به گزارش حلقه وصل، بهادر عبدی فوتبال را از پایه‌های آسیا ویژن تهران آغاز کرد و دوران درخشان فوتبالش را در باشگاه‌های راه آهن و پرسپولیس تهران سپری کرد. وی فصل گذشته آخرین دوران بازی خود را در لیگ یک و تیم اروند خرمشهر گذراند و اکنون به عنوان مربی، در تیم دسته اولی رایکا بابل فعالیت می‌کند. گفتگوی عبدی را می‌خوانید:
از وضعیت تیم‌تان رایکا برایمان بگوئید. چه شد که به بابل رفتید؟
خداراشکر تا آن زمانی که ما در کنار تیم بودیم، شرایط خوب بود. دو هفته خیلی خوب را با تیم داشتیم و ۶ امتیاز کسب کردیم. از لحاظ روحی و روانی تیم خوب نبود و تیم را از این نظر خوب کردیم و نتیجه گرفتیم. تیم از لحاظ فنی خیلی خوب است ولی یک سری اتفاقات در تیم افتاد اعم از تغییرات روی نیمکت که سبب شد تیم از لحاظ روحی و روانی خراب شود ام الحمدلله اکنون شرایط خیلی خوب است. مطمئن باشید که این باشگاه حرف های زیادی برای گفتن خواهد داشت.
اولین سال مربیگری خود را تجربه می‌کنید. کار کردن با رحمان رضایی چه حسی دارد؟
خدارا شکر می‌کنم که در اولین سالی که مربیگری را شروع کردم، با رحمان رضایی استارت زدم. آقای رضایی از لحاظ شخصیتی نمونه است و از لحاظ فنی نیز حرفی نمی‌ماند. رحمان رضایی در بالاترین سطح فوتبال جهان بازی کرد و در پرسپولیس و شاهین بوشهر باهم هم بازی بودیم و از ۱۵ سال قبل باهم در ارتباط هستیم. رحمان رضایی باشخصیت‌ترین مربی فوتبال ایران است و امیدوارم چیزهای زیادی از ایشان یاد بگیرم. جا دارد از مدیران و مسئولین باشگاه نیز بابت اعتمادی که به من کردند تشکر کنم و انشالله جواب اعتمادشان را خواهم داد.
شما تا سال گذشته نیز بازی می‌کردید اما امسال نه. آیا از فوتبال خداحافظی کردید؟
بله من آخرین تیمی که بازی کردم، اروند خرمشهر بود. آقای میثاقیان از من خواست تا شاگرد او باشم اما شرایط اروند خوب نبود و تصمیم گرفتم دیگر فوتبال بازی نکنم. در بالاترین سطح فوتبال ایران بازی کردم و بازی کردن در لیگ یک برای من سخت بود. لیگ یک برای سن و سال پائین خوب است و برای افراد مسن خوب نیست و به درخواست دوستانم به فوتبال ادامه دادم اما واقعا شرایط اروند خوب نبود و ترجیح دادم پس از ۱۰ هفته همکاری، از فوتبال خداحافظی کنم.
از پرسپولیس برایمان بگوئید. حضور در این باشگاه برایتان چگونه بود؟
کسی که در این تیم حتی یک روز هم بازی کرده باشد، هیچ وقت نمی‌گوید حضورم در پرسپولیس بد بود. من طرفدار پرسپولیس بودم و خوشحالم که عضو کوچکی از این باشگاه هستم. اعتقاد دارم که خدا به من نظر کرده بود که بازیکن پرسپولیس شدم و در سن و سال پائین، توانستم پیراهن پرسپولیس را بپوشم و به آرزوی خودم برسم. البته در پرسپولیس پستی و بلندی هم داشتم چون برخی مربیان بامن مشکل داشتند و دو سه بازیکن نیز در پرسپولیس اذیتم کردند و نگذاشتند که در این باشگاه به کارم ادامه دهم.
از بازی خاطره انگیز با بنیادکار و تقابل با ریوالدو برزیلی برایمان بگوئید.
به نظرم یکی از به یادماندنی‌ترین روزهای زندگیم بود. من بارسلونایی هستم و ریوالدو هم دو سه سال قبل از بازی با ما، بهترین بازیکن دنیا شده بود و برایم ترس داشت که مقابل این بازیکن بازی کنم. آقای وینگادا نیز من را مامور مهار این بازیکن کرده بود و بزرگترهای تیم در رختکن به من روحیه دادند و یکی از بهترین بازی‌های خود را انجام دادم و هنوز هم مردم من را با آن بازی به یاد می‌آورند و روز به یاد ماندنی بود. تقابل‌ها و درگیری‌های زیادی با ریوالدو داشتم. قبل از بازی من کمی انگلیسی از پتروویچ یاد گرفتم و قرار بود بعد از بازی، بروم و از ریوالدو پیراهن بگیرم. با زبان انگلیسی از ریوالدو خواستم تا پیراهنش را به عنوان یادگاری به من بدهد اما او با زبان برزیلی به من فحش داد و این موضوع را زمانی متوجه شدم که به دوستان برزیلی خودم گفتم و آنها برایم این کلمات را ترجمه کردند. خیلی ریوالدو را در بازی اذیت کردم اما انتظار چنین حرکتی از او در پایان بازی نداشتم. اصلا این موضوع را به دل نگرفتم و ریوالدو همیشه جزو بازیکنان محبوب من است. کاپیتان بنیادکار به رختکن ما آمد و پیراهن خود را به من داد و بابت بی‌احترامی ریوالدو به من، از من دلجویی کرد.
هدفگذاری شما برای فصل آینده چیست؟
همانطور که بازیکنی را از رده های پائین شروع کردم و تا لیگ برتر و حتی تیم ملی نیز رسیدم، دوست دارم در مربیگری نیز اینچنین باشد. قبل از آنکه به پیشنهاد باشگاه رایکا پاسخ مثبت دهم، یک پیشنهاد لیگ برتری داشتم و تیمی بود که شرایط خوبی نداشت و دوست نداشتم از آنجا شروع کنم. دوست داشتم جایی باشم که از مربی آن چیزی یاد بگیرم و از من کار بکشد. انشالله که رایکا یک رتبه خیلی خوب در این فصل بگیرد و سال سال آینده با پیشرفت محسوس، مدعی صعود باشد.