به گزارش حلقه وصل، کمتر از ۸ ماه به المپیک توکیو باقی مانده و کشورهای مختلف برای قدرت‌نمایی در این میدان بزرگ، در تکاپو هستند تا بیشترین سهمیه را کسب کرده و با کاروانی پرقدرت در المپیک شرکت کنند. ورزش ایران نیز از این امر مستثنی نیست و ورزشکاران با حضور در میادین مختلف، برای کسب سهمیه تلاش می‌کنند. کاروان ما تاکنون ۲۹ سهمیه المپیک ۲۰۲۰ توکیو را کسب کرده است.
* المپیک میدانی برای به رخ کشیدن قدرت سیاسی
المپیک همیشه میدان بزرگی برای به رخ کشیدن قدرت سیاسی است. بالا رفتن پرچم کشورهای مختلف، سرمایه‌گذاری هنگفت برای کسب مدال، برگزاری کمپ‌های برون‌مرزی، مراسم رژه و لباس کاروان و ...، همه و همه برای نشان دادن قدرت سیاسی در یک میدان ورزشی مانند المپیک است.
کشورهای قدرتمند مانند آمریکا، چین، روسیه، فرانسه، انگلیس و ... علاوه بر افزایش سهمیه، به دنبال مدال المپیک هستند و کاروان بزرگ را نشانه پتانسیل و قدرت یک کشور می‌دانند؛ هر چند به نظر می‌رسد پشت این کاروان بزرگ برنامه‌های زیادی نیز نهفته است.
* کسب سهمیه مهم است یا مدال‌آوری؟
کشورهای مختلف در هر دوره حضورشان در المپیک برنامه‌هایی دارند که به دنبال پیاده کردن آن در درازمدت هستند. با توجه به اینکه تعداد زیادی از المپین‌ها در المپیک به مدال نمی‌رسند، برنامه‌ریزی خاصی وجود دارد تا در رقابت‌های جهانی و بازی‌های بعدی به نتیجه برسند؛ موضوعی که مورد غفلت مسئولان ورزش کشور قرار گرفته، همین برنامه‌ریزی است.
اگرچه کسب سهمیه در گام اول موضوع مهمی برای موفقیت یک کشور محسوب می‌شود اما نباید در کنار آن، بهبود رکوردها و البته مدال‌آوری را فراموش کرد. هر چند به نظر می‌رسد برخی روسای فدراسیون‌ها کسب سهمیه را نشانه قدرت می‌دانند و برنامه‌ای برای تبدیل این سهمیه‌ها به مدال ندارند. برخی نیز بر این باور هستند با کسب سهمیه کار بزرگی کرده و رسالت خود را انجام داده‌اند!
کارشناسان ورزشی نیز اعتقاد دارند در کنار کسب سهمیه، باید برنامه‌ریزی جدی برای مدال‌آوری داشت. بهرام افشارزاده دبیرکل اسبق کمیته ملی المپیک در این باره گفت: "برای المپیک باید به صورت گلخانه‌ای عمل کنیم. می‌توان اردوی فشرده برگزار کرد و سرمایه‌گذاری انجام داد. ما زمان زیادی نداریم. باید روی رشته‌هایی که می‌دانیم مدال دارند به صورت گلخانه‌ای برنامه‌ریزی کنیم. الان باید افرادی خبره بنشینند و نتایج مسابقات و رکوردهای ورودی را آنالیز کنند. ما اگر حتی ۲۰۰ سهمیه هم بگیریم، اما اگر این سهمیه‌ها به مدال نرسد چه فایده‌ای دارد؟"
در فاصله کوتاهی که به المپیک مانده هرگونه غفلت و عدم توجه به ورزشکاران منجر به از دست رفتن مدال می‌شود. تمرکز روی ورزشکارانی که می‌توانند برای کاروان ایران مدال‌آور باشند یا ورزشکارانی که در آینده و رقابت‌های دیگر می‌توانند پرچم کشورمان را به اهتزاز درآورند، یک نکته اساسی است.
* عدم توجه به ورزشکار مساویست با از دست رفتن مدال
حمید سجادی معاون اسبق وزارت ورزش در این باره اظهار داشت: "خود کسب سهمیه یک نوع افتخار و پیروزی است. کسب سهمیه، حضور در المپیک و البته کسب مدال یک نوع موفقیت و ارزش است. ما هم باید هنر کسب سهمیه و هم حفظ آن را داشته باشیم. اگر روزها و هفته‌های منتهی به المپیک خوب تمرین نکنیم، میدان نبینیم، اردو نرویم، تغذیه مناسب نداشته باشیم، نتیجه‌ای که می‌خواهیم حاصل نمی‌شود."
سجادی به این موضوع تاکید دارد بهبود رکورد در رشته‌هایی مانند وزنه‌برداری، دوومیدانی و ... حتی اگر منجر به مدال هم نشود، ارزش محسوب می‌شود.
* استفاده از جوانان مستعد برای نتیجه‌گرایی در آینده
در بازی‌های المپیک تعداد زیادی از سهمیه‌ها به کشورها اختصاص دارد. به نظر می‌رسد با برنامه‌ریزی روی جوانان مستعد می‌توان در آینده به مدال و هدف مورد نظر رسید. داشتن یک تیم پشتیبان در بازی‌هایی همچون المپیک، در آینده میان و درازمدت نتیجه‌ای قابل قبول برای کاروان ایران به دنبال خواهد داشت.
صحبت‌های کارشناسان نشان می‌دهد حضور در المپیک فقط کسب سهمیه و برنامه‌ریزی یک ماهه و یک ساله نیست؛ حضور در این رویداد بزرگ، تدارک المپیکی و سرمایه المپیکی نیاز دارد. دغدغه‌های مالی، نبود مهمات و تجهیزات، لغو اردوهای تدارکاتی و ... نکات ضعفی است که یک کشور را از کسب نتیجه مطلوب در المپیک دور می‌کند.