به گزارش حلقه وصل، با تعویق ادامه مسابقات لیگ برتر تا اواسط فروردین ۹۹، تکلیف فوتبال ایران در سال ۹۸ خورشیدی مشخص شد و پرسپولیس امسال را نیز با صدرنشینی به پایان رساند. سرخ ها که سال را با برانکو آغاز کردند، با گابریل کالدرون ادامه دادند و با یحیی گل محمدی به پایان رساندند، در طول سال سه قهرمانی جام حذفی، لیگ برتر و سوپرجام را به دست آوردند و باوجود کسب این موفقیت، یک دوره بسیار پرتنش را پشت سر گذاشتند. تنش هایی که منشا آن ها اغلب از سوی مدیریت باشگاه بود و البته خیلی زود به کادرفنی، بازیکنان و جامعه هواداری نیز سرایت می‌کرد.
پرسپولیس در این سال اگرچه سه سرمربی متفاوت را بر مسند هدایت خود تجربه کرد اما ثبات قابل توجهی در ترکیب خود داشت. در واقع قرمزها برخلاف کادر مدیریتی و کادر فنی، در زمین از ثبات قابل توجهی بهره بردند که البته بخشی از آن غیر ارادی بود. یعنی در تابستان، ایرج عرب چند خرید را بدون هماهنگی با گابریل کالدرون انجام داد و به این ترتیب لیست سرخ ها پر شد و جایی برای تغییر بیشتر نماند تا پرسپولیس با تیمی شبیه به تیم لیگ هجدهم، پای به فصل جدید فوتبالی بگذارد.
نقطه اشتراک برانکو ایوانکوویچ، گابریل کالدرون و یحیی گل محمدی که نگرش فوتبالی متفاوتی دارند اما چه چیزی بود؟ بدون تردید نقطه مشترک کارنامه هر سه کادرفنی پرسپولیس، صدرنشینی آن ها در لیگ برتر بود که باعث شد هواداران پرسپولیس در میان مشکلات فوتبالی و غیر فوتبالی، حداقل یک دلخوشی کوچک داشته باشند. از نظر فنی هم می‌شود با یاری جستن از آنالیزورها به چند شباهت رسید و نگاهی به ترکیب ۱۱ نفره پرسپولیس در طول سال نشان می‌دهد که آن ها باوجود تمام اختلاف نظرها روی یک اسم اشتراک نظر داشتند: احمد نوراللهی.
سرخپوشان پایتخت امسال ۴۰ بازی داشتند که در یکی از آن ها حریف به زمین نیامد تا بازی ۹۰ دقیقه ای انجام نشود. در ۳۹ بازی دیگر، احمد نوراللهی تنها یک دیدار را از دست داد و در ۳۸ بازی فیکس بود! این رکورد عجیب و غریب در حالی به ثبت رسید که او در سال ۹۷ نیز یکی از بازیکنان اصلی پرسپولیس بود و به تیم ملی و جام ملت ها هم رسید اما شکی نیست که بهترین سال فوتبالی احمد نور، همین سال ۹۸ بوده است. سالی توام با موفقیت های گروهی در پرسپولیس و البته دستاوردهای شخصی که تنها در این رکورد بسیار بزرگ، خلاصه نمی‌شوند.
احمد نوراللهی در سال خورشیدی جاری، به بازوبند کاپیتانی هم رسید و حالا با جدایی حسین ماهینی، افت امید عالیشاه و پا به سن گذاشتن سیدجلال حسینی، خیلی ها او را صاحب این بازوبند در آینده نزدیک می‌دانند؛ صاحب تمام و کمال که مشخصه های یک کاپیتان را کاملا داراست. یعنی از نظر فنی در سطح بالایی است، توانایی مدیریت تیم در زمین را دارد (و البته باید این را ارتقا دهد)، هیچگاه برای تیم حاشیه ساز نشده، اهل درگیری با کادرفنی یا هم تیمی ها نیست و همچنین از نظر سنی در شرایط خوبی قرار دارد.
البته به جز «مدیریت تیم در زمین» که در بالا اشاره شد که نوراللهی باید آن را ارتقا دهد، در دیگر ویژگی ها نیز اصلاحات نیاز است اما نکته در مجموع پرسپولیس کاپیتان آینده خود را شناخته و اگر اتفاق خاص نظیر حضور در فوتبال اروپا یا افت ناگهانی و... رخ ندهد، کاپیتانی پرسپولیس به فوتبالیستی خواهد رسید که شماره ۸ را برتن دارد؛ مثل علی کریمی، علی انصاریان، مجتبی محرمی و... .
نوراللهی در سال گذشته در پست مورد علاقه خود کاملا جا افتاد. او که در یک دوره به خاطر هم پست بودن با کمال کامیابی نیا و همچنین کمبود خصایص جنگندگی در حد تک هافبک دفاعی، اغلب نیمکت نشین بود، حالا به عنوان یک هافبک میانی که از نظر دفاعی سطح قابل قبولی دارد، تکنیک پخش توپ را داراست و در حمله نیز می‌تواند حضور داشته باشد، در ترکیب پرسپولیس به میدان می‌رود و خود را به مربیان مختلف اثبات کرده است.
احمد نور در سال ۹۸ چهار گل هم برای تیمش زد که سه تا بسیار تاثیرگذار بودند؛ یکی مقابل استقلال در دربی نوروزی لیگ هجدهم، یکی مقابل سپاهان که منجر به صعود سرخ ها به فینال جام حذفی شد، دیگری برابر پیکان که سه امتیاز ارزشمند را به خزانه تیم کالدرون ریخت و تیم را از بحران بیرون کشید و دیگری مقابل سایپا که پیروزی پرسپولیس را تثبیت کرد.
او امسال تنها در یک بازی به میدان نرفت و آن هم به دلیل مصدومیت بود. نوراللهی بازی با سایپا در لیگ هجدهم را به دلیل مصدومیت حاصل از دیدار با الاهلی از دست داد و در دیگر بازی ها فیکس بود. حالا سال برای نوراللهی به شکلی آغاز می‌شود که انتظار هواداران از او افزایش یافته و البته باید به سطح معقولی برسد. همین که نوراللهی یک بازیکن کلیدی با خصایصی که گفته شد باقی بماند و ثبات خود را حفظ کند و همچنین پای برگه تمدید قرارداد را امضا بزند، برای قرمزها کافی است؛ آیا این ماه عسل برای وارث پیراهن شماره ۸ و تیم پرسپولیس ادامه خواهد یافت؟