به گزارش حلقه وصل، جای سوال بزرگ دربی ترکیب اولیه استقلال در شروع بازی بود. جایی که مرادمند، یزدانی ، مهدی پور و غلامی در ترکیب اصلی حاضر بودند تا شجاعیان، اسماعیلی، دیاباته و حتی دانشگر از روی نیمکت بازی را دنبال کنند.
در سیستم اتخاذ شده ( ۳ - ۴ - ۳ ) استقلال برای بازی دربی، سیستمی که بیشترین نیاز به تمرین و استمرار و مرور و آموزش جاگیری را در بین سیستم های متدوال فوتبال دارد، قاعدتا باید پنج بازیکن در آرایش ( ۲ + ۳ ) متشکل از یزدانی ، غلامی ، مرادمند ، مهدی پور و ریگی علاوه بر نقش اول در دفاع ، می باید به عنوان آغازگر بازی - بازیسازی از دفاع صاحب توانای های بالایی باشند ، اما بجز ریگی دیگر عناصر در نظر گرفته شده برای این مهم از سوی فرهاد مجیدی فاقد چنین هنری بوده و عاجزتر از حد انتظار نشان دادند.
در واقع و به صراحت باید گفت که پیراهن های شماره ۴، ۵ ، ۷ و ۹ در استقلال قداست و حرمت خود را از دست داده و در تن صاحبان فعلی آنها بسیار بسیار گشادتر از معمول هستند.
استقلال با فرهاد مجیدی که تنهاتر از همیشه بر روی نیمکت بود در ادامه با تفکری احساسی به سیستم ( ۳ - ۳ - ۴ ) روی آورد و دست آخر نیز با دستور «بکِش بکِش» که دستوری مفتضحانه می نمود علاوه بر شکست در دربی در ورطه سقوط و بحران و دوری هرچه بیشتر از جام قرار گرفت.
در آن سو محتمل ترین نتیجه برای پرسپولیس پیروزی اقتصادی و به عادت درآمده یک بر صفر بود. تیمی که از سوی یحیی گل محمدی و نیمکت همراه و آگاه و مسلط، به خوبی هدایت می شود.
تیمی که برای پیروزی و قهرمانی در لیگ برتر ایران، ثابت قدم بوده و این ثبات در سیستم بازی، ترکیب های معمول، تعویض های قابل انتظار، زوج سازی های متناسب و روش های حمله بخوبی آشکار و مبرهن بود.
چربش احساس بر منطق در دربی نود و پنجم نمود عینی داشت ، جایی که پرسپولیس در بیشترین زمان های بازی و استقلال در کل زمان بازی توانایی اولیه خود را برای اتخاذ فوتبالی معمول و مالکانه از دست داده بودند. دربی که شبیه دربی از نوع ایرانی و دربی های متدوال و همیشگی بود.
* یعقوب وطنی - کارشناس و مربی فوتبال