به گزارش حلقه وصل، بعد از اتفاقات زشت و حواشی زننده بازی سپاهان و پرسپولیس حالا باید از حضور ویروس کرونا در کشور تشکر کنیم! شاید بپرسید چرا چنین چیزی می گوییم چون ویروس کرونا حداقل در روز 19 اردیبهشت 1400 باعث شد خونی بر زمین نریزد،چشمی کور نشود! خودرو خبرنگار و عکاسی آتش زده نشود و...
فقط کافی است چند لحظه تصور کنید که مسابقه دو تیم سپاهان و پرسپولیس یکشنبه شب با حضور تماشاگران برگزار می شد. به نظر شما در چنان جو پرتنشی چه اتفاقاتی روی سکوها و بین تماشاگران دو تیم رخ می داد؟! حتی فکر کردن به این سوال فرضی تن آدم را به لرزه می اندازد.
وقتی کاپیتان پرسپولیس که بازیکنی پخته و باتجربه است و حتی سابقه بازی در تیم سپاهان را هم دارد اینچنین وارد معرکه می شود وتن به حواشی فتنه برانگیز فوتبال می دهد، وقتی بازیکنان سپاهان هم با تمام اسم و رسمی که در فوتبال کشور دارند مثل پسربچه های دبیرستانی دنبال بازیکنان حریف می کنند چه انتظاری می توانستیم از نوجوانان تماشاگر حاضر در ورزشگاه داشته باشیم؟!
اتفاقات حیرت انگیز، غیرفوتبالی و زشت دو تیم پرسپولیس و سپاهان دیگر فراتر از حواشی زرد شده است. این حواشی را باید اتفاقاتی فتنه انگیز و اسف بار دانست. تنها مرور برخی از اتفاقات حیرت انگیز بین دو تیم بیانگر آن است که مسابقه پرسپولیس و سپاهان را نباید فوتبال نامید چه برسد به اینکه بخواهیم آن را ال کلاسیکو بدانیم و با جذاب ترین رقابت باشگاهی جهان آن را مقایسه کنیم.
هنوز علاقمندان به فوتبال نام سرباز احمدی را به یاد دارند. سربازی که برای برقراری نظم و انضباط به ورزشگاه آورده شد اما پرتاب نارنجک دستی باعث شد که او بینایی یک چشمش را از دست بدهد. سه امتیاز که هیچ، واقعا هیچ جام قهرمانی ارزش یک چشم انسان را ندارد اما باور می کنید سرباز مملکت که شاید حتی به فوتبال هم علاقه ای نداشت چشمش را بخاطر حماقت برخی از تماشاگران از دست داد!
طنز تلخی است اگر بگوییم که واقعا از حضور ویروس کرونا حداقل در این یک روز و شاید 90 دقیقه نباید ناراحت بود. این ویروس قاتل در کمال ناباوری این مرتبه حافظ جان شماری از تماشاگران ایرانی شد! مگر یادتان رفته که همین دو سه سال پیش باز هم یک تماشاگر دیگر از ناحیه چشم مصدوم شد. خودرو برخی عکاسان و خبرنگاران در اصفهان به آتش کشیده شد.
اینجا بحث تهران واصفهان نیست، بحث قومیت نیست. بحث این است که برخی فوتبال را با میدان جنگ اشتباه گرفته اند و حتی تماشاگران هموطن خود را گاهی به چشم بیگانه می نگرند.
فوتبالیست هایی که در پایان مسابقه 19 اردیبهشت 1400 مانند بازیکنان آماتور به جان هم افتادند را چطور می توانیم بهترین و باکیفیت ترین بازیکنان فوتبال باشگاهی بدانیم؟! فیلم هایی که از درگیری بازیکنان در پایان مسابقه در فضای مجازی منتشر شده عمق فاجعه را نشان می دهد.
قصه آب های آلوده، غش کردن داور به سمت یکی از دو تیم و کارت به کارت برای یکی از داوران تنها بخشی از نمایش رقت انگیز و فتنه برانگیز دو تیم سپاهان و پرسپولیس است. دو تیمی که خود را قطب های فوتبال کشور می دانند و واژه فرهنگی را در نام باشگاه خود یدک می کشند اما در رفتار و گفتار ستاره هایشان حداقل در بازی رودرو نه تنها اثری از یک الگوی ورزشی مناسب نمی بینیم بلکه گاهی رفتارهایی را از خود نشان می دهند که حتی قلم از توصیف آنها شرم می کند.
پرسپولیس و سپاهان از چه زمانی اینقدر با هم دشمن شده اند؟! مگر یادمان رفته که فوتبال قرار است زمینه ساز دوستی بیشتر مردم باشد نه مایه تفرقه و فتنه برانگیزی! مگر یک جام قهرمانی چقدر ارزش دارد که اینگونه بازیکنان مثلا حرفه ای فوتبال ایران به دنبال کتک کاری در بیرون زمین هستند تا مثلا تعصب شان را به تیم باشگاهی شان نشان بدهند.
بازیکن متعصب هنر و استعدادش را در زمین مسابقه با ارایه فوتبالی با کیفیت نشان می دهد نه با مشت گره کرده و عربده کشی بیرون از زمین مسابقه. واقعا درک این موضوع برای ستاره هایی که درآمد میلیاردی دارند اینقدر سخت است؟!
برد و باخت، شادی وغم در فوتبال وجود دارد هیچ تیمی شکست ناپذیر نیست و هیچ تیمی برای همیشه قهرمان نمی ماند. برزیل مهد فوتبال مدرن و زادگاه ستاره های تکنیکی جهان در کشورش در جام جهانی 7 گل از آلمان خورد اما نه ستاره ای کتک کاری کرد نه تماشاگری سنگی پرت کرد و نه چشمی کورد شد و خودرویی به آتش کشیده شد. قصد شعار دادن نداریم. فوتبال با کری هایش، با حواشی لطیف و بامزه اش با بردها و باخت هایش زیباست و اولین ورزش پرمخاطب جهان است. هیچکس نمی گوید عاشق فوتبال است چون در این ورزش بازیکنانش باهم بزن بزن می کنند. هیچکس نمی گوید اگر بازیکنی از دایره ادب و معرفت خارج نشد به تیمش تعصب ندارد اما رفتار زننده را همه محکوم می کنند.
چون همه می دانند فوتبال یک بازی است. بازی برای دوستی و لذت بردن مردم از یکدیگر. زبان مشترک علاقمندان ورزش برای دوستی بیشتر نه تولید فتنه و نفرت.
کاش مدیران دو باشگاه پرسپولیس و سپاهان خودشان در تنبیه بازیکنان خاطی پیشقدم شوند و نیازی به کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال نباشد. اگر مدیران دو باشگاه واقعا خود را فرهیخته و خادم ورزش و جوانان می دانند بهتر است در عمل این مساله را نشان بدهند و فرهنگ بالای پهلوانی و منش ایرانی و اسلامی مان را به نمایش بگذارند. جام ها و قهرمانی ها و بردها همه روزی فراموش می شوند اما آنچه در یادها باقی می ماند مرام و معرفت مردان بزرگی است که هیچ گاه برد را فدای ارزش های اخلاقی نکردند.