او تنها بازمانده از تیم ملی ایتالیا قهرمان جام‌جهانی ۲۰۰۶ است. آخرین بازیکن از عصری که همه ما از دیدن سری آ ایتالیا لذت می‌بردیم، جایی که وسط زمین‌های مه‌آلود هنوز پائولو مالدینی کنار رونالدو و باتیستوتا و دل‌پیرو و ایوان زامورانو و شوچنکو و اینزاگی و خاویر زانتی و روبرتو باجو مثل الماس می‌درخشیدند. لیگی که خیلی از ما را عاشق فوتبال کرد. حتی دلمان با کیه‌وو هم بود. الاغ‌های پرنده‌ای که مثل کوسه‌ها حریص بودند.
از آن نسل تنها جی‌جی بوفون توی زمین مانده است. بقیه یا مربی شده‌اند یا جایی دورتر از فوتبال سرگرم لذت بردن از پول‌هایشان هستند و به وزن‌شان اضافه می‌کنند. فقط او با سخت‌جانی مانده است. بوفون از آنهاست که برای ستاره شدن آفریده شده. برای اینکه روی جلد مجلات عکسش بنشیند و آدم‌ها را مقهور جذابیتش کند. می‌توانست یک بازیگر خوش چهره در فیلم‌های ایتالیایی باشد که پاستا می‌خورد و در کت و شلواری خوش‌دوخت مافیا را رهبری می‌کند اما باید خوشحال باشیم که فوتبال او را از همه جا دزدید.
وقتی در مورد مردی ۴۱ ساله حرف می‌زنیم که دروازه‌بان یوونتوس است جز با تحسین چه می‌توان در موردش گفت؟ سفیر سازمان ملل در برنامه جهانی غذا، رکورددار بیشترین بازی در تاریخ کالچو حتی بالاتر از پائولو مالدینی کبیر، نماد یوونتوس که وقتی بعد از دوری یکساله از پاریس به تورین برگشت نه شماره یک جاودانه‌اش را از تن دروازه‌بان دیگر بیرون کشید (او شماره ۷۷ را بر تن می‌کند)، نه برای باشگاه شرط گذاشت و نه حتی بازوبند کاپیتانی را طلب کرد. فقط گفت: «از اینکه به خانه برگشته‌ام خوشحالم. اینکه می‌توانم کنار شما (هواداران) باشم و شما را در آغوش بکشم».
بهترین دروازه‌بان قرن ۲۱ حتی وقتی سیگار می‌کشد، کسی انگار دوست ندارد به رویش بیاورد. او این احترام و اعتبار را آسان به دست نیاورده است. سال‌ها برده و باخته اما هیچ‌وقت از او تصویر یک پرخاشگر ندیده‌ایم. بیش از آنکه انتظارش را داشته باشیم فروتنی کرده است. برای همین خیلی‌ها که حتی یوونتوس را دوست ندارند، دلشان می‌خواهد او لیگ قهرمانان را بعد از سه شکست در فینال، به ویترین افتخاراتش اضافه کند.
روزی که بوفون از فوتبال خداحافظی کند حتماً عاشقانش در چهار گوشه دنیا برایش نم اشکی می‌فشانند و جز با افسانه در موردش حرف نمی‌زنند. آنها می‌گویند بوفون همان کسی است که وقتی جهان دچار رکود اقتصادی شد، پنجاه درصد یک شرکت نساجی را واگذار کرد تا چند هزار کارگر بیکار نشوند. او پادشاه همه دروازه‌بان‌های تاریخ بود...