در بین فیلم هایی که در پنج روز گذشته از اکران های سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر در پردیس سینما گالری ملت دیده ایم شاید بهترین و جذاب ترین فیلم، فیلم خانم آبیار بود که چند پله بالاتر از کارهای قبلی بود، «شبی که ماه کامل شد» قصه ی عشقی است در دل نفرت و خشونت که خانم آبیار با توجه به سابقه درخشان در نویسندگی قصه اش را روان و جذاب روایت می کند. شبی که ماه کامل شد بخشی از تاریخ معاصر ایران است در میان یک گروه افراطی و تروریست که آبیار توانسته تصویری واقعی از چهره خبیث و شرور تکفیری ها نمایش دهد.
قرار است گروهی از یک خانواده برای قسم خوردن و تایید قصاص یک قاتل راهی شهر مشهد شوند ، این همان کد داستانی و تم اصلی و کوتاه فیلم تنابنده است ، اما چالش تنابنده برای قسم خوردن در یک اتوبوس و به محوریت یک زن پیش می رود. قسم در یک فضای بسته و محدود و به شیوه حضور بر سر صحنه تئاتر و گفتگوهای دو و چند طرفه افراد با یکدیگر روایت می شود و در واقع مهمترین اتفاق تازه ترین ساخته محسن تنابنده در مقام کارگردان پس از داستان قدرتمندی که خلق می کند همین مسئله لوکیشن و میزانسن های محدود است که همچون دادگاهی در مقابل چشمان مخاطب چیده شده است و کلنجارها و گفتگو های میان افراد حاضر در اتوبوس به تدریج پرده از رازی بزرگتر بر می دارد که شخصیت اصلی داستان گر چه این وقایع و راز ها با زندگی شخصی او گره خورده است به نوعی از اغلب آن ها بی اطلاع مانده و این اتفاق قصه جذاب قسم را پیش می برد.
سومین سانس روز سوم به جدیدترین ساخته رضا میرکریمی کارگردان باسابقه سینمای ایران اختصاص داشت. میرکریمی که این سالها بیشتر با دبیری جشنواره جهانی فیلم فجر شناخته میشود این بار هم یک قصه ساده و روان را برای روایت یک برش کوتاه از زندگی معمولی انسانها انتخاب کرده بود. "قصر شیرین" یک اثر متوسط رو به بالا از سینمای انسانی است که میرکریمی سالهاست آن را دنبال میکند.