به گزارش حلقه وصل، می دانیم سوال تکراری است اما دوباره تکرارش می‌کنیم؛ از تماشای دربی تهران لذت بردید؟ تعجب شما را از طرح این پرسش خریداریم.
اگر از ما می‌پرسید باید بگوییم هیچ توقعی از دربی نداشتیم. یعنی اگر جز این بود باید تعجب می‌کردیم. در این فوتبال چه چیز سر جایش هست که از دربی‌اش انتظار شگفتی و معجزه داشته باشیم؟
دربی در اینجا یک شو بی سر و ته است که معمولاً سرانجام ندارد. یک شبه فوتبال که چند نفری در زمین ظاهر می‌شوند، با هم زد و خورد می‌کنند و اسمش را می‌گذارند ورزش! در واقع نمایشی تو خالی و عاری از هیجان.
ظاهراً اسم بوکس بد در رفته که دو نفر به سر و صورت هم می‌کوبند. این دربی ما یک ورزش رزمی بی‌مفهوم است که عده ای به جان هم می‌افتند و داخل زمین همدیگر را مثل نقل و نبات می‌زنند و بعضی ها هم با پرتاب سنگ و چوب سر بازیکن را می‌شکنند، افراد دیگری هم روی سکوها هر چقدر دوست دارند فحش می‌دهند و الفاظ غیر بهداشتی تولید می‌کنند!
این شده اسمش فوتبال؛ این نامش دربی است. فوتبالی که بیشتر شبیه یک فستیوال پر رنگ و لعاب از پاس‌های اشتباه بود، از بی‌تدبیری و بی‌برنامگی تیم‌هایی بود که گویا چیزی از مسائل فنی فوتبال نمی‌دانند.
اتفاقی که هر بار بابت تماشای آن گول می‌خوریم و با این که می‌دانیم مثل اغلب فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی قرار است آخر کار حال بدی پیدا کنیم و بابت تماشای آنها، هزار بار به خودمان و دیگران بد و بیراه بگوییم، باز هم به دیدنش می‌رویم.
تقصیر ماست یاران گرامی؛ از ماست که بر ماست. بر این بازیکنان، مربیان و مدیران که حرجی نیست. آنها همه زور خود را می‌زنند که بازی‌ها و دربی‌ها را به همین نحو که مشاهده کردید به نمایش بگذارند. این وسط یا یک پنالتی گل می‌شود یا نمی‌شود، یا توپی در همان دقایق واپسین وارد دروازه یکی از این دو تیم می‌شود یا نمی‌شود. همه چیز در همین اگر و مگرهای تو خالی خلاصه شده است.
تازه باید به همین مختصر سردردی که دچارش شده‌ایم قانع باشیم که دربی برنده داشت و مساوی نشد. چه خوب، چقدر همه چیز عالی است...