به گزارش حلقه وصل، یکی از حساس‌ترین مسابقات تیم ملی فوتبال ایران در تاریخ، بیخ گوش‌مان است. جایی که باید برای بیرون آمدن از چاله‌ای که ویلموتس و فدراسیون قبلی برای‌مان کَنده‌اند، تلاش کنیم و مراقب باشیم که به چاه نیفتیم. از سختی کار تیم ملی هرچه بگوییم کم است، از اینکه باید 4 روز یکبار 4 بازی پشت سر هم داشته باشیم، از اینکه جای هیچ اشتباهی وجود ندارد، از اینکه تیم بدون بازی تدارکاتی عازم شده و از همه مهمتر اینکه در گرمای طاقت‌فرسای بحرین نباید نفس کم بیاوریم.
بحرین؛ کشوری که حداقل از فوتبالش خاطرات خیلی خوشی نداریم ولی حالا یکبار دیگر گذرمان با ظلم AFC به این جزیره افتاده است. درست است دو بار بحرینی‌ها را «شش‌تایی» کرده‌ایم ولی با شنیدن اسم این کشور افسوس جای خالی‌مان را در جام جهانی 2002 می‌خوریم. مگر می‌شود فراموش کرد همین تیم باعث شد عربستان به جای ما راهی ژاپن و کره شود؟ کینه و بغض آنها را با نشان دادن پرچم عربستان بعد از بازی فراموش کرده‌ایم؟ در آن سال بحرین به جام جهانی سلام نکرد ولی باعث شد ما با جام جهانی خداحافظی کنیم.
فازِ بد ندهیم
به هرحال بهتر است موضوع را خیلی ناراحت‌کننده نکنیم و به قول امروزی‌ها «فازِ بد ندهیم» در نیمه خیلی پُرتَر لیوان در همین گذشته که از آن صحبت کردیم ایران و ایرانی در مستطیل سبز فوتبال برای رسیدن به رویدادی به نام جام جهانی سلحشورانه و با افتخار جنگیده‌اند. در شرایط سخت اگر یک بار موفق نبودیم، بارها معجزه رقم زده‌ایم و هر غیرممکنی را معنای دیگری بخشیدیم. «ما همیشه در روزهای سخت، نتیجه گرفته‌ایم.» این جمله را باید با طلا نوشت و سر در هر ورزشگاهی که تیم ملی قرار است در آن بازی کند، نصب کرد.
در تاریخ که نگاه می‌کنیم، هر آن چیزی که ریز به ریز در ذهن مانده و مرور می‌شود، همان موفقیت‌هایی است که در شرایط سخت رقم خورده، انگار هر اتفاق خوبی- حتی صعود به جام جهانی- اگر راحت و بی دردسر باشد خیلی مزه نمی‌دهد. نه اینکه از صعود «تَر و تمیز» خوش‌مان نیاید، نه؛ اتفاقاً استقبال هم می‌کنیم ولی عرض‌مان این است؛ زمان‌هایی که جان‌مان به لب و قلب‌ها به مرز ایستادن رسیده، جنس خوشحالی مُدل دیگری داشته است.
از اسپانیا تا بحرین
درست است که روزگاری نه چندان دور دغدغه‌مان آرژانتین و اسپانیا و پرتغال بود و شاید پیروز نشدن مقابل خیلی تیم‌های دیگر برای‌مان کسر شأن بود، ولی 2 باخت تیمِ ویلموتس مقابل بحرین و عراق در مرحله اولیه مقدماتی جام جهانی باعث شده حالا کارمان در «شرایط سخت» به هنک‌کنگ، بحرین، کامبوج و عراق گره بخورد! در جدول از لحاظ امتیازی عقب هستیم ولی شرایط از یک بُعد دیگر نیز برای‌مان سخت شده و آن این است که با وجود اینکه طبق برنامه 3 بازی از 4 دیدار باقی‌مانده ما باید در ایران برگزار می‌شد ولی میزبانی متمرکز بازی‌ها به بحرین رسیده است.
از در و دیوار برای‌مان می‌بارد
مَثَلِ «هر دَم از این باغ بری می‌رسد» را که شنیده‌اید؟ این همان مصداق حال و روز ماست. دو باخت ناباورانه مقابل بحرین و عراق با هدایت سرمربی چند صد میلیاردی بلژیکی، در ادامه سلب میزبانی از ایران و بعد آن نیز انصراف کره شمالی با وجود حضور در گروهی دیگر که بازهم به ضرر ما تمام شد. اخیراً هم شنیده‌ایم شرایط میزبانی در بحرین عادلانه نیست، در شرایط خطر کرونا تیم ملی بحرین در یک هتل مستقل و 4 تیم دیگر در یک هتل مشترک حضور دارند. پیش‌بینی هم می‌شود که اتحاد عربی- AFC بیشتر از اینها اعصاب‌مان را بهم بریزد و نگران‌مان کند. بگذریم و برگردیم به عقب؛ در زمان‌هایی که امیدمان به مو رسید ولی پاره نشد, شاید حال و هوای آن روزها، این روزها باید مدام یادآوری شود تا فراموش نکنیم دفعه اول‌مان نیست که روی باخت‌مان قمار کرده‌اند.
حماسه ملبورن- پلی‌آف 1998
به یاد داریم تری ونبلز سرمربی وقت تیم ملی استرالیا و دیگر مسئولان این تیم پیش از عزیمت به تهران برای انجام بازی دور رفت اظهارنظرهای منفی راجع به کشور ایران کرده بودند، آنها ایران را کشوری خطرناک خوانده و حتی گفته می‌شد به بهانه قحطی در ایران با خود آب برای نوشیدن آورده بودند ولی با همه این تلاش‌ها برای به راه انداختن جنگ روانی، با نتیجه یک - یک ورزشگاه آزادی را ترک کردند. بازی برگشت هم که هیچ؛ مگر می‌شود گزارش جواد خیابانی در لحظه گل غزال تیزپای فوتبال‌مان را در دیدار با استرالیا فراموش کرد؟ «باز هم روی زمین، باز هم روی زمین».
در سکانسی دیگر وقتی تیم ملی با دو گل از حریف عقب بود احمدرضا عابدزاده برای حفظ روحیه تیم شروع به انجام حرکات نمایشی و پشتک‌زدن می‌کند. مهار توپ با یک دست و خیلی از صحنه‌های غرورانگیز دیگر از سوی سایر بازیکنان باعث شده فریم به فریم این بازی را در ورزشگاه کریکت‌گراند شهر ملبورن در ذهن داشته باشیم. تماشاگران استرالیایی موقع خواندن سرود ملی ایران با سوت کشیدن و سر و صدا به کشورمان توهین کردند ولی این ایرانی‌ها بودند که بعد از بازی در خیابان‌ها شادی می‌کردند.
تیم ملی ایران پس از پشت سر گذاشتن یک ماراتن طولانی و نفسگیر به فرانسه رسید تا بعد از سال 1978 دومین حضورش را در این آوردگاه مهم جهانی تجربه کند. شاید بتوان گفت یکی از سخت‌ترین و البته شیرین‌ترین صعودهای ما به جام جهانی در این دوره رقم خورد.
کابوس امان - مقدماتی 2006
بعد از اینکه تیم فوق‌العاده میروسلاو بلاژویچ در 2002 در راه حضور در جام جهانی ناکام ماند، فرصتی دیگر نصیب فوتبال ایران شد. برای این جام، مثل همین مسابقات کنونی، کار ما در مرحله اول به اما و اگر رسیده بود. در دور نخست ایران ابتدا 3 بر یک قطر را برد، سپس لائوس را با 7 گل شکست داد اما اردن در ورزشگاه آزادی با یک گل ما را مغلوب کرد تا در خطر حذف از جام جهانی قرار بگیریم. از آن تاریخ به بعد ایران با نام تیم ملی اردن و محمود الجوهری بیشتر آشنا شد.
کار در دور برگشت سخت شد و باید اردن و قطر را در خارج از خانه شکست می‌دادیم، برای این مسابقات فدراسیون توانست وحید هاشمیان که قهر کرده بود را راضی کند تا پس از مدت‌ها به تیم ملی بازگردد. در بازی برگشت با اردن محکوم به برد بودیم اما هرچه زدیم به در بسته خورد و تا دقیقه 80 دروازه‌ها بسته ماند. تا اینکه وحید هاشمیان که اکنون مربی تیم ملی است، با پاس گلی که به علیرضا واحدی نیکبخت داد زمینه‌ساز شکست اردن در خانه را فراهم کرد. این بازی با نتیجه 2 بر صفر به پایان رسید و گل دوم را علی دایی در دقیقه 90 ثبت کرد. این پیروزی که یکی از برتری‌های دراماتیک تیم ملی به حساب می‌آمد زمینه‌ساز برد در دو بازی دیگر مقابل قطر و لائوس شد تا شاگردان برانکو در نهایت به عنوان تیم نخست گروه به دور بعدی صعود کنند. همین صعود حماسی از این گروه باعث شد تیم ملی در مرحله بعد مقتدر حاضر و بدون چون و چرا راهی آلمان شود.
انتقام اولسان- مقدماتی 2014
در ادامه حضورهای یکی در میان تیم ملی در آن برهه، از جام جهانی 2010 جام ماندیم و با حضور کی‌روش امیدها برای 2014 شدت گرفت. در دور دوم مقدماتی این مسابقات روند به شکلی بود که تا روز آخر نه صعود کرده بودیم و نه سقوط. ایران با ازبکستان و کره جنوبی برای سهمیه در هفته آخر رقابت داشتند و شاید شانس ایران برای حضور در برزیل کمتر از دو تیم دیگر بود. باخت‌های عجیب به ازبکستان (در تهران) و لبنان باعث شد همه چیز به بازی آخر ایران و کره جنوبی در اولسان کشیده شود.
چوی کانگ هی سرمربی وقت کره جنوبی در آستانه بازی برگشت با ایران در مصاحبه‌ای توهین آمیز گفت «از ایرانی‌ها خوشش نمی‌آید و دوست دارد تیم ملی ازبکستان به جام جهانی برود». همین موضوع حساسیت بازی را علاوه بر صعود از جام جهانی برای دفاع از اعتبار کشورمان و اینکه سرمربی گستاخ کره‌ای را تنبیه کرده باشیم، بیشتر و بیشتر کرد. ایران در آن دیدار در ورزشگاه مونسو با تک گل گوچی در دقیقه 59 پیروز شد تا در پایان بازی این مشت‌های گره کرده کی‌روش باشد که روانه نگاه کانگ‌هی می‌شود.
سایت فیفا با اشاره به رجزخوانی‌هایی که پیش از دیدار دو تیم میان سرمربیان صورت گرفت نوشت: ایران در یک بازی انتقام‌جویانه تیم ملی کره جنوبی را با نتیجه یک بر صفر شکست داد تا در صدر جدول گروه A قرار بگیرد. ایرانی‌ها با این پیروزی لحظات پراضطراب سختی را به میزبان خود که هر لحظه انتظار شنیدن خبری جدید از تاشکند در خصوص نتیجه بازی ازبکستان برابر قطر داشت، تحمیل کرد.
مرد منامه؟- مقدماتی 2022
این سه نمونه شاید بارزترین دوران حماسی تاریخ معاصر فوتبال ایران باشد که در هر سه مورد توانستیم اتفاقاتی را رقم بزنیم که شاید از دور نشدنی به چشم می‌آمد. حالا فوتبال ما دو هفته سرنوشت‌ساز در پیش دارد که هر مسابقه‌اش حکم یک بازی با استرالیا در سال 1997 را برای‌مان دارد. این‌بار هم شرایط سخت برای ما رنگ و بوی همیشگی دارد. علاوه بر سختی و اما و اگر برای صعود، باید با تصمیمات عجیب AFC شیخ سلمانِ بحرینی، عدم صدور رای CAS در ماجرای شکایت ایران از کنفدراسیون فوتبال آسیا، انصراف کره شمالی و خیلی مسائل دیگر بجنگیم و در ادامه نیز منتظر کارشکنی و احتمالا جنگ‌های روانی و ناجوانمردانه حریفان باشیم.
تیم دراگان اسکوچیچ با حضور وحید هاشمیان و کریم باقری این فرصت را دارد تا کار بزرگ دیگری را در تاریخ این کشور ثبت کند. علاوه بر این در این برهه هر کدام از بازیکنان کنونی تیم ملی می‌توانند در نقش یک خداداد, نیکبخت یا گوچی برای «تاریخ‌ساز شدن» ظاهر شوند. مردم قطعاً در این 4 بازی قلب‌شان برای تیم ملی به تپش می‌افتد و همگام با بازیکنان حاضر در زمین توپ و حرکات داور را دنبال می‌کنند اما فقط یک بازیکن این فرصت را دارد تا در بزنگاه‌های بازی خودش را برای ماندن در تاریخ بیمه کند.
«شرایط سخت» همان طور که از اسمش پیداست، سخت است؛ مردِ بزرگ می‌خواهد و عزمی قوی که کم نداریم و می‌توانیم بعد از این مسابقات صعود به جام جهانی 2022 را در کنار سه نمونه بالا اضافه کنیم. هرچند نباید هیچ حریفی حتی هنگ‌کنگ و کامبوج را دست کم گرفت، چون پیش‌بینی با ماهیت فوتبال در تضاد است اما از آن سمت با دو حضور پیاپی در جام جهانی و توانایی فردی و فنی تیم ملی دیگر نباید دل‌مان شورِ بی‌خود بزند. بحرین با سابقه بدش برای ما دلهره‌آور است اما ما ایرانیم و به قول مهدی مناجاتی «بزرگ آسیا». یک ایران، منتظر بزرگیِ بزرگ آسیا در منامهِ کوچک است.
تیم ملی فوتبال ایران به ترتیب در تاریخ‌های 13، 17، 21 و 25 خردادماه در گروه C انتخابی جام جهانی 2022 قطر و جام ملت‌های آسیا 2023 چین به مصاف هنگ‌کنگ، بحرین، کامبوج و عراق می‌رود. تیم ملی ایران با یک بازی کمتر و 6 امتیاز، پس از عراق 11 و بحرین 9 امتیازی در رتبه سوم قرار دارد.