فیلمهایی چون «بخارست» را میتوان زاییده سیطره نظام فیلمهای کابارهای دانست که به شکل تازهای به گیشه سینمای ایران بازگشتهاند. آثاری از این دست که مرزهای ابتذال و فیلمفارسی را به شکل ارتجاعی درمینوردند هر کدام گواهی هستند بر ابتذال افسارگسیخته در این نوع سینمای کشور.
جشنواره مطبوعات و جشنواره فیلم فجر، در ۶ سالی که از عمر این دولت می گذرد، بالنده تر که نشده اند هیچ، عقب گرد شدید هم داشته اند.
رحمان، مرد زحمتکشی است که فیلمساز آن را به یک اخّاذ تبدیل میکند. اساسا رحمان و خانوادهاش با رفتارهای همسرش (مانند خوابیدن در وانی پر از مرغ)، آرایش غلیظ و رفتارهای اغراقآمیز و بلاهت عجیبش، ابزار فیلمساز برای به خنده آوردن مخاطب میشود.