پارس‌جم را هم که پشت سر گذاشت، ادعا کردند؛ «اشتباهات داروی به کمکش آمد...»، اما مرد ایتالیایی بی‌توجه به این حرف‌ها، راهی که آغاز کرده بود را ادامه داد و با پیروزی مقابل تراکتور که به ادعای دوست و دشمن یکی از سه تیم برتر لیگ از لحاظ مهره و کار گروهی است، دهان منتقدان را بست. تراکتوری که ۴ گل از استقلال خورد، نه جوان بود و نه ضعیف...، ولی آیا کار استراماچونی و استقلال با این برد تمام شده است؟
پاسخ قطعاً منفی است. امیرحسین فتحی، به درستی می‌گوید: «بعد از بردن تراکتور، نگران استقلال شده‌ام» مدیرعامل باشگاه نگران است، اعتماد به نفس ناشی از این برد تبدیل به غرور شود و همین غرور جلوی پیشرفت بیشتر استقلال را بگیرد.
اما جدا از بحث غرور که همیشه عامل بازدارنده و مانع بلند پیش پای تیم‌های موفق بوده، تاکتیک‌های استراماچونی هنوز تمام و کمال به ثمر ننشسته است.
از همان روز اولی که مرد ایتالیایی به تهران آمد، گفتیم و نوشتیم این مربی برای ایجاد تغییر در استقلال و متحول کردن تیمش نیاز به زمان دارد و باتوجه به تغییرات زیادی که مجموعه آبی از لحاظ نیروی انسانی داشته، باید حداقل هفت هفته صبر کرد تا استقلال مدل ایتالیایی سر و شکل بگیرد.
حالا استقلال سر و شکل لازم را پیدا کرده، ولی آسیب‌دیدگی‌هایی مثل رباط پاره کردن داریوش شجاعیان و تغییرات اجباری در ترکیب تیم باعث شده استقلال حتی با وجود پیروزی پرگل مقابل تراکتور و نمایش قدرتمندانه‌اش در چند بازی پی در پی، آسیب پذیر نشان بدهد.
علاوه بر بحث آسیب‌دیدگی‌ها، استقلال با ۲ معضل دیگر هم مواجه است که عبور از آن‌ها نیاز به زمان دارد؛ یکی جوانی بازیکنان استقلال که حفظ آن‌ها در شرایط آرمانی و کنترل آن‌ها در اوج واقعاً سخت است و دیگری بازی با روش ۳ دفاع روی یک خط که فوتبالیست‌های ما برای عادت کردن به آن، زمان زیادی می‌خواهند. در این روش هافبک‌ها باید خیلی هوشمندانه فضای بین مدافعان را پوشش بدهند. با این حساب هنوز هم باید برای استراماچونی صبر کرد. باید منتظر ماند تا مرد ایتالیایی هرچه می‌خواهد را با صبر و حوصله در تیم جا بیندازد. این وسط شاید استقلال امتیاز‌هایی را هم از دست بدهد. مهم نیست، مهم این است که راه درست ادامه پیدا کند. استقلال و استراماچونی هنوز راه درازی دارند.