به گزارش حلقه وصل، وقتی خبرها در مورد اینکه داربی دچار بیماری خطرناک نورون‌های حرکتی شده است، همه جا پخش شد او نزد دکتر رفت تا حقیقت را بفهمد. پزشک او ادامه داد: «اگر از من بپرسی که آیا دو سال دیگر اینجا هستی، می‌گویم بله.»، اما قسمت تلخ و یا شاید ویرانگر ماجرا اینجا بود: «اگر از من بپرسی که آیا سه سال بعد هم اینجا هستی، آن وقت می‌گویم امیدوارم که باشی.»
استیون داربی، مدافع سابق لیورپول، زمانی که این حرف را در بیمارستانی در شفیلد شنید، ۲۹ ساله بود. در حالی که بازیکن تیم بولتون بود، داشت کلاس‌های مربیگری خود را نیز تکمیل می‌کرد تا به وقت بازنشستگی بتواند در مربیگری فعالیت کند. سه ماه قبل از آن، او با عشق خود، استف هوتون، کاپیتان تیم زنان منچسترسیتی و انگلیس، ازدواج کرده بود. تا اینکه این ماجرا پیش آمد. او فرصت زیادی برای زندگی ندارد.
داربی اول از هم به همسر و خانواده اش فکر کرد، نه به خودش و از همین نکته می‌توان به نوع شخصیت او پی برد، اما تصمیم گرفت که با این چالش رو به رو شود و می‌خواست دقیقاً بداند که با چه چیزی مواجه است. اتفاق خوبی نبود، اما او شجاعتش را داشت.
بی‌رحم بیماری نورون حرکتی (یا MND) که با اختلال در سیستم عصبی بدن بعد ازچند سال منجر به مرگ می‌شود، هیچ درمان مشخصی ندارد. بیماری‌ای که با سرعت پیشرفت می‌کند و بیرحمانه عضلات را از کار می‌اندازد. بیماران مبتلا به MND قدرت عضلانی خود را از دست می‌دهند و بعد از مدتی حتی قادر به راه رفتن هم نیستند. سپس این بیماری به سراغ عضلات مربوط به تنفس می‌روند و آنجا پایان کار است. این‌ها توضیحاتی بودند که پزشکان برای استیون ارائه کردند.
«بی‌رحم» این کلمه‌ای است که داربی برای توصیف این بیماری استفاده می‌کند. واقعاً هم در خیلی از زمینه‌ها بی‌رحم است. بعد از این تشخیص، او تصمیم گرفت که جلسات درمانی خود را ادامه دهد تا دوباره قدرتش را بازیابی کند: «پزشکم به خانه من آمد و بعد از یکی، دوبار ویزیت کردن، آب پاکی را روی دستم ریخت.» بیماری تأثیر خود را گذاشته، نمی‌توانیم کمکی کنیم. بی‌رحم، واقعاً کلمه مناسبی بود.
راه درست اما این داستان مردی بسیار شجاع و جسور است که به جای اینکه ناراحت باشد و از زمین و زمان گله کند، تصمیم گرفت به دیگران کمک کند. بدون اینکه خودش را با ناامیدی از بین ببرد، داربی خیلی زود «بنیاد ریمر داربی» را با یکی از دوستانش به نام کریس ریمر، که او هم از بیماری مشابه رنج می‌برد، راه‌اندازی کرد.
این دو نفر تا به حال حدود چهارصد هزار پوند، برای کمک به این بیماری جمع‌آوری کرده‌اند. آن‌ها معتقدند که به اندازه کافی به بیماران مبتلا به MND کمک نمی‌شود. وقتی خبرنگار روزنامه انگلیسی دیلی میل به دیدن داربی رفت اوضاع او را خوب توصیف کرد، هم از نظر روحی و هم از نظر جسمی. البته قدرت دستانش مثل قبل نیست، اما هنوز هم می‌تواند گاهی گلف بازی کند. شوخ طبعی او هم دست نخورده باقی‌مانده است: «من دوستام رو در گلف شکست میدم.» این حرف را با شوخی و با روحیه‌ای خوب زد.
عاشق زندگی داربی عاشق لیورپول هم هست و همچنان برای تماشای بازی‌های تیم محبوبش به ورزشگاه می‌رود. او نمی‌داند واقعاً چقدر زمان برای زندگی دارد بنابراین نمی‌خواهد همین زمان باقی‌مانده را به فکر کردن در مورد سرنوشتش و اینکه چرا او اینچنین شده است، بگذراند: «این یک بیماری ویرانگر است، اما نمی‌توانم آن را تغییر دهم. هیچ فایده‌ای ندارد که بنشینم و هر روز در مورد آن فکر کنم و غصه بخورم. این یعنی وقت تلف کردن. در حال حاضر، من با اینکه علائم این بیماری را دارم، اما هنوز به وضعیت وخیم نرسیده‌ام. می‌توانم اکثر کارهایم را انجام دهم. اینکه بنشینم و برای خودم احساس تأسف کنم، هیچ چیز را حل نمی‌کند.»