به گزارش حلقه وصل، شاید به نظر نرسد اما لیورپول به مهم‌ترین هفته فصل خود نزدیک شده است. تیم یورگن کلوپ که با ۱۰ امتیاز اختلاف نسبت به نزدیکترین تعقیب کننده خود، لسترسیتی صدرنشین است، در روز باکسینگ دی (روز بعد از کریسمس، ۵ دی) با این تیم روبه‌رو می‌شود در حالی که می‌داند جدول لیگ برتر همچنان از حساسیت بالایی برخوردار است حتی اگر در بازی شنبه، تیم برندان راجرز در زمین منچسترسیتی به پیروزی رسیده باشد.
لیورپول تا پنجشنبه بعد در لیگ برتر بازی ندارد چون در قطر در مسابقاتی شرکت می‌کند که هیچ‌کس به آن اهمیتی نمی‌دهد. نام این مسابقات، جام جهانی باشگاه‌ها است.
اگر لیورپول شنبه این هفته واتفورد را نبرده بود و لستر بر نوریچ پیروز می‌شد، لیورپول حساسیت بیشتری روی این بازی داشت بخصوص با توجه به مصدومیت‌هایی که تعدادشان رو به افزایش است. بنابراین مسابقات دوحه نباید خلل چندانی وارد کند اما به اعتبار باشگاه هم چیزی نمی‌افزاید و جای تعجب نیست که مقامات باشگاه برای حضور در آن تأمل زیادی کردند. باشگاه‌ها گاهی در موقعیت‌های سختی مثل این قرار می‌گیرند.
اگرچه برخی بازیکنان لیورپول دوست دارند لقب قهرمان جهان را به دست آورند اما باشگاه فقط به مسابقات مهم، اهمیت می‌دهد، لیگ برتر و لیگ قهرمانان هرچند دوست ندارد با فیفا وارد مبارزه شود.
اگر می‌خواستند در جام جهانی باشگاه‌ها بازی نکنند، شاید اتفاق ناخوشایندی برای اتحادیه فوتبال انگلیس رخ می‌داد و هیچ تیمی نمی‌خواهد مسئول آن باشد بخصوص در شرایطی که انگلیس برای کسب میزبانی جام جهانی تلاش می‌کند.
در سال ۲۰۰۰ منچستریونایتد شرایط مشابهی داشت و نمی‌خواست در جام جهانی باشگاه‌ها در برزیل شرکت کند. با توجه به اینکه اتحادیه فوتبال آن موقع پیشنهاد میزبانی خود در جام جهانی را مطرح می‌کرد، فشار زیادی به منچستریونایتد وارد کرد بنابراین از جام حذفی کنار کشیدند، به آمریکای جنوبی رفتند و بعد از بازی‌های رقت‌آمیز در میان چهار تیم، سوم شدند.
لیورپول هم البته برای خودش راه حل پیدا کرده، تیم بچه‌ها را به بازی امشب در زمین استون ویلا در مرحله یک‌چهارم نهایی جام اتحادیه می‌فرستند تا تیم اصلی فرداشب در نیمه نهایی جام جهانی باشگاه‌ها مقابل مونتری (تیم چهارم فصل قبل مکزیک) قرار بگیرد. برنامه لیورپول قابل درک است.
اما یک چیز وجود دارد. اگر از هواداران لیورپول سؤال کنید بالا بردن جام قهرمانی اتحادیه در ویمبلی ارزش بیشتری دارد یا دوست دارند تیمشان در جام جهانی باشگاه‌ها در دوحه قهرمان شود، شاید اولی را ترجیح بدهند. می‌بینید بردن یک چیز است و اینکه برنده سریالی شوید یک چیز دیگر. در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ که لیورپول سلطه کم‌نظیری بر فوتبال انگلیس پیدا کرده بود، چهار سال پیاپی قهرمان جام حذفی شدند و در دو فینال هم شکست خوردند. سلطه آنها بر این رقابت‌ها بخشی از قدرتنمایی آن سال‌های‌شان بود.
در حال حاضر لیورپول می‌خواهد برای نخستین بار بعد از ۳۰ سال قهرمان لیگ برتر شود. ما انتظار داریم این فصل قهرمان لیگ شوند اما همانطور که منچسترسیتی، منچستریونایتد، آرسنال و چلسی در طول دو دهه اخیر نشان داده‌اند، موفقیت در جام حذفی و اتحادیه هم بخشی از کسب اعتبار یک باشگاه به حساب می‌آید. در ویلاپارک، یک تیم قدرتمند از لیورپول شانس بیشتری برای پیروزی داشت اما این کار برای تیم بسیار جوان واقعاً سخت است و به این ترتیب راه رسیدن به یکی از افتخارات داخلی بسته می‌شود. قابل ذکر است که لیورپول در ۱۴ سال اخیر تنها یک جام داخلی در انگلیس برده. بنابراین اگرچه دلیل حضور لیورپول را در قطر درک می‌کنم اما اگر من بودم تصمیم دیگری می‌گرفتم. من محمد صلاح و سادیو مانه را به بیرمنگام می‌فرستادم و جوان‌ها را راهی صحرا می‌کردم.