتید! پس برای اینکه این گله از سوی فرزند ما مطرح نشود تصمیم گرفتیم اول شرایط مناسب را برای او فراهم کنیم، بعد او را برای ورود به این دنیا فرا بخوانیم.
بنیاد شکلگیری برنامههای تنظیم خانواده از نوعی سلطهطلبی و برتریطلبی قدرتهای بزرگ جهانی آغاز و با گذشت زمان رنگ و لعاب کمکهای بشردوستانه و رفاهی و توسعهای به خود گرفته است.