روز قیامت، زمانی است که آسمانْ شکافته می شود و در هم می پیچد و فرشتگان در صف هایی، بیمناک از خدا و در برگیرنده بندگان و با مهربانی نازل می گردند و تو موظّف می شوی که از صراط، گذر کنی...
ای پسرم! مراقب نمازی باش که بر تو واجب شده است؛ زیرا مَثَل نماز، مانند کشتی در دریاست که اگر سالم باشد، سرنشینان آن نیز سالم می مانند و اگر غرق شود، سرنشینانش نیز غرق می شوند.
و در راه رفتنِ خود، میانه رو باش. و صدایت را آهسته ساز، که بدترینِ آوازها بانگ خران است.
ای پسرم! از زورگویی و تکبّر و تفاخر بپرهیز، و گرنه، با ابلیس در خانه اش همسایگی کن!
مگر خروس را نمی بینی که هنگام هر نمازی، بانگ می زند و سحرگاهان ـ در حالی که تو در خوابی ـ با صدایش اعلان وقت می کند؟
اگر عملِ تو هموزن دانه ی خَردلی و در تخته سنگی یا در آسمانها یا در زمین باشد، خدا آن را می آورد، که خدا بس دقیق و آگاه است.
همواره از خدا پروا کن و همواره یاد خدا، دوستیِ خدا، ترس از خدا و امیدِ [گشوده شدنِ ] دری نزد خدا را داشته باش.
ای پسرم! دنیا دریایی است که گروه های بسیاری از مردم در آن، غرق شده اند...
مَثَل دین، همانند درخت استوار است؛ ایمان به خدا آب آن است و نماز، ریشه های آن. و زکات، تنه آن. برادری در راه خدا، شاخه های آن. اخلاق نیک، برگ های آن. و بیرون آمدن از گناهان، میوه آن است.
لقمان حکیم: در سختی، باوقار، در گرفتاریها، شکیبا و در آسایش، سپاسگزار باش.
هر گاه نماز می خوانی، آن را نماز وداع قرار بده؛ آنگونه که گمان داری بعد از آن، هرگز زنده نخواهی ماند.
مثال حکمت منهای اطاعت از خدا، همچون پیکر بی روح، یا زمین بی آب است، همان گونه که پیکر بدون روح و زمین بدون آب، نابسامان و بی نشاط است، هم چنین حکمت بدون اطاعت خدا بی سامان و بی نشاط می باشد.
فرزندم! تو قطعا زمین را نمی توانی بشکافی و به بلندای کوهها نمی‌توانی خواهی رسید.
روزه ای بگیر که شهوتت را قطع کند و روزه ای نگیر که از نماز بازت دارد؛ زیرا نماز، نزد خدا محبوبتر از روزه است.
