فیلم اما از میانه به یک فیلم فمینیستی تبدیل می شود که شعار های فیلم از جایی به بعد این جهت و سمت و سو را به خود می گیرند. دغدغه بیماران مبتلا به ایدز، به دغدغه زنان مورد ظلم واقع شده تبدیل می شود و دیگر تنها همین مسأله را در فیلم شاهد هستیم که مدام تکرار هم می شود، آن هم تکراری ملال آور. پشت دیوار سکوت تا جایی که دغدغه خون های آلوده - که تا حدی با سکوت مواجه شده و اقدام مؤثری نسبت به آن رخ نداده - را مطرح می کند، فیلمی قابل قبول و جذاب برای مخاطب ایرانی است.