این شکر است: خدایا! من نعمت‌های تو و پدر و مادرم را شکر بکنم، یعنی آنچه که خودم دارم، آنچه که از مادرم به ارث رسیده، آنچه که از پدرم به ارث رسیده، مقداری از آن را برای معاش خودم بردارم و بقیه‌اش هم هدیه در راه و در خواسته‌های تو کنم.
مفسر و مترجم قرآن کریم گفت: امیرالمؤمنین(ع) در نامه‌ای به محمد حنفیه فرمود: چیزی را نگو که خودت یقین نداری. فلانی دزد است، فلانی برد و خورد، من فلانی را می‌شناسم، پسرم چیزی را نگو که خودت با چشم ندیده‌ای و در کنار جریانش نبوده‌ای.
مفسر قرآن کریم گفت: اگر انسان بخواهد حقایق این دو آیه را در حد ظرفیت و امکان خویش عمل کند، یقیناً همه درهای سعادت دنیا و آخرت را به روی خود باز کرده است؛ آیاتی که برای هر مرد و زنی تا قیامت چراغ زندگی است.
یک مفسر قرآن کریم گفت: به چه پدر و مادری احسان کنیم؟ قرآن توجهی ندارد که پدر و مادر اهل کجاست و چه می کند، دین دارد یا ندارد، شیعه، سنّی، یهودی، مشرک، کافر یا مخالف با پروردگار است بلکه بر فرزندان واجب است نسبت به تمام پدر و مادرها با هر دین و اعتقادی که دارند، احسان کنند.
