همه اسلام در واقعه کربلا تجسم یافت/ مقابله با بدعت به شرایط نیاز نیست

به گزارش حلقه وصل، حضرت آیت الله جاودان در سخنرانی شب دوازدهم محرم در باب امر به معروف و نهی از منکر به ۳ مطلب کلیدی اشاره کرده اند که گزیده ای از این سخنرانی را ملاحظه می کنید.

مطلب ۱ ( نهی از منکر امام)

آنچه که اباعبدالله می خواست انجام شود، یک امر به معروف و نهی از منکر بود. یک نفر را شما در کوچه می بیند که منکر انجام می دهد. ما شرایط را می سنجیم اگر شرایط موجود بود، نهی از منکر می کنیم. شرایطی مثل احتمال اثر، دقیق دانستن مساله، عدم خطر جانی و مالی داشتن و ... . اگر یکی از شرایط اگر نباشد، فرد نهی از منکر را انجام نمی دهد. روایت است ثواب امر به معروف و نهی از منکر در مقابل ثواب سایر اعمال مثل ثواب دریا است در مقابل یک قطره.

اما نوع دیگر نهی از منکر این است که فرد باید در مقابل بدعت بایستد. اولا این وظیفه عالم است و آن شرایط هم وجود ندارد. حتی اگر می دانیم اثر ندارد، باز باید انجام شود. نوع دیگر این است که اصل دین در خطر باشد، امر به معروف و نهی از منکر واجب است و هیچ شرطی ندارد. این برای حفظ اصل اسلام است. این احکام در تحریر الوسیله حضرت امام در بحث امر به معروف و نهی از منکر آمده است‌.

مطلب ۲ (منکر زمان امام)

امام حسین دو مشکل یا به عبارت دیگر، دو منکر پیش روی خود می دید:

۱-منکر اول این است که بد ترین خلق روزگار بر جای پیغمبر نشسته. عالم امت باید در برابر آن موضع گیری کرده است. امام هم بیعت نکردند و اعلام کردند که این جریان نامشروع است. اگر تا حد کشته شدن و اسارت خاندانش برود، باز بر ایشان واجب است.

۲-منکر دوم این است که اگر یزید بر مسند خلافت بنشیند اصل اسلام در خطر است. ایشان برای حفظ اسلام همه چیزش را داده است. حکومت یزید اصل اسلام را نابود می کرده است. «وَ عَلَی الْإِسْلَامِ السَّلَامُ إِذْ قَدْ بُلِیَتِ‏ الْأُمَّةُ بِرَاعٍ مِثْلِ یَزِید».

این یک طرح فقهی از عاشورا است. این چنین نهی از منکری در فقه تبیین شده و توضیح داده شده. امام دقیقا همین را عمل کردند. اصلا آنچه در احکام فقهی در این باب هست را از این سیره و حرکت امام حسین گرفته اند. از رفتار امام است که این فتوا صادر شده است.

مطلب ۳ (وجه دیگه عاشورا)

اگر کربلا آن طور که حقیقتاً بود، برای کسی ترسیم شود، در آن همه جوانب اسلام را می توان مشاهده کرد. همه اسلام در این واقعه و حوالی آن تجسم یافته است.

اسلام از ایمان شروع می شود. ایمان واقعی و والای آدم آن وقت شروع می شود که بتواند از جان و اموال و خانواده و ... در راه خدا بگذرد. ایمان این موقع امضا می شود که هیچ چیزش از حرف خدا و پیغمبر بالاتر نباشد. اصحاب امام هم همینطور بودند.

نمازی که که در روز عاشورا خوانده می شود، بهتر و بالاتر از آن در عالم اسلام یافت نمی شود. شب بیداری هم در این لشگرگاه برقرار بود. بهترین شب بیداری عالم را گذراندند.

ایثار که از صفات اعلاء اسلام است که در صحرای کربلا وجود داشت. شجاعت هم در اعلی مرتبه است. برای مثال را زره را درآورده و به میدان رفته است. قاسم بن الحسن به پای حضرت حسین افتاد تا اذن میدان بگیرد. اینقدر گذشت و ایثار و شجاعت وجود دارد. ما اسلام را به تمام معنا در یک نیم روز مشاهده کردیم.

اعتقاد به آخرت هم در اعلا مرتبه است. حر دارد می لرزد. شجاع تر از او در آن لشگر نبود، گفت من خودم را بین بهشت و جهنم می بینم. این مقدار انتخاب آخرت به جای دنیا در این جریان وجود دارد.

یک جریانی از توحید و خداپرستی در این واقعه جریان داشت که هیچ وقت و هیچ جای دیگر جریان نداشت.