البته در آن زمان، با توجه به موجودیت وزنه‌برداری کشورمان این اتفاق بسیار ناخوشایند می‌نمود و شاید حالا شرایط کاملا فرق کرده باشد؛ چرا که دیگری نه خبری از بهداد سلیمی است و نه سهراب مرادی و سعید علی‌حسینی آماده و حتی کیانوش رستمی مدعی؛ و شاید به قول سجاد انوشیروانی باید خوشحال باشیم که بیشتر از 2 سهمیه نداریم تا دغدغه‌ای برای پُر کردن جاهای خالی داشته باشیم.
در هر حال مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان که یکی از مراحل گزینشی بازی‌های المپیک 2020 توکیو نیز بود چندی پیش به میزبانی پاتایا در تایلند برگزار شد که نتایج آن می‌تواند حقایق زیادی را در مورد جایگاه وزنه‌برداران کشورمان در میان حریفان و همچنین شرایط کلی وزنه‌برداری ایران ترسیم نماید.
با اتکا به نتایج حاصل شده از مسابقات جهانی و تحلیل داده‌های بدست آمده و رکوردهای ثبت شده به روشنی می‌توان دریافت که همانگونه در سال‌های قبل هم همینطور بوده، شانس اصلی کسب مدال‌های ما در اوزان المپیکی در اوزان سنگین و در دسته‌های 89، 96، 109 و 109+ کیلوگرم قرار دارند، اما اینکه در بین این اوزان کدامیک از نمایندگان کشورمان شانس بالاتری برای حضور در المپیک و رزرو 2 جای خالی را خواهند داشت، در زیر به آن خواهیم پرداخت.
* 89 کیلوگرم؛ شانس بالای میری برای رزرو بلیت توکیو
در بین شرکت کنندگان کشورمان در اوزان المپیکی مسابقات جهانی بهترین عملکرد مربوط به علی میری در دسته 89 کیلوگرم می‌شود، جایی که نماینده کشورمان تنها به خاطر یک کیلوگرم از کسب مدال طلای مجموع جهان بازماند. میری در این رقابتها 5 حرکت درست را از 6 حرکت ممکن ثبت کرد و در نهایت با 207 کیلوگرم به مدال برنز دوضرب و با 374 کیلوگرم به مدال نقره مجموع دست یافت.
میری تنها وزنه‌بردار کشورمان در اوزان المپیکی بود که موفق به کسب مدال مجموع شد که با توجه به اهدای مدال به رکورد مجموع در المپیک می‌توان عملکرد میری را تا حد زیادی مثبت ارزیابی کرد. همانطور که گفته شد میری تنها یک کیلوگرم با مدال طلای مجموع فاصله داشت و 3 کیلوگرم بیشتر از نفر سوم زد که اگر همین ترکیب و نفرات نیز جزء مدعیان بازی‌های المپیک باشند، میری شانس بالایی برای رفتن روی سکوی المپیک خواهد داشت و می‌توان گفت عملا پرشانس‌ترین وزنه‌بردار کشورمان (بر اساس نتایج جهانی) برای رسیدن به مدال در المپیک خواهد بود.
* 96 کیلوگرم؛ سهراب، رستمی، موسوی یا دهدار!
در وزن چهارم المپیکی شاهد حضور پرترافیک مدعیان هستیم، با توجه به مصدومیت سهراب مرادی کیانوش رستمی و ایوب رستمی عازم مسابقات جهانی شدند که حاصل آن تنها کسب یک مدال برنز حرکت دوضرب بود؛ جایی‌که کیانوش رستمی مانند 2 رقابت اخیرش اوت کرد و نه تنها نتوانست حرکت درستی را ثبت کند بلکه با کناره‌گیری از حرکت دوضرب امتیاز تیمی زیادی را از دست داد تا سکوی نایب قهرمانی از ایران گرفته شود.
موسوی که پیش از اعزام با مصدومیت دست و پنجه نرم می‌کرد و مدت‌ها از شرایط آرمانی و تمرینات منظم به دور بود به گفته کارشناسان با آمادگی کامل گام به این رقابتها نگذاشت تا بتوان، توان کامل این وزنه‌بردار را مورد تحلیل و ارزیابی قرار داد، اما بر اساس رکوردهای ثبت شده برای موسوی شاید برای این وزنه‌بردار هم نتوان شانس بالایی برای رسیدن به مدال المپیک متصور شد.
موسوی از مجموع 6 حرکت، 3 حرکت صحیح را در مسابقات جهانی ثبت کرد؛ ۱۶۸ کیلوگرم (نهم) در یکضرب، ۲۱۴ کیلوگرم (سوم) در دوضرب و با مجموع ۳۸۲ کیلوگرم پنجم شد. اگر فرض کنیم موسوی وزنه ۱۷۳ کیلوگرمی که انتخاب آخرش در حرکت یکضرب بود، را نیز درست زده است، ۵ کیلوگرم دیگر به رکورد مجموع یعنی ۳۸۲ کیلوگرم اضافه می‌شود که با رکورد ۳۸۷ کیلوگرم به کار خود پایان خواهد داد که حتی با وجود چنین فرضی موسوی فاصله ای ۷ کیلوگرمی با نفر سوم مسابقات جهانی و ۱۵ کیلوگرمی با نفر دوم و 23 کیلوگرمی با قهرمان رقابتها خواهد داشت که نشان از کار سخت نماینده کشورمان برای قرار گرفتن روی سکوی المپیک خواهد داشت. البته بهترین رکورد موسوی در این سال‌ها در مسابقات جهانی 2017 در آناهایم آمریکا با 385 کیلوگرم ثبت شده که موفق به مدال برنز در آن مسابقات شد.
اگر بخواهیم دهدار را نیز همانطور که برخواه گفته در زمره وزنه‌برداران ۹۶ کیلویی قرار دهیم، حتی او نیز فاصله زیادی با رکورد مجموع ۳۹۴ کیلوگرم آنهم در دسته ۱۰۵ کیلوگرم با حریفان ۹۶ کیلویی خواهد داشت.
ابهام بعدی این دسته به مصدومیت سهراب مرادی بر می‌گردد که اگر بپذیریم سهراب به عنوان مدافع عنوان قهرمانی جهان و رکورددار این دسته، بتواند با آمادگی کامل گام به المپیک بگذارد، با توجه به آمادگی بالای حریفانش در مسابقات جهانی باز هم کار سختی خواهد داشت. البته تیان تائوی چینی با 410 کیلوگرم مجموع مدال طلا را در تایلند از آن خود کرد؛ در حالی‌که مرادی در مسابقات جهانی 2018 با 416 کیلوگرم بر سکوی قهرمانی ایستاد و در مسابقات جهانی 2017 نیز با 417 کیلوگرم آخرین قهرمان و رکورددار دسته 94 کیلوگرم لقب گرفته بود. با این اوصاف باید منتظر بمانیم تا ببینیم آیا مرادی بعد از پشت سر گذاشتن دوران نقاهت پس از مصدومیت توان تکرار رکوردهای قبلی را برای رسیدن به دومین مدال المپیک را دارد یا نه.
دیگر مدعی این دسته کیانوش رستمی است که تا حدود زیادی تکلیفش روشن شد؛ با توجه به عملکرد ناامید کننده ای که رستمی در مسابقات جهانی و البته 2 رویداد قبل از آن از خود به جای گذاشته است عملا نمی‌توان حسابی روی او برای کسب مدال المپیک باز کرد مگر اینکه در این مدت باقیمانده تغییر رویه داده و در مسیر درست قرار بگیرد. البته رستمی هنوز در هیچ تورنمنت رسمی موفق به ثبت رکوردی رسمی در دسته 96 کیلوگرم نشده تا بتوان قیاسی نزدیک به واقعیت با حریفانش برای او داشته باشیم.
* 109 کیلوگرم؛ هاشمی به روزهای اوج برمی‌گردد؟
در وزن پنجم المپیکی علی هاشمی تنها نماینده ایران بود که نتوانست توفیقی کسب کند. هاشمی که مانند موسوی پیش از اعزام به مسابقات جهانی با مصدومیت دست به گریبان بود، با آمادگی مطلوب گام به میدان جهانی نگذاشت تا نتوان به ارزیابی دقیقی نیز از و در رقابت با حریفان رسید.
هاشمی در مسابقات جهانی 2017 آمریکا در دسته 105 کیلوگرم وزنه زد که با رکورد مجموع 404 کیلوگرم قهرمان شد. وی در مسابقات جهانی 2018 نیز در دسته 102 کیلوگرم رکورد 396 کیلوگرمی را به ثبت رساند و به مدال طلا دست یافت، اما هنوز در دسته جدید (109 کیلوگرم) نتوانسته است در مسابقات رسمی رکوردی را به ثبت برساند تا بتوان ارزیابی دقیقی از رکوردهای او در مقایسه با حریفانش داشت.
هاشمی در مسابقات جهانی تایلند تنها 2 حرکت صحیح از 6 حرکت ممکن را به ثبت رساند هر چند که از حرکت آخر دوضربش انصراف داد، اما اگر بخواهیم وزنه‌های از دست رفته او (یک ضرب و دوضرب) را نیز در زمره رکوردهایش به ثبت برسانیم وی با مجموع 408 کیلوگرم همچنان در جایگاه هفتمی که با رکورد 395 کیلوگرم قرار گرفته بود، قرار می‌گرفت.
با توجه به رکوردهای ثبت شده در این دسته هاشمی 34 کیلوگرم با نفر اول، 31 کیلوگرم با نفر دوم و 25 کیلوگرم با نفر سوم اختلاف دارد که فاصله معناداری دارد و عملا می‌توان گفت شاید شانس زیادی برای حضور این وزنه‌بردار در المپیک نتوان قائل شد. نفرات چهارم و پنجم در این دسته نیز رکوردهای 417 و 414 را ثبت کرده بودند که نشان از سطح بالای رقابت در وزن پنجم المپیکی دارد.
هر چند باید دید شرایط مصدومیت علی هاشمی و از سوی مقابل سیدایوب موسوی چگونه خواهد شد و آیا تا بازی‌های المپیک به آمادگی مطلوب خواهند رسید تا با حداکثر توان روی تخته مسابقات جهانی حاضر شوند یا نه.
* 109+ کیلوگرم؛ داوودی و آرزوهایی که بر باد رفت
بعد از خداحافظی بهداد سلیمی و درخشش جوانی به نام علی داوودی خیلی‌ها حساب ویژه‌ای روی این جوان جویای نام برای درخشش در المپیک باز کردند، که این پیش بینی ها حسابی با عملکرد ناامیدکننده داوودی در مسابقات اخیر باطل شد.
بعد از مسابقات جهانی 2015 بود که لاشا تالاخادزه دوران حکم‌فرمایی‌اش در فوق سنگین را آغاز کرد تا از آن به بعد رقابت در این دسته برای کسب مدالی غیر از طلا باشد.
داوودی که با توجه به درخشش در رقابت های جوانان قهرمانی جهان و قهرمانی آسیا، امید زیادی به عملکردش در مسابقات جهانی بود، نتوانست انتظارات را برآورده کند و جو سنگین حاکم بر این رویداد مهم را برای خود هضم کند تا نه تنها توفیقی در نزدیک شدن به جمع مدعیان پیدا نکند که حتی نتوانست رکوردهای شخصی خودش را تکرار کند که در اینصورت می‌توانستیم امیدوارکننده‌تر به حضور او در المپیک نگاه کنیم؛ امیدی که داوودی بر باد داد.
این وزنه بردار جوان که برخواه اعتقاد ویژه‌ای به او دارد، در حالی نتوانست از عنوان قهرمانی‌اش در مسابقات جوانان جهان دفاع کند که در مسابقات جهانی 2019 بزرگسالان نیز تنها 3 حرکت صحیح را ثبت کرد تا از این حیث نیز در زمره ناکامان قرار گیرد.
البته ایران یک نماینده کهنه‌کار و باتجربه دیگر را هم در این وزن دارد، سعید علی‌حسینی؛ که گفته می‌شود به دلیل مصدومیت و البته ناآمادگی حضور در مسابقات جهانی را از دست داد. علی‌حسینی که بعد از 8 سال دوری با کسب 2 مدال مهم جهانی و بازی‌های آسیایی بازگشتی امیدوارکننده و باشکوه داشت بعد از خداحافظی بهداد سلیمی حساب ویژه‌ای روی او برای حضور در رقابت‌های فوق‌سنگین باز می‌شد و این فرصت را دارد تا جای خالی مدال المپیک را در کلکسیون افتخاراتش پر کندف اما ظاهرا او نیز خیلی زود اشباع شده و به گفته دوستان به خاکی زده.
علی‌حسینی پیش از هر چیزی باید تکلیف خودش را با خودش روشن کند تا ببیند چه کاره است و آیا تمایل و البته توانایی حضور در المپیک را به عنوان مهم‌ترین افتخار دوران ورزشی‌اش دارد یا نه.
باید شرایط علی‌حسینی نیز در این دسته باید مورد ارزیابی قرار گیرد و دید آیا او توانایی تکرار روزهای خوبش را دارد یا نه. علی‌حسینی در مسابقات جهانی 2017 آمریکا با مجموع 454 کیلوگرم برنز گرفت و در بازی‌های آسیایی جاکارتا با 456 کیلوگرم نایب قهرمان شد.
اگر بخواهیم بهترین رکوردهای این وزنه‌بردار را در مسابقات جهانی نیز ملاک عمل قرار دهیم، سعید در صورت تکرار این رکوردها در مسابقات جهانی در بهترین حالت می‌توانست روی سکوی سومی رقابتها قرار گیرد. لاشا تالاخادزه از گرجستان با مجموع 484 کیلوگرم قهرمان شد و گور میناسیان از ارمنستان با رکورد مجموع 460 کیلوگرم نقره گرفت. روبن الکسانیان از ارمنستان نیز با رکورد مجموع 437 کیلوگرم سوم شد.
البته این تحلیل براساس فرضیات است و نمی‌توان به صورت 100 درصد به آن اعتنا کرد، اما تا حدود زیادی می‌تواند به واقعیت نزدیک باشد.
ایران در حالی در این دوره با چالش انتخاب ملی‌پوش در فوق‌سنگین مواجه شده که تقریبا در تمام دوره‌های اخیر المپیک دستش از این حیث باز بوده و همواره این دسته یکی از پاهای ثابت تیم ملی برای کسب مدال در المپیک بوده است و باید دید آیا در این دوره نیز این اتفاق و افتخارآفرینی تکرار خواهد شد یا نه.
* جمع‌بندی نهایی با برخواه
البته موضوع مهمی که نباید از آن غافل شد این است که بهترین فرد برای ارزیابی وزنه‌برداران به خصوص ظرفیت‌های روحی و روانی آنها برای حضور در میدان بزرگی مانند المپیک، کسی جز محمدحسین برخواه، سرمربی تیم ملی نمی‌تواند باشد؛ چراکه سال‌ها شبانه‌روزی با شاگردانش زندگی کرده و بهتر از هر کسی می‌داند هر کدام از آنها چند مرده حلاج هستند.
در هر حال به نظر می‌رسد برخواه گزینه‌های چندان متنوع و البته مطمئنی که به مدال المپیک نزدیک باشند را در اختیار ندارد و از بین حالات مختلف ارائه شده تیم اعزامی به المپیک را انتخاب خواهد کرد، هر چند تا المپیک همانگونه که زمان زیادی باقی نمانده اما زمان زیادی هم برای تصمیم‌گیری وجود دارد که در این فاصله ممکن است هر اتفاقی رخ دهد و رکوردهای وزنه‌برداران دست‌خوش تغییرات زیادی شود البته باید دید در ماه‌های باقیمانده شرایط جسمانی و روحی - روانی وزنه‌برداران به چه صورت خواهد بود و آیا بازهم شاهد اتفاقات تلخی مانند آنچه برای سلیمی و مرادی رُخ داد و از دست دادن شانس‌ها مدالمان خواهیم بود یا نه.
باید منتظر ماند و هنوز اظهار نظر در این خصوص زود است. چه بسا نفراتی که اکنون جایگاه خوبی دارند جایگاه خود را از دست بدهند و در سوی مقابل نفراتی که اکنون شانس بالایی برای آنها قائل نیستیم به مهره‌های درجه یک تبدیل شوند.
