به گزارش حلقه وصل به نقل از نیواطلس، پژوهشگران، درمان احتمالی درد مزمن را در یک داروی قدیمی سرطان شناسایی کرده‌اند. این پژوهش، با بررسی بیش از هزار مولکول متفاوت و با هدف جستجوی یکی از مولکول‌هایی انجام شده است که می‌تواند بیان ژنی را که در درد مزمن نقش دارد، تقویت کند.
ولفگانگ لیدتکه(Wolfgang Liedtke)، از پژوهشگران این پروژه گفت: از آنجا که درد مزمن مانند بسیاری از بیماری‌های مزمن، ریشه در برنامه‌ریزی بد تغییرات ژنتیکی دارد، درمان اصلاح‌کننده بیماری باید به شناسایی تغییرات ژنتیکی بپردازد؛ نه اینکه مانند داروهای مسکن فقط درد را پوشش دهد.
این پژوهش، بر ژن موسوم به KCC۲ تمرکز دارد. این ژن، به رمزگذاری مولکولی می‌پردازد که به بیرون راندن یون‌های کلرید از نورون‌ها کمک می‌کند. پایین بودن سطح کلرید در نورون‌ها می‌تواند سیگنال‌دهی درد را مهار کند. این پژوهش، تاثیر کاهش بیان KCC۲ را در مهار بسیاری از اشکال درد مزمن نشان داده است.
پژوهشگران به بررسی این موضوع پرداختند که آیا داروهایی که پیشتر ساخته شده‌اند، می توانند بیان KCC۲ را افزایش دهند یا خیر. از آنجا که بسیاری از داروهای سرطان بر بیان ژن تأثیر می‌گذارند، این پژوهش با بررسی بیش از هزار مولکول که از داروهای سرطان به دست آمده بودند، آغاز شد.
این پژوهش نهایتا روی دارویی موسوم به کنپاولون(Kenpaullone) انجام شد که دهه‌ها پیش، برای نخستین بار پیش از استفاده در بررسی‌های بالینی، به عنوان درمان سرطان مورد بررسی قرار گرفت. داروهایی با عملکرد مشابه کنپاولون در حال حاضر برای درمان بیماری آلزایمر و دیستروفی عضلانی آزمایش می‌شوند.
این پژوهش جدید در مجموعه‌ای از آزمایش‌های بالینی نشان داد که کنپاولون، نشانه‌های درد را به طور موثر در چندین مدل حیوانی کاهش می‌دهد. پژوهشگران در این پروژه نشان دادند که این دارو می‌تواند درد را تسکین بدهد و همچنین، یک مکانیسم ضد درد را توصیف کردند که کنپاولون به واسطه آن عمل می‌کند.
نتیجه اصلی این پژوهش، بیشتر در مورد کشف روش جدیدی برای درمان درد مزمن است و کمتر سعی می‌کند تا کنپاولون را به عنوان یک داروی مسکن ویژه برای آینده نشان دهد. کنپاولون، دارویی است که به عنوان مهارکننده پروتئین GSK-۳ شناخته می‌شود.
داروی موسوم به تایدگلوسیب(Tideglusib) که یکی دیگر از مهارکننده‌های GSK-۳ به شمار می‌رود، اخیرا داده‌های ایمنی مثبتی را در آزمایش‌های انسانی ارائه داده است. لیدتکه و همکارانش حدس می‌زنند که شاید این دارو را بتوان برای تسکین درد یا پس از تایید آن، برای استفاده‌های دیگر به کار گرفت یا در صورت انجام دادن آزمایش‌های بالینی با تمرکز ویژه بر درد، زودتر مورد استفاده قرار داد.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهند که توسعه بالینی تایدگلوسیب مهارکننده پروتئین GSK۳β که در فاز دوم آزمایش‌های دیستروفی میوتونیک مادرزادی(congenital myotonic dystrophy) به سر می‌برد، می‌تواند پس از تایید نشانه‌های ابتدایی، به کاهش درد کمک کند. از آنجا که داده‌های به دست آمده قابل اطمینان به نظر می‌رسند، حتی اگر این نتیجه به زودی حاصل نشود، می‌توان یک آزمایش بالینی را با یک داروی تایدگلوسیب که از نظر بالینی به خوبی توسعه یافته است، برای کاهش درد انجام داد.
این پژوهش، در مجله Nature Communications به چاپ رسید.