به گزارش حلقه وصل، از دوومیدانی به عنوان مادر ورزش‌ها یاد می‌شود و هر رشته‌ای می‌خواهد موفق شود، از این ورزش الگو برداری می‌کند، اما توجه به خود این رشته در کشور آنقدر ضعیف بوده که در حد یک بچه ناتنی با آن رفتار می‌شود.
وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک که دو نهاد بالا دستی در ورزش هستند، توجهی به این رشته که مدال‌های زیادی در بازی‌های آسیایی و المپیک برایش توزیع می‌شود، نمی‌کنند و متاسفانه اکثر افرادی که در این رشته ذی نفع و صاحب رای هستند هم تنها به منافع خود فکر می‌کنند و کسانی را روی کار می‌آورند که دوومیدانی را به عقب می‌برند.
انتخابات‌های دوومیدانی در یکی دو دوره گذشته فضای خوبی نداشته و شایسته سالاری جای خود را به لابی کاری داده و هرکسی که بهتر وعده دهد، می‌تواند رای بیاورد. کمتر کسی است که منافع ملی را در نظر بگیرد و هرکسی که می‌خواهد رای دهد ابتدا منافع شخصی و استانی را مدنظر قرار می‌دهد، حال با این شرایط چه انتظاری برای پیشرفت می‌توان داشت.
دوومیدانی ایران نیاز به جراحی اساسی دارد و برای پیشرفت حتما باید از وضعیت فعلی خارج شود و متکی به یک فدراسیون نباشد. اگر دوومیدانی ایران سر پا باشد، مطمئنا کمک زیادی به ورزش کشور در رویدادهای بین المللی خواهد کرد. در چند سال گذشته این رشته از ریل صعودی که در آن قرار داشت، خارج شده و فعلا کسی به داد آن نمی‌رسد.
اگر نگاهی به نتایجی که در المپیک گرفته شد، کنیم کاملا متوجه می‌شویم که در کجای کار هستیم و تا چه اندازه از دوومیدانی در دنیا و آسیا عقب هستیم. فدراسیون دوومیدانی در طی سال‌های گذشته تنها نقش آژانس مسافرتی را بازی کرده و برای هر ورزشکاری هرکجا که دلش اردو خواست، بلیت تهیه و راهی‌اش می‌کند. در حالی که باید نظارتی روی اردوهای آنها وجود داشته و گزارش کاری گرفته و بررسی‌ها صورت بگیرد، اما نه تنها این اتفاق نمی‌افتد، بلکه مسئولان فدراسیون از عملکرد ضعیف ورزشکاران خود دفاع هم می‌کنند و پس از نتایج ضعیف هم عنوان می‌کنند داشته هایمان همین است!
البته که داشته‌های دوومیدانی ایران همین نیست و این صحبت‌ها برای کم کاری‌های خودشان انجام می‌شود. دوومیدانی ایران پر از استعداد است، اما کسی نیست که از این استعدادها حمایت شود. دوومیدانی ایران به یکی دو ورزشکار زیاده خواه محدود شده که اکثر بودجه فدراسیون نیز برای آنها هزینه می‌شود.
حسن تفتیان و احسان حدادی در چند سال گذشته نیمی از هر سال را در فرانسه و آمریکا اردو می‌زنند، اما نتوانسته‌اند به همان اندازه که برایشان هزینه می‌شود، کسب افتخار کنند. این دونده سرعتی بعد از المپیک ریو و طی 5 سال گذشته در 90 درصد رقابت‌های بین المللی ناکام بوده، اما همیشه هم معترض بوده است. فدراسیون نیز در نقش آژانس مسافرتی برای این دونده عمل کرده و بلیت و ویزای فرانسه را برایش تهیه می‌کند، اما دریغ از یک بار نظارت.
از سوی دیگر احسان حدادی هم با وجود بالا رفتن سنش و مصدومیت زیاد همچنان زیاده خواهی می‌کند نمونه آن را المپیک توکیو دیدیم. او با وجود مصدومیت و نداشتن شانس برای مدال، به المپیک رفت و حتی خواهان حضور مربی وزنه برداری هم در کنارش بود!
دوومیدانی که یک ورزش پایه است، خودش از پایه مشکل دارد و باید افرادی در آن صاحب منصب و نظر باشند که خودشان دوران قهرمانی را طی کرده باشند، اما متاسفانه طی سال‌های گذشته اینطور نبوده و اکثر افراد حاضر حتی رنگ لباس تیم ملی را هم ندیده بوده و یک بازی‌های آسیایی و قهرمانی آسیا هم شرکت نداشتند و همانطور که در بالا گفته شد، تنها نقش آژانس مسافرتی را ایفا کرده‌اند. در شرایط فعلی تنها می‌توان به حضور وزیر جدید ورزش و جوانان امیدوار بود که بیاید و شرایط بهتری را رقم بزند.