بهره هریک از همنشینانش را ادا میکرد، تا آن جا که همنشین او فکر نمیکرد کسی نزد رسول خدا از او ارجمندتر است. هر که با او همنشین می شد، حضرت آن قدر شکیبایی می ورزید تا این که خود او میرفت.